Φυσικά και καθυστερούν. Ασφαλώς θα χαλκευτούν από τους υπαλλήλους των δυνάμεων κατοχής. Κι ούτως ή άλλως, τα αποτελέσματα της φαρσοκωμωδίας που ονομάστηκε από τους Αμερικανούς, και χαιρετίστηκε οψίμως από άλλες δυνάμεις του ιμπεριαλιστικού συστήματος, ως «εκλογές» στο υπό κατοχή Ιράκ ελάχιστο ενδιαφέρον παρουσιάζουν. Πλην μιας περιοχής: του κουρδικού θύλακα και της ευρύτερης περιοχής του βορείου Ιράκ. Εκεί κρίνονται πολλά. Πρωτίστως το αν θα ξεσπάσει εμφύλιος, ή γενικευμένος, περιφερειακός πόλεμος, με ολέθριες συνέπειες για την περιοχή.

Τις εξελίξεις θα κρίνουν οι υπό διαμόρφωση ισορροπίες σε Κιρκούκ και Μοσούλη. Στο Κιρκούκ, εκτιμάται ότι οι κουρδικές παρατάξεις αθροιστικά φθάνουν το 60% των ψήφων. Η διάταξη ισχύος μοιάζει να μεταβάλλεται υπέρ των κουρδικών παρατάξεων και στη Μοσούλη. Το ενδεχόμενο οι περιοχές αυτές να περιέλθουν σε απόλυτο κουρδικό έλεγχο προκαλεί συναγερμό σε πολλούς: στους Ιρακινούς Αραβες, στους Ιρανούς, στους Τούρκους. Τούρκοι στρατηγοί και ο ίδιος ο Τούρκος πρωθυπουργός Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν κάνουν λόγο για μεγεθυνόμενο «κίνδυνο εμφυλίου» στο Ιράκ - ακόμα και για επέμβαση της Αγκυρας.

Η περιοχή είναι πολλαπλώς σημαντική. Γύρω από το Κιρκούκ και τη Μοσούλη βρίσκεται, ως γνωστόν, το φθηνότερο πετρέλαιο του κόσμου, με κόστος εξόρυξης 1 ως 5 δολάρια και τεράστια αποθέματα. Επιπλέον, ο κουρδικός θύλακας είναι η μοναδική ίσως περιοχή στο Ιράκ, αν εξαιρεθεί μια ζώνη στο νότο, όπου η αντίσταση εναντίον των κατοχικών δυνάμεων δεν έχει ερείσματα. Αιτία, η κουρδική συνεργασία λόγω της (ψευδ)αίσθησης ότι οι Αμερικανοί ευνοούν συνέχιση της de facto αυτονομίας τους και ίσως, μελλοντικά, ακόμα και το σχηματισμό ενός αυτόνομου κουρδικού κράτους - προτεκτοράτου.

Από την αρχή του πολέμου κι ως σήμερα, η Ουάσιγκτον παίζει σταθερά το κουρδικό χαρτί στο Ιράκ, αυτός υπήρξε και συνεχίζει να είναι ένας από τους βασικούς λόγους της «κρίσης» στις σχέσεις ΗΠΑ - Τουρκίας, για τις οποίες πολύ μελάνι έχει χυθεί. Μετά τις τελευταίες απειλές που εξακόντισαν οι πασάδες και ο Ερντογάν, στην τουρκική πρωτεύουσα για να «περιορίσουν» κάπως τη ζημιά, έσπευσαν από τον Ντάγκλας Φέιθ ως την Κοντολίζα Ράις. Οι τόνοι έπεσαν. Αλλά μόνο αυτοί.

Η σχέση της άρχουσας τάξης της Τουρκίας με την κουρδική ηγεσία διέπεται από αμοιβαία δυσπιστία και παράνοια. Η Αγκυρα διατηρεί χρόνια τώρα στενές σχέσεις με τις παρατάξεις των Ταλαμπάνι και Μπαρζάνι, ιδιαίτερα επωφελείς στη διάρκεια του εμπάργκο (1,5 εκατ. άνθρωποι, περιλαμβανομένων τουλάχιστον 500.000 παιδιών, πέθαναν από το 1991, αλλά αναμφίβολα κάποιοι έβγαλαν πολύ χρήμα στη μεθόριο από το λαθρεμπόριο και το διασυνοριακό εμπόριο). Αλλά η κάθε πλευρά αγριεύει όταν οσμίζεται τα μαξιμαλιστικά εθνι(κιστι)κά ένστικτα της άλλης.

Με δεδομένο ότι εξαιρετικά κρίσιμα συμφέροντα και άλλων διακυβεύονται στην περιοχή, από το πρώην ΡΚΚ, το τουρκικό κουρδικό αυτονομιστικό κίνημα, ως το Ιράν και το Ισραήλ κ.ά., δεν είναι περίεργο το ότι οι κουρδικές περιοχές φέρονται να έχουν μετατραπεί σε κάτι σαν το Βερολίνο του ψυχρού πολέμου ή το Κάιρο του δεύτερου παγκόσμιου - δηλαδή, γεμάτες πράκτορες μυστικών υπηρεσιών που είναι απίθανο να τις μετρήσει κανείς, να ιχνεύσει τα κίνητρα ή να μαντέψει τις προθέσεις τους.

Η παγιοποίηση της de facto αυτονομίας του κουρδικού θύλακα, της κουρδικής οικονομίας και των «θεσμών», η παρουσία σε υψηλά πόστα της κυβέρνησης και ο καθορισμός ποσοστού επί του ιρακινού ΑΕΠ που θα τους «διανέμεται δικαιωματικά» θεωρούνται σχεδόν τετελεσμένα για τους Μπαρζάνι - Ταλαμπάνι. Οι δυο, που συνέπηξαν μια συμμαχία μετά από χρόνια αλληλοσφαγής της Πατριωτικής Ενωσης και του Δημοκρατικού Κόμματος, συζητούν πώς «θα μοιράσουν την εξουσία». Στο πίσω μέρος του μυαλού τους, παγιώνεται έτσι η πιθανότητα πιθανής μελλοντικής ανακήρυξης ανεξάρτητου κράτους - με την υψηλή προστασία των ΗΠΑ.

Η κυβέρνηση Μπους αφήνει τις κουρδικές αλυτρωτικές φαντασιώσεις να καλλιεργούνται: ιστορικά, πάντοτε φάνηκαν «χρήσιμες». Αποτελούν μοχλό που μπορεί να ανατρέψει τις ισορροπίες σε Τουρκία, Ιράν, Συρία. Η Αγκυρα διαπιστώνει πως ο πόλεμος χαμηλής έντασης στην Ανατολία, παρά τη «χαλάρωση» της καταστολής σε βάρος της τουρκικής κουρδικής μειονότητας, ελέω «εκδημοκρατισμού» λόγω ευρωπαϊκής ενταξιακής πορείας (ο οποίος αποτελεί νομικίστικη οφθαλμαπάτη), δεν μπορεί να τελειώσει. Παρά τη συντριπτική υπεροπλία της. Οσα χωριά κι αν έκαψε ο στρατός, έστω κι αν στρατωνίζεται και επιχειρεί και εντός Ιράκ, δεν τα βγάζει πέρα με τους Αμερικανούς.

Η διατήρηση ενός όπλου όπως το μειονοτικό στη φαρέτρα της Ουάσιγκτον, πέραν των προφανών πλεονεκτημάτων σε μια δυνητική προσπάθεια αποσταθεροποίησης του Ιράν ή της Συρίας, έχει μια ακόμη διάσταση, ειδικά όσον αφορά την Τουρκία. Δίνει στις ΗΠΑ τη δυνατότητα εκβιασμού ενόψει της (οσοδήποτε μακρινής χρονικά) ένταξης της Τουρκίας στην ΕΕ. Παρά τη ρητορεία περί «αποκατάστασης των διατλαντικών σχέσεων», κύκλοι της κυρίαρχης αμερικανικής τάξης βλέπουν πάντοτε την Ευρώπη ως στρατηγικό ανταγωνιστή και κρατούν κρυφά χαρτιά.

Οι ιμπεριαλιστικοί σχεδιασμοί «σκοντάφτουν» ασφαλώς στη συνεχιζόμενη αντίσταση που προκαλεί σοβαρή αιμορραγία στις ΗΠΑ προς κρυφή χαρά των άσπονδων φίλων τους στις Βρυξέλλες, που συμφώνησαν μεν στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ να «βοηθήσουν», αλλά σε τόσο μικρό βαθμό που αγανακτισμένοι πολιτικοί στην αμερικανική πρωτεύουσα μίλαγαν περί «ντροπής». Το χάσμα δε γεφυρώθηκε.

Διάφορα «σχέδια» κυκλοφορούν και συζητούνται «νηφάλια». Η συνέχιση της αμερικανικής επικυριαρχίας μέσω μιας ιρακινής σατραπείας (ή τριών σατραπειών, σε περίπτωση πρόκλησης εμφυλίου και τριχοτόμησης της χώρας). Η πρόκληση μακρόχρονου εμφυλίου φιλοαμερικανών εναντίον αντίστασης (κατά το «υπόδειγμα» του Σαλβαδόρ). Προφανώς, υπάρχουν και άλλα στα συρτάρια για το μαρτυρικό λαό του Ιράκ...