«Ο ελληνικός λαός έχει πείρα ετών από μεγάλα λόγια και πανηγυρισμούς, όπως οι σημερινοί με αφορμή τον αγωγό TAP. Στην πραγματικότητα, οι μόνοι που έχουν λόγο να πανηγυρίζουν για τον αγωγό ΤΑΡ και τη σχετική παράδοση του ΔΕΣΦΑ στην αζέρικη SOCAR είναι η άρχουσα τάξη, οι μονοπωλιακοί όμιλοι και τα ευρωατλαντικά ιμπεριαλιστικά κέντρα.

Η συγκεκριμένη συμφωνία δεν διασφαλίζει ποσότητες φυσικού αερίου σε χαμηλές τιμές για την εγχώρια αγορά, ενώ ταυτόχρονα θα συνοδεύεται από τις αρνητικές συνέπειες που θα έχει η ιδιωτικοποίηση του ΔΕΣΦΑ. Αυτές θα οδηγήσουν σε επιβάρυνση της λαϊκής κατανάλωσης, σε επιδείνωση της θέσης των εργαζόμενων του κλάδου, σε ανάπτυξη και συντήρηση του εγχώριου δικτύου μεταφοράς με γνώμονα το καπιταλιστικό κέρδος. Κυρίως όμως η συμφωνία εγκυμονεί κινδύνους για ακόμα μεγαλύτερη εμπλοκή της χώρας στη διαπάλη μεταξύ ευρωατλαντικών και ρωσικών ενεργειακών σχεδίων στην ευρύτερη περιοχή της Νότιας Ευρώπης και της Ανατολικής Μεσογείου.

Η ελληνική συμμετοχή στο σχέδιο αγωγού ΤΑΡ δεν αξιοποιήθηκε διαπραγματευτικά ούτε καν για να γίνουν βήματα επίλυσης των διαφορών (στο κρίσιμο ζήτημα της ΑΟΖ στο Ιόνιο) με την Αλβανία, από την οποία επίσης διέρχεται ο αγωγός. Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι αποτελεί συνειδητή επιλογή που υπηρετεί τα στρατηγικά συμφέροντα της άρχουσας τάξης, στο πλαίσιο των δεσμεύσεων της ΕΕ και του ΝΑΤΟ και ειδικότερα της προτεραιότητας υλοποίησης του νότιου ενεργειακού διαδρόμου μεταφοράς φυσικού αερίου στην ευρωενωσιακή αγορά.

Αυτές οι εξελίξεις φέρνουν στο προσκήνιο την ανάγκη ο λαός με τη δική του εξουσία να διασφαλίσει την αμοιβαία επωφελή διακρατική συνεργασία στον ενεργειακό τομέα για την ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών. Γι' αυτό απαιτείται ριζικά διαφορετικός δρόμος ανάπτυξης με κοινωνικοποίηση των εγχώριων πηγών ενέργειας και των υποδομών, αποδέσμευση από την ΕΕ και το ΝΑΤΟ. Σ' αυτό το πλαίσιο ο ενιαίος αποκλειστικά κρατικός φορέας ενέργειας θα αξιοποιεί τη διακρατική συνεργασία για την ανάπτυξη ενεργειακών δικτύων και την έρευνα εγχώριων κοιτασμάτων με γνώμονα τη λαϊκή ευημερία».