Associated Press

Σε επίπεδο προσώπων και πεπραγμένων, οι Ιταλοί είχαν να διαλέξουν από τη μία το γνωστό εριστικό, λαϊκιστή, έξαλλο και γραφικό αντικομμουνιστή μεγαλοϊδιοκτήτη ΜΜΕ Μπερλουσκόνι, τον πρωθυπουργό των σκληρών αντεργατικών - αντιλαϊκών μέτρων και της απροσχημάτιστης συμμετοχής της Ιταλίας στον πόλεμο του Ιράκ, κι από την άλλη τον επίσης γνωστό Πρόντι, ένα στυγνό πολιτικό εκπρόσωπο του κεφαλαίου

Πανηγύρισε και ο Συνασπισμός. Ξεχνώντας πόσο «ξινά» του βγήκαν τα πανηγύρια που έκανε, όταν φτιάχτηκαν οι προηγούμενες κεντροαριστερές κυβερνήσεις Ιταλίας και Γαλλίας την περίοδο 1996-1999, που τις θεωρούσε ως λύση και για εδώ, για να κάνει αργότερα τον ανήξερο, όταν αυτές με τα αντεργατικά τους μέτρα και τον πρωταγωνιστικό τους ρόλο στον πόλεμο της Γιουγκοσλαβίας ξεσήκωσαν τη λαϊκή οργή.

Το πρωτοσέλιδο της «Αυγής» (12/4/2006) μίλησε για: «Δημοκρατική νίκη για Ιταλία και Ευρώπη»! Και ο πρόεδρος του Συνασπισμού στο συγχαρητήριο μήνυμά του προς τον Μπερτινότι, πρόεδρο της Επανίδρυσης και του ΚΕΑ, λέει: «...Το νικηφόρο αποτέλεσμα των εκλογών στην Ιταλία που, μέσα στις ιδιαίτερες συνθήκες στη χώρα σας, αποκτά ευρύτερη ευρωπαϊκή διάσταση.» Ποια διάσταση; Μα ποια άλλη από τη διαμόρφωση της «πλειοψηφίας προοδευτικών κυβερνήσεων» του ΠΑΣΟΚ, για να ανοίξει και η Ελλάδα «τα προοδευτικά φτερά της»! Για την ανταγωνιστικότητα και την κερδοφορία του κεφαλαίου!

Σε επίπεδο προσώπων και πεπραγμένων είχαν να διαλέξουν από τη μια: τον γνωστό εριστικό, λαϊκιστή, έξαλλο και γραφικό αντικομμουνιστή μεγαλοϊδιοκτήτη ΜΜΕ Μπερλουσκόνι, τον πρωθυπουργό των σκληρών αντεργατικών - αντιλαϊκών μέτρων και της απροσχημάτιστης συμμετοχής της Ιταλίας στον πόλεμο του Ιράκ κ.α.

Κι από την άλλη: τον επίσης γνωστό Πρόντι, ένα στυγνό πολιτικό εκπρόσωπο του κεφαλαίου. Τον τέως πρόεδρο της Κομισιόν και πρωτεργάτη του καταψηφισμένου «ευρωσυντάγματος», του «δόγματος Σολάνα». Τον πρωθυπουργό της Ιταλίας του 1996 - 1998, που για την ένταξή της στην ΟΝΕ, υλοποίησε το πρώτο μεγάλο πακέτο των αντιδραστικών αλλαγών στα εργασιακά και τα ασφαλιστικά δικαιώματα των εργαζομένων, με τη μέθοδο του «κοινωνικού διαλόγου». Που προχώρησε τις πιο δραστικές περικοπές των κοινωνικών δαπανών και ξεσήκωσε τέτοιες αντιδράσεις στα λαϊκά στρώματα, που ανάγκασε κάποιους βουλευτές της Κομμουνιστικής Επανίδρυσης, που τον στήριζε, να καταψηφίσουν την κυβέρνησή του.

Ακόμα, και για την πιο επιτακτική απαίτηση των κομμάτων της αριστεράς και του αντιπολεμικού κινήματος για την άμεση αποχώρηση των ιταλικών στρατευμάτων από το Ιράκ, όχι μόνο δεν υπάρχει καμιά δέσμευση, αλλά υπάρχει ένας εμπαιγμός, χειρότερος και από του Μπερλουσκόνι, που έχει κι αυτός, εδώ και καιρό εξαγγείλει, την αποχώρησή τους. Το πρόγραμμα του Πρόντι, «δεσμεύεται να ανακοινώσει αμέσως την αποχώρηση», αλλά αυτή θα πραγματοποιηθεί όταν και εφόσον συμφωνήσει και η κατοχική κυβέρνηση των Αμερικανών!

Και για το αίτημα του εργατικού κινήματος, κατάργησης των αντεργατικών νόμων του Μπερλουσκόνι, καμιά απολύτως δέσμευση. Η μόνη ρητή δέσμευση που υπάρχει, είναι αυτή που διαβεβαιώνει, πως η «αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης στα 65 χρόνια θα γίνει σταδιακά»! Καμιά αναφορά για την κατάργηση των μέτρων ιδιωτικοποίησης της Παιδείας κλπ.

Αυτό άραγε εννοούσε ο Μπερτινότι, όταν έλεγε πως για τη «σύγχρονη ευρωπαϊκή αριστερά» «πάνω από όλα είναι τα κινήματα»;

Πρόκειται για την αντανάκλαση της όξυνσης των αντιθέσεων μεταξύ των τμημάτων της, αποτέλεσμα της ύφεσης που βρίσκεται τον τελευταίο καιρό η ιταλική οικονομία και της γενικότερης οπισθοχώρησης στο κυνήγι της ανταγωνιστικότητας. Και αυτό εκφράστηκε και στο πολιτικό επίπεδο. Στο ποιος θα είναι ο κύριος προσανατολισμός της Ιταλίας και οι συμμαχίες της. Πρώτα με τις ΗΠΑ και μετά με την ΕΕ ή το αντίθετο; Και φυσικά, στο ποιος είναι πιο ικανός για να περάσει χωρίς ισχυρές αντιδράσεις τα νέα και πιο σκληρά αντιλαϊκά μέτρα.

Μάλιστα, υπέρ της κεντροαριστεράς βρέθηκε και η πιο παραδοσιακή και συντηρητική εφημερίδα της Ιταλίας η «Corriere Della Sera»! Λέτε όλοι αυτοί να ενοχλήθηκαν από τις γραφικότητες του Μπερλουσκόνι, από τα σκάνδαλα ή από τις απαγγελίες των αντικομμουνιστικών ηλιθιοτήτων, που έκανε από το βιβλίο του Κουρτουά; Προφανώς και όχι. Αυτοί ενδιαφέρονταν για τον επανακαθορισμό των προτεραιοτήτων που αφορούν τις συμμαχίες της Ιταλίας προς όφελος της ΕΕ. Και φυσικά για την επιτάχυνση των αντιδραστικών αναπροσαρμογών στο εσωτερικό της Ιταλίας, θεωρώντας την κεντροαριστερά ως την πιο ικανή να τις προωθήσει χωρίς εργατικές και λαϊκές αντιδράσεις.

Τα άλλα τμήματα του κεφαλαίου, που σχετίζονται με την ενέργεια, τις κατασκευές, τις τηλεπικοινωνίες κ.ά. και είναι συνδεδεμένα με τις αμερικανικές πολυεθνικές και τις δράσεις σε Ασία, Μέση Ανατολή, Ευρασία κλπ. υποστήριζαν τον Μπερλουσκόνι.

Ομως, το μεγάλο ερώτημα είναι: Πώς το εργατικό κίνημα, οι κομμουνιστές και οι αριστεροί της Ιταλίας βρέθηκαν να είναι αλυσοδεμένοι πίσω από τη «Φεράρι»; Γιατί δεσμεύτηκαν στην εφαρμογή και στην υλοποίηση μιας σκληρής αντιλαϊκής πολιτικής με μόνο «κέρδος» την αποχώρηση από την κυβέρνηση του «καρναβαλιού», και την ανάδειξη ενός πιο σοβαρού εκπροσώπου του κεφαλαίου;

Ακόμα και αν μπορούσε να υποθέσει κάποιος, πως η υποστήριξη της κεντροαριστεράς του 1996-1996 έγινε από έλλειψη εμπειρίας, τώρα τι θα πει; Η παταγώδης χρεοκοπία της ξεχάστηκε; «Η κεντροαριστερά μπορεί να είναι και αυτή απαίσια. Δεν υπάρχουν όμως εναλλακτικές λύσεις» («Αυγή» 4/5/2005) έλεγε ο Αλντο Τορτορέλα, στέλεχος του «Συλλόγου για την Ανανέωση της Αριστεράς» (πρώην στέλεχος του ΙΚΚ και του ΔΚΑ), ευρισκόμενος πέρσι τέτοιο καιρό στην Αθήνα. Είναι δυνατόν;

Οταν, με δικαιολογία ότι δεν είναι ώριμος ο υποκειμενικός παράγοντας, παραπέμπεται διαρκώς προς το απώτερο μέλλον η πάλη της εργατικής τάξης για τον υπερώριμο στόχο της ανατροπής του καπιταλισμού, λες και αυτός ωριμάζει από μόνος του. Δεν αποτελεί εναλλακτική πρόταση, ριζοσπαστική, αριστερή πρόταση η αυταπάτη οτι μπορεί να φτάσει η εργατική τάξη στο σοσιαλισμό, χωρίς οξυμένη ταξική πάλη, αλλά μεταρρυθμίζοντας το αστικό οικοδόμημα... Οταν κρίνεις το σοσιαλισμό του περασμένου αιώνα, που οικοδομήθηκε στην Ευρώπη με τα κριτήρια της αστικής τάξης. Οταν υιοθετείς τα ιδεολογικά κατασκευάσματα περί «κοινωνικού κράτους». Οταν ένα διακρατικό ιμπεριαλιστικό οικοδόμημα, όπως η ΕΕ, το θεωρείται μονόδρομος και για τους λαούς. Οταν την αντιλαϊκή πολιτική που εκφράζει τις αναπροσαρμογές που έχει ανάγκη σήμερα το κεφάλαιο για να ξεπεράσει τις οξυμένες αντιθέσεις του θεωρούνται ως στρέβλωση, ως ακραία πολιτική. Οταν οι διεκδικήσεις του κινήματος δεν καθορίζονται από τις σύγχρονες ανάγκες των εργαζομένων και της νεολαίας, αλλά περιορίζονται στο όνομα του συσχετισμού δύναμης και της ρεαλιστικότητας με τα μέτρα του κεφαλαίου...

Τότε η κατάληξη είναι μόνο μια. Κυνηγώντας το «λιγότερο» κακό, να ανοίγεις το δρόμο στο «μεγαλύτερο», με κατάληξη τη συνεργασία με τη σοσιαλδημοκρατία και τα κεντρώα κόμματα να θυσιάζοντας και τα στοιχειώδη εργατικά - λαϊκά δικαιώματα για τα κέρδη των Μοντετσέμολο!

Η ατυχία και του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ και της ελληνικής πλουτοκρατίας και το ευτύχημα για το λαό είναι πως εδώ υπάρχει το ΚΚΕ και όχι μόνο οι βολικοί και χρήσιμοι ΣΥΝ Πολυζογώπουλοι και λοιπά...