Στη Δανία κηρύχτηκαν εκλογές που θα γίνουν αύριο 15 Σεπτέμβρη. Οι εμπειρίες και από αυτή τη χώρα επιβεβαιώνουν τόσο τις προβλέψεις όσο και τις εκτιμήσεις του ΚΚΕ για την καπιταλιστική κρίση και το συγχρονισμό της, καθώς και την επιδείνωση των όρων ζωής της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων σε όλες τις καπιταλιστικές χώρες, ανεξάρτητα από το αν βρίσκονται εντός ή εκτός ΕΕ, αν έχουν ή δεν έχουν ευρώ, από το αν κυβερνώνται από σοσιαλδημοκράτες ή φιλελεύθερους, από μονοκομματικές ή κυβερνήσεις συνασπισμού διαφόρων κομμάτων, από το αν έχουν μεγάλα χρέη και δάνεια ή πλεονάσματα.

Αυτό που προσπαθούν να κρύψουν οι αστοί που έχουν στην κατοχή τους και την πλειοψηφία των ΜΜΕ και τα κόμματα που τους υπηρετούν, είναι το ποιος έχει στην ιδιοκτησία του τα μέσα παραγωγής, ποιας κοινωνικής τάξης τα συμφέροντα υπηρετεί η καπιταλιστική ανάπτυξη, ποιος καρπώνεται τα κέρδη στην ανάκαμψη και ποιος πληρώνει το μάρμαρο στην ύφεση και ιδιαίτερα σε προεκλογικές περιόδους προσπαθούν να αποπροσανατολίσουν, αποδίδοντας όλα τα προβλήματα σε διαχειριστικά ή προσωπικά λάθη και προτείνουν ακίνδυνους για το σύστημα τρόπους προσαρμογής του αστικού κοινοβουλευτικού συστήματος και σενάρια αναδιάταξης του πολιτικού σκηνικού με μοναδικό σκοπό τον εγκλωβισμό της λαϊκής αγανάκτησης στα επικίνδυνα σχέδιά τους.

Ο προεκλογικός αγώνας όμως δίνει και τη δυνατότητα, με συγκεκριμένα στοιχεία, να αποκαλύπτονται αυτές οι προσπάθειες και να προβάλλεται το ότι μοναδική διέξοδο από το αδιέξοδο στο οποίο οδηγεί η καπιταλιστική κρίση και η ιμπεριαλιστική βαρβαρότητα, αποτελεί το ανέβασμα της συνείδησης και της οργάνωσης της εργατικής τάξης σε κάθε καπιταλιστική χώρα, για να ανταποκριθεί στις σύγχρονες απαιτήσεις της ταξικής πάλης που θα κατευθύνεται στην αναγκαιότητα αλλά και τη δυνατότητα του σοσιαλισμού - κομμουνισμού σαν τη μόνη ρεαλιστική απάντηση, γεγονός βέβαια που προϋποθέτει τη λειτουργία και δράση ισχυρού Κομμουνιστικού Κόμματος με επεξεργασμένη Επαναστατική Στρατηγική, που δυστυχώς λείπει σήμερα και από τη Δανία όπως και αλλού, αφού η οπορτουνιστική διάβρωση στο Κομμουνιστικό Κόμμα Δανίας (DKP) κατόρθωσε να το διαλύσει στο τέλος της δεκαετίας του '80. Δυστυχώς, σήμερα ακόμη δεν έχουν ωριμάσει οι ιδεολογικές και πολιτικές προϋποθέσεις για την ανασυγκρότηση και την ενότητά του στη βάση επαναστατικής στρατηγικής.

Ετσι, για μια ακόμη φορά, στον προεκλογικό αγώνα μετέχουν μόνο κόμματα που παρά τις όποιες προγραμματικές μικροδιαφορές μεταξύ τους και τους όποιους παραπλανητικούς τίτλους, έχουν στρατηγικό στόχο τη διαιώνιση του καπιταλιστικού συστήματος που σημαίνει παραπέρα βάθεμα των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων χωρίς καν τη χρήση μνημονίων που θα οδηγήσουν και στη Δανία ταχύτερα και μαζικότερα πλατιές λαϊκές και εργατικές μάζες σε συνθήκες μόνιμης σχετικής αλλά και απόλυτης εξαθλίωσης.

Ηδη, σύμφωνα με πρόσφατα στοιχεία της Eurostat, η Δανία είναι η χώρα με τη μεγαλύτερη διαφοροποίηση μεταξύ φτωχών και πλούσιων στην περίοδο 2007 - 2009 (βλ. Πίνακα 1), και αυτό οφείλεται στην ανάπτυξη και την πολιτική, που ενισχύει την κερδοφορία του κεφαλαίου, μειώνει τη φορολόγησή του και ταυτόχρονα εντείνει το βαθμό εκμετάλλευσης, καταργεί δικαιώματα, περικόπτει κοινωνικές παροχές για την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα. Εδώ πρέπει να σημειωθεί ότι η ίδια η πείρα απομυθοποιεί το λεγόμενο «σκανδιναβικό μοντέλο» και αποδεικνύει ότι στον καπιταλισμό καμιά κατάκτηση ή παραχώρηση προς τους εργαζόμενους δεν μπορεί να έχει μόνιμο χαρακτήρα και με την πρώτη ευκαιρία παίρνεται πίσω ανεπιστρεπτί.

Η Δανία από εκεί που είχε πλεόνασμα σε όλα τα ισοζύγια (το 2007 είχε το καλύτερο αποτέλεσμα μεταξύ των χωρών της ΕΕ με πλεόνασμα που ανερχόταν σε 4,8 του ΑΕΠ), λόγω της εφαρμογής της ευρωενωσιακής φιλομονοπωλιακής πολιτικής και των φοροαπαλλαγών στο μεγάλο κεφάλαιο παρουσιάζει σήμερα ένα έλλειμμα ύψους 85 δισ. κορονών που πρέπει να καλυφθεί με δάνειο για το οποίο όλα τα κόμματα που παίρνουν μέρος στις εκλογές συμφωνούν ότι με τον ένα ή τον άλλο τρόπο θα πρέπει να πληρωθεί από τους εργαζόμενους και εδώ πάνω διεξάγεται κυνικά και υποκριτικά ο προεκλογικός αγώνας.

Στη Δανία, έχει προ πολλού ξεπεραστεί ο δικομματισμός και στις εκλογές κατά κανόνα τα κόμματα μοιράζονται σε δύο μπλοκ, το κόκκινο με επικεφαλής τους σοσιαλδημοκράτες και το μπλε με το φιλελεύθερο κόμμα. Σήμερα, τα γκάλοπ δίνουν ποσοστά 50 - 50 στα δύο μπλοκ και γι' αυτό δεν μπορεί κανείς με σιγουριά να προεξοφλήσει το αποτέλεσμα. Μάλιστα, υπάρχει και παράδοση κάποια μικρά κόμματα του κέντρου να μεταπηδούν από το ένα μπλοκ στο άλλο και να αλλάζουν τις ισορροπίες. Αλλωστε, περί συγκοινωνούντων δοχείων πρόκειται. Είναι αξιοσημείωτο το ότι αυτό σήμερα προβάλλεται από μέρος των ΜΜΕ σαν κάτι το καινοτόμο για να «απαλλαγούμε από την πολιτική των μπλοκ και να επιδιώξουμε την ευρεία πολιτική συναίνεση που δε θα είναι εξαρτημένη από τους εκβιασμούς και το ρατσισμό της ακροδεξιάς» ή από τις «σταλινικές ιδέες της ακροαριστεράς».

Χαρακτηριστική ήταν η κοινή εμφάνιση της προέδρου των σοσιαλδημοκρατών Χέλε Τόρνινγ και του σημερινού πρωθυπουργού και πρόεδρου του δεξιού κόμματος Λαρς Λέκε Ράσμουσεν, το Σάββατο 27/8 σε εκδήλωση της κρατικής τηλεόρασης, με σκοπό τη συλλογή χρημάτων για βοήθεια στην Αφρική, όπου με φιλιά και δάκρυα ανάρτησαν από κοινού σύνθημα που έλεγε, όταν υπάρχει ανάγκη είμαστε ενωμένοι.

Και αυτό είναι αποδεδειγμένο στην πράξη, αφού όλα τα αντιλαϊκά μέτρα τα έχουν ψηφίσει από κοινού. Η συναίνεση είναι χαρακτηριστικό συστατικό της πολιτικής των αστικών κομμάτων στη Δανία. Να υπενθυμίσουμε τον αποκαλούμενο εθνικό συμβιβασμό του 2006, όπου σοσιαλδημοκράτες, σοσιαλιστές, δεξιοί και ακροδεξιοί ψήφισαν από κοινού πλαίσιο αναδιαρθρώσεων για την οριστική αποψίλωση κοινωνικών παροχών του κοινωνικού συστήματος και με σκοπό την παράδοσή του στο ιδιωτικό κεφάλαιο, μέχρι την πρόσφατη συμφωνία τον περασμένο Μάη για κατάργηση όλων των πρόωρων συντάξεων και την πιο ενεργή συμμετοχή της χώρας στις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις. Για τη συμμετοχή της δανέζικης αεροπορίας στους βομβαρδισμούς της Λιβύης έδωσε τη συγκατάθεσή του και το οπορτουνιστικό κόμμα των Πρασινοκόκκινων που είναι και μέλος του ΚΕΑ. Συνολικά, η συμμετοχή της Δανίας στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους στοιχίζει πάνω από 3,5 δισ. κορόνες το χρόνο.

Αυτό, λοιπόν, που πρέπει να θεωρείται σίγουρο και προεξασφαλισμένο, με βάση τα εκλογικά προγράμματα, είναι η συνέχιση της αντιλαϊκής πολιτικής, αφού και η σοσιαλδημοκρατική αντιπολίτευση δηλώνει προεκλογικά ότι δε θα πάρει πίσω κανένα αντιλαϊκό μέτρο, γιατί δε θέλει να έρθει σε αντίθεση με τις κατευθύνσεις της ΕΕ και κατηγορεί τη σημερινή κυβέρνηση για διστακτικότητα στο να προχωρήσει στις απαραίτητες αναδιαρθρώσεις, που κύρια αφορούν το συνταξιοδοτικό και τα εργασιακά. Ως προς το πρώτο, έχει ήδη συμφωνηθεί με ευρεία συναίνεση όριο σύνταξης πάνω από 73, συγχωνεύσεις των ασφαλιστικών ταμείων και κατάργηση κάθε είδους πρόωρης σύνταξης και ως προς το δεύτερο περιορισμός στο ελάχιστο των επιδομάτων ανεργίας, μειώσεις μισθών, απολύσεις στο δημόσιο και ραγδαίες περικοπές στο εκπαιδευτικό σύστημα, με παράλληλη δραστική μείωση των φοιτητικών επιδομάτων. Μάλιστα, οι σοσιαλδημοκράτες προτείνουν να επενδυθούν τα τεράστια αποθεματικά των ασφαλιστικών ταμείων, για να δοθεί κίνηση στις αγορές. Το δε μπλε μπλοκ παραδέχεται ότι η μεταρρύθμιση στην τοπική διοίκηση - αλά «Καλλικράτης» - που μπήκε σε εφαρμογή πριν από 4 χρόνια απέτυχε παταγωδώς και γι' αυτό σε πρώτη φάση αν επανεκλεγούν θα καταργήσουν τις περιφέρειες και θα ιδιωτικοποιήσουν την Υγεία.

Βέβαια, η εργατική τάξη, τα λαϊκά στρώματα έχουν κάποια πείρα από την εφαρμοζόμενη αντιλαϊκή πολιτική και ανησυχούν γιατί δε βλέπουν λύση στα προβλήματά τους που μέρα με τη μέρα συσσωρεύονται. Η ανεργία αυξάνεται δραματικά, τα επιδόματα λιγοστεύουν και τα πάντα ακριβαίνουν. H κατάσταση είναι πολύ πιο τραγική για τη νεολαία. Σύμφωνα με έγκυρες εκτιμήσεις είναι η πρώτη φορά στην ιστορία της Δανίας που η νέα γενιά είναι λιγότερο μορφωμένη και σε δυσμενέστερη οικονομική θέση από την προγενέστερη.

Ο σοσιαλδημοκρατικός εργοδοτικός συνδικαλισμός καταβάλλει απεγνωσμένες προσπάθειες και δαπανά εκατομμύρια στον προεκλογικό αγώνα για λογαριασμό των σοσιαλδημοκρατών, αλλά δεν μπορεί να πείσει ότι είναι αρκετή μια αλλαγή κυβέρνησης. Οι οπορτουνιστές πιστοί στο έργο τους προσπαθούν να πείσουν ότι για όλα φταίει ο νεοφιλελευθερισμός και η δεξιά κυβέρνηση και αυτοί μπορούν να αποτελέσουν εγγύηση για την εξυγίανση του καπιταλιστικού συστήματος, τραβώντας τους σοσιαλδημοκράτες προς τα αριστερά. Συμβάλλουν και αυτοί στο κλίμα της αντικομμουνιστικής υστερίας που επικρατεί από το τέλος του πολέμου και για το οποίο οι σοσιαλδημοκράτες έχουν δουλέψει συστηματικά για να κρύψουν τις δικές τους αμαρτίες, αφού έφτασαν μέχρι του να συνεργαστούν επίσημα και με τον Χίτλερ. Σε πρόσφατη δήλωση, ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος των Δανών σοσιαλδημοκρατών Σας Λάρσεν είπε: «Από την ίδρυση του ΚΚ το 1919 και μέχρι την διάλυσή του η Σοσιαλδημοκρατία ήταν σε μόνιμο πόλεμο ενάντια στον κομμουνισμό. Σε όλα τα μέτωπα. Στους χώρους δουλειάς, στα σωματεία, στα δημοτικά συμβούλια, στις νεολαιίστικες οργανώσεις, στη βουλή. Είναι χρέος των σοσιαλδημοκρατών να πολεμάνε τον κομμουνισμό. Και σήμερα αν θέλουμε σοβαρά να αντιμετωπίσουμε την κρίση, πρέπει όλοι να συμφωνήσουμε στην ανάγκη για την ευρεία συναίνεση για μια καινοτόμα κοινωνία υπό την κυβέρνηση της κεντροαριστεράς».

Η πραγματική πρόταση διεξόδου που και για τη Δανία είναι ο άλλος δρόμος ανάπτυξης απουσιάζει από το προεκλογικό σκηνικό. Εδώ είναι η ευθύνη των κομμουνιστών και η πορεία θα δείξει αν θα ανταποκριθούν επάξια. Είναι δύσκολη προσπάθεια αλλά υπάρχει και πρόσφορο έδαφος, αφού καμιά κυβέρνηση και κανένα πρόγραμμα από τη λίστα των υποψηφίων, δεν μπορεί να βάλει φρένο στην όξυνση των κοινωνικών προβλημάτων. Η ΚΟ Δανίας του ΚΚΕ, σε μια τέτοια προσπάθεια θα σταθεί αλληλέγγυα δίπλα στους Δανούς κομμουνιστές για την ανασυγκρότηση και ισχυροποίηση του κομμουνιστικού κινήματος.