Ισως, βέβαια, αναρωτηθείτε πώς γίνεται να συμβαίνει αυτό, όταν υπάρχουν δουλιές και ο κόσμος όλος εργάζεται, αφού η ανεργία - όπως λένε - είναι αμελητέα. Δυστυχώς, για τους Βρετανούς, η ανεργία είναι αμελητέα μόνο στα στατιστικά στοιχεία του Τόνι Μπλερ. Ενα μεγάλο ποσοστό, που αγγίζει και ίσως ξεπερνά πλέον το 1/3 του συνόλου των Βρετανών εργαζομένων, δουλεύει πια με κάποια μορφή μερικής απασχόλησης, χάρη στις πολιτικές προώθησης της «απελευθέρωσης της αγοράς εργασίας» της βρετανικής κυβέρνησης, με αντίστοιχες συνέπειες στα μισθολογικά και τα εργασιακά, γενικότερα, δικαιώματά τους. Είναι, δηλαδή, υποαπασχολούμενοι ή άνεργοι με την ευρεία έννοια του όρου. Ταυτόχρονα, οι πολιτικές του λιγότερου («κοινωνικού») κράτους και της παράδοσης των σχετικών τομέων στην «ιδιωτική πρωτοβουλία», το αντιλαϊκό φορολογικό σύστημα, κλπ., κλπ., κάνουν τη ζωή όλο και πιο δύσκολη για τους πολλούς, ενώ οι λίγοι «έχοντες και κατέχοντες» θησαυρίζουν όσο ποτέ άλλοτε.

Αυτή είναι η πραγματικότητα της Μεγάλης Βρετανίας. Χωρίς ουσιαστικές διαφορές είναι η αντίστοιχη στην Ολλανδία, στη Γαλλία ή τη Γερμανία, τις χώρες, δηλαδή, που έχει ως μοντέλο και παράδειγμα η κυβέρνηση Σημίτη. Ας το πάρουμε όλοι υπόψη μας, καθώς τον καιρό αυτό προωθούνται τα «μεσαιωνικά» μέτρα της κυβέρνησης για τις εργασιακές σχέσεις.