Αν υπάρχει μια αιτία στην Ορθοδοξία που με συγκινεί βαθιά και τη θεωρώ ύψιστη πολιτισμική προσφορά στην αλυσίδα ενός αιματοβασισμένου ιεραρχικά κόσμου αξιών, είναι, σύντροφοι, η πίστη, η βεβαιότητα, πως: Κάθε άνθρωπος είναι πρόσωπο. Κι ως πρόσωπο είναι μοναδικός και αναντικατάστατος. Κι ακούω μέρες τώρα, λίγο πριν της Παναγιάς, της κηδείας της μάνας που έζησε να δει το θάνατο το μαρτυρικό του παιδιού της για ψυχρούς πολέμους - αδόκιμες μηρυκαστικές αναλύσεις από αμήχανους δημοσιολόγους και βαριεστημένους δημοσιογράφους - που όμως θεμελιώνονται πάνω στο αίμα χιλιάδων αμάχων. Καθόλου μοναδικών και καθόλου αναντικατάστατων Γεωργιανών, Ρώσων, Οσέτιων, που όλοι σπεύδουν να θυμίσουν ότι είναι ...ορθόδοξοι. Ποιας ορθής δόξας πιόνια γεωπολιτικού «μπλίτζγκρικ» (αστραπιαίος πόλεμος);

Απ' τις δηλώσεις και τους θρήνους των ημερών, υπάρχει όμως μία που θαρρώ θα ξεσήκωνε απ' τον τάφο της οποιαδήποτε Παναγία, όπου Γης, που 'χει θρηνήσει το παιδί της σε πόλεμο για τ' ανομήματα της «ανώτερης» τάξης που διαφεντεύει τον κόσμο, όσο της το επιτρέπουν οι κοιμισμένοι Σπάρτακοι. Ηταν η δήλωση του μουσικού διευθυντή της τελετής έναρξης της κινεζικής Ολυμπιάδας: «Το κοριτσάκι με την ωραία φωνή δεν μπορούσε με στραβά δόντια και φουσκωμένα μάγουλα να εκπροσωπεί το λαό μας». Κι αναρωτήθηκα, μωρέ σύντροφοι, σ' αυτήν την εμποροπανήγυρη ζωών και ζώων ανθρωπίνων, αν υπάρχει ένας άνθρωπος, έστω παιδί, που να μπορεί να είναι η ...εικόνα 1,4 δισεκατομμυρίων ανθρώπων...

Ομως βλέπω αυτά τα Αμερικανάκια, ηγετίσκους μια κοψιά, σα να έχουν βγει απ' το ίδιο καλούπι της Γουόλ Στριτ, με το ίδιο κοστούμι, το ίδιο αλαζονικό βλέμμα, ίδια γραβάτα, ίδιο λεξιλόγιο, ίδιες ομοιόμορφες φράσεις περί δημοκρατίας, Σαακασβίλι, Γρουέφσκι, Θάτσι, Ουκρανοί, Πολωνοί, Εσθονοί, Λετονοί και κυρίες σαν από το Μπέβερλι Χιλς σαν την Τιμοσένκο, που κυκλοφορούν στο διεθνές εμπόριο Πόνου Αδιάφορης Εθνικότητας και μένω στο σοφό συνδυασμό Ολυμπιάδας και πολέμου στον Καύκασο, που έκανε η φίλη μου η Μάγια, η Γεωργιανή, που ξενιτεύτηκε εδώ από τον πρώτο πόλεμο και κλαίει για το δεύτερο στην πατρίδα της. «Από την πυγμαχία, την άρση βαρών και το τζούντο, έβλεπα μαζί με τους νεκρούς, τους Γεωργιανούς να παίζουν Μπιτς βόλεϊ με Βραζιλιάνους. Μα, δεν είναι στην κουλτούρα μας, στη φύση μας, το Μπιτς βόλεϊ, μωρέ Λιάνα. Πώς να είναι πρόοδος και δημοκρατία;». Πώς;