Στιγμιότυπο από το χαιρετισμό στη συγκέντρωση της Ομόνοιας

Η ΕΕ και η Ευρωζώνη βάζει ζήτημα ότι αν δεν ψηφιστεί, μπορεί να μη σας δώσουμε τη δόση; Το βάζει. Ομως, το πιο λογικό πράγμα είναι να ερμηνεύσουμε τι λέει η ίδια η ΕΕ. Πριν απ' όλα, ενδιαφέρεται να δημιουργήσει κλίμα αβάσταχτου φόβου στο λαό. Εγώ σας λέω, είτε ψηφιζόταν το Μεσοπρόθεσμο είτε δε ψηφιζόταν, η ΕΕ θα μέτραγε πάρα πολύ για το αν θα πει σε μια χώρα να κάνει μία κάθετη χρεοκοπία, μία άναρχη χρεοκοπία. Προσωρινά, η ΕΕ είναι σε μία τέτοια φάση που δεν θα το άφηνε. Δε σημαίνει ότι εμείς ψηφίσαμε "όχι" γιατί πιστεύαμε ότι θα δώσει τη δόση έτσι κι αλλιώς. Εμείς θα ψηφίζαμε "όχι", οποιοσδήποτε εκβιασμός και να ήταν.

Ας δούμε τα πράγματα πιο ουσιαστικά. Σε αυτή τη φάση η Ευρωζώνη προχωράει σε μια ελεγχόμενη χρεοκοπία - γιατί είναι χρεοκοπία, είτε δώσει τη δόση ή δε δώσει, η Ελλάδα έχει χρεοκοπήσει - απλώς μετράνε πώς θα μοιραστούν τη ζημιά οι πιστωτές. Σε αυτή τη φάση, η ΕΕ προσπαθεί να κάνει μια ελεγχόμενη κατάσταση, γιατί δεν μπορεί να αφήσει τα πράγματα ανεξέλεγκτα. Οχι γιατί είναι φιλολαϊκή, αλλά γιατί καταλαβαίνει ότι μια επίδραση θα φέρει την άλλη. Ομως θα έρθει η στιγμή - γι' αυτό αξίζει η αντίσταση τώρα - όπου η κατάσταση στην ΕΕ θα είναι πραγματικά ανεξέλεγκτη. Οταν η κρίση βαθύνει στην Ευρωζώνη, οι αντιθέσεις μέσα στην Ευρωζώνη και με τις ΗΠΑ θα είναι πολύ χειρότερες, όταν το καπιταλιστικό σύστημα δεν μπορεί να κάνει ούτε αυτόν τον έλεγχο.

Σε αυτήν την περίπτωση, η κατάσταση θα είναι ανεξέλεγκτη και θα πετάξουν έξω χώρες από την ΕΕ, χωρίς οι χώρες να το ζητήσουν και χωρίς να το ζητήσουν οι λαοί. Τότε, αυτή η χρεοκοπία θα είναι πολύ πιο δραματική για το λαό, από το αν θα πάρει σήμερα τη δόση η κυβέρνηση. Δηλαδή, θα πάει στο σημείο, αυτό είναι σίγουρη πρόβλεψη, δεν μπορεί να πει κανείς αν θα είναι σε πέντε ή δέκα χρόνια, όπου η χρεοκοπία, δηλαδή, το σάπισμα του καπιταλισμού, η ανεξέλεγκτη κατάσταση, να το πω έτσι, θα είναι τόσο βαθιά που το πιο πιθανό είναι ότι οι ισχυρές καπιταλιστικές χώρες θα αναδιπλωθούν στον αρχικό ισχυρό πυρήνα, όπως ήταν πριν, ή θα γίνουν δύο στενότερες, λέω εγώ, περιφερειακές ενώσεις από τον πιο ισχυρό πυρήνα και από το λιγότερο ισχυρό, τον αδύνατο. Ηδη έχουν μετανιώσει που βάλανε 27 χώρες στην ΕΕ. Δηλαδή, όσο μεγαλώνει η ΕΕ, τόσο μεγαλώνουν και οι αντιθέσεις και οι διασπαστικές ενέργειες.

Αρα, ο ελληνικός λαός δεν μπορεί να σκεφτεί τον εκβιασμό μιας στιγμής, γιατί μπαίνει πιο πολύ σε ένα βαθύ τούνελ και αύριο οι εκβιασμοί θα γίνουν πολύ χειρότεροι. Δεν είναι, δηλαδή, να πεις ότι παίρνεις τη δόση και τα πράγματα ισορροπούν. Βεβαίως, διόλου απίθανο σε κάποια στιγμή να κάνουν τον εξής συνδυασμό για να υποτάξουν εντελώς το κίνημα και να κάνουν το λαό - έτσι πιστεύουν - δούλο. Να φθάσουν σε ένα σημείο και να πούνε αυτό το μήνα δεν έχουμε να πληρώσουμε, ξέρω εγώ, συντάξεις. Δεν μπορεί κανείς να αποκλείσει ότι δε θα χρησιμοποιηθεί για ένα μήνα, για δύο, πραγματικός εκβιασμός. Δεν είναι σίγουρο, γιατί ξέρουν αυτή τη στιγμή συσσωρεύεται πείρα στον κόσμο και τότε πραγματικά ο λαός θα βγει στους δρόμους και ενώ σήμερα διεκδικεί κάτι αύριο θα τα διεκδικήσει όλα.

Θέλω να πω δεν μπορούν να περνάνε πάντα τον εκβιασμό, δεν μπορούν πάντα να κάνουν ό,τι θέλουν. Είναι οι αντιφάσεις και οι δυσκολίες του συστήματος τέτοιες, που ο λαός πρέπει να επωφεληθεί να κάνει πιο αδύναμο το αστικό πολιτικό σύστημα. Αν υποταχθεί, αύριο τα πράγματα θα είναι πολύ χειρότερα.

Λένε το εξής πράγμα. Αμα η Ελλάδα μπει σε κρίση, θα μπει σε κρίση το παγκόσμιο σύστημα. Ε, μα είναι υπερβολικό αυτό. Είναι δυνατόν να καταρρεύσουν οι ΗΠΑ, επειδή, ας πούμε, θα καταρρεύσει η Ελλάδα; Μία χώρα που μαζί με την Πορτογαλία και την Ιρλανδία αντιπροσωπεύουν, ξέρω εγώ, το 2% του παγκόσμιου ακαθάριστου προϊόντος. Αν ήταν έτσι τα πράγματα, όταν οι ΗΠΑ μπήκαν στην κρίση, τότε η Ευρώπη θα έπρεπε να είχε διαλυθεί γιατί οι ΗΠΑ είναι η πρώτη παγκόσμια δύναμη. Εχει, δηλαδή, φοβερές υπερβολές πάνω σε ένα υπαρκτό πρόβλημα της κρίσης, αλλά αυτές οι υπερβολές θέλουν να διαλύσουν κυριολεκτικά το λαϊκό κίνημα, γιατί θα περάσουν πολλά μνημόνια και πολλοί εφαρμοστικοί νόμοι.

Θα σας πω κι άλλη πλευρά. Λένε, ας πούμε, "θα πουλήσουμε τώρα τις επιχειρήσεις". Ποιος θα αγοράσει τώρα τις επιχειρήσεις; Δε βρίσκουν αγοραστές. Γιατί σε όλη την Ευρώπη πωλούνται, γίνονται εκτεταμένες αποκρατικοποιήσεις, και από τη στιγμή που όλοι περιμένουν ότι η Ελλάδα θα μπει σε πιο βαθιά χρεοκοπία, περιμένουν να της δώσουν και μια κλοτσιά - και ας υπογράφτηκε το Μεσοπρόθεσμο, πολιτική σταθερότητα θέλουν με το Μεσοπρόθεσμο - έτσι ώστε να φθηνύνουν ακόμα περισσότερο και να τα πάρουν μπιρ παρά. Δηλαδή, είναι φαύλος κύκλος.

Ο εκβιασμός που έγινε δεν ήταν τόσο για τη δόση, όσο είναι ένας πολιτικός εκβιασμός για πολιτική σταθερότητα στην Ελλάδα, για συναίνεση, για κυβερνήσεις συνεργασίας. Γιατί οικονομικά θα έρθει στιγμή που θα δώσουν τη δόση χωρίς όρους - αν το καπιταλιστικό σύστημα το έχει ανάγκη - και θα μας δώσουν μία κλοτσιά, ακόμα και όταν, ας πούμε, έχουν οικουμενική κυβέρνηση, αν ο καπιταλισμός θέλει να συγκεντρώσει την προσοχή του στον πυρήνα. Ενα είναι αυτό. Και το δεύτερο πράγμα είναι η ταύτιση της επιλογής με τον πατριωτισμό και αυτό πρέπει να αποκρουστεί. Ο πατριωτισμός, αν θέλετε, είναι άλλος για το κεφάλαιο κι άλλος ο δικός μας.

Το δεύτερο ζήτημα που θέσαμε εμείς είναι, πέρα από τον εκβιασμό κ.λπ., είναι η προσπάθεια που γίνεται για να χτυπηθεί και από τα έξω και από τα μέσα το κίνημα. Δεν θα ήθελα να σας φάω όμως πολύ χρόνο γι' αυτό. Είναι ευθύνη του Κόμματος - μιλάω τώρα σαν Κομμουνιστικό Κόμμα, βεβαίως τα συνδικάτα πρέπει με τις δικές τους μαζικές διαδικασίες και απευθυνόμενοι σε έναν κόσμο που δεν είναι κομμουνιστές, είναι και κομμουνιστές, είτε όχι, πρέπει να δουν το ζήτημα - αλλά αυτή τη στιγμή η ευθύνη μας είναι η εξής: Η ταξική πάλη να οξυνθεί και πριν από όλα να μπει τέρμα στα άμαζα σωματεία, στις χαλαρές δραστηριότητες, στα σωματεία που δραστηριοποιούνται μόνο οι διοικήσεις. Το πραγματικό μαζικό κίνημα πρέπει να περάσει στα χέρια όλων των εργαζομένων. Η ταξική πάλη είναι η κινητήρια μορφή της πάλης. Το κίνημα πρέπει να εκφραστεί στους τόπους δουλειάς. Καλές είναι και οι πλατείες, αλλά εκεί που πονάει είναι απέναντι στον ταξικό αντίπαλο.

Τρίτο ζήτημα, να μην υποτιμάμε ότι ο ταξικός αντίπαλος και μάλιστα οι Ευρωπαίοι έχουν και πολλές μέθοδες να δουλέψουν, χτυπάνε το κίνημα και από τα μέσα και από τα έξω. Εμείς σήμερα κρίναμε σκόπιμο να βάλουμε ορισμένα ζητήματα. Κατ' αρχήν όλοι μιλούσαν για τους αγανακτισμένους. Και το κλείσιμο σήμερα ήταν "να απευθυνθούμε στους αγανακτισμένους. Οτι οι αγανακτισμένοι ζητούν εκείνο, ζητούν τ' άλλο". Κατ' αρχήν ποιο κόμμα, ούτε εμείς έχουμε δικαίωμα να ερμηνεύσουμε και να γενικεύσουμε τους αγανακτισμένους. Υπάρχουν αγανακτισμένοι κομμουνιστές, αγανακτισμένοι νεοδημοκράτες από πολιτική πλευρά. Αγανακτισμένη εργατιά, αγανακτισμένα μεσαία στρώματα, αγανακτισμένα ανώτερα μεσαία στρώματα. Ούτε εμείς έχουμε το δικαίωμα να λέμε οι αγανακτισμένοι σκέφτονται εκείνο.

Λοιπόν, ερμήνευαν τους αγανακτισμένους με τη λογική του μέσου Ελληνα. Δεν υπάρχει μέσος Ελληνας. Τι θα πει μέσος Ελληνας; Ο άνεργος και ο φτωχός δεν μπορεί να αναμιχθεί ακόμα και με τα μεσαία στρώματα και να βγει διά δύο. Δεν υπάρχει μέσος. Υπάρχουν αυτοί που είναι εξαθλιωμένοι, φτωχοί - για να χρησιμοποιήσω πιο πλατείς όρους. Υπάρχουν κάποιοι οι οποίοι πτώχευσαν, ήταν πάντα φτωχοί, άλλοι καινούριοι φτωχοί, υπάρχουν τμήματα μικροαστικά που θα φτωχύνουν πολύ γρήγορα. Τι θα πει "μέσος"; Μπορούν να βγάζουν μέσο όρο συμφερόντων και μέσο όρο πολιτικής σκέψης;

Ετσι λοιπόν, κάτω από αυτό το κίνημα της πλατείας, βγάζουν ένα μέσο όρο. Ο Βενιζέλος, για παράδειγμα, είπε ότι "εμείς με αυτό που κάνουμε εκφράζουμε τους αγανακτισμένους". Και από αυτή την άποψη, καλό είναι, οι άνθρωποι που πηγαίνουν στις πλατείες και λένε "έξω τα κόμματα έξω τα συνδικάτα, είμαστε ακομμάτιστοι" - ορισμένοι το λένε και το πιστεύουν - πρέπει να σκεφτούν να μην τους ερμηνεύει κανένα κόμμα και η κάθε κυβέρνηση όπως θέλουν. Γιατί όταν λες "έξω τα κόμματα έξω τα συνδικάτα" και ότι "ο αγώνας κρίνεται στην πλατεία μόνο και όχι και στην απεργία και σε άλλες μορφές", αδικείς τον εαυτό σου.

Και βεβαίως, εμείς σήμερα καταγγείλαμε στη Βουλή ότι μέσα σε αυτή τη μορφή πάλης που ξεκίνησε - εγώ σας λέω ξεκίνησε αυθόρμητα, μπορεί κι όχι, δεν έχει σημασία, σημασία έχει ότι εξέφρασε και έναν κόσμο - μέσα εκεί όμως υπάρχουν θύλακες και μηχανισμοί - πάντα μπαίνουν αυτοί και μπαίνουν πιο εύκολα εκεί που είναι ακομμάτιστα, ακαθοδήγητα κ.λπ. - και δημιουργούν προβλήματα. Π.χ., το να λες "κάτω οι 300 της Βουλής", "κρεμάλα στους 300 της Βουλής", δεν είναι σωστό. Δε βοηθάς. `Η το να λες, ας πούμε, "όποιος ψηφίσει το Μεσοπρόθεσμο πάει στο Γουδή". Και την ίδια ώρα οι άνθρωποι αυτοί μπορεί να μετέχουν στην απεργία.

Κατανοούμε το δισταγμό του καθενός. Ομως, σαν αντίληψη πρέπει να καταλάβουν ότι το κίνημα - αυτή είναι η εμπειρία στην Ελλάδα - πρέπει να έχει ορισμένα χαρακτηριστικά. Πρέπει να έχει ταξικό χαρακτήρα, να εκφράζει τη συμμαχία με τους αυτοαπασχολούμενους, δεν μπορεί να λέει έξω τα κόμματα, έξω τα συνδικάτα. Και δεν μπορεί να λέει κάτω οι 300. Από εκεί και πέρα μπορεί να υπάρχουν διαφορετικές αντιλήψεις, εντάξει, και στις μορφές πάλης, αλλά μέσα εκεί υπάρχουν θύλακες που προσπαθούν να υπονομεύσουν αυτό το κίνημα. Τα γεγονότα και τα επεισόδια ωφελούν την κυβέρνηση.

Και είπαμε και το εξής και στη Βουλή και για λογαριασμό του ΠΑΜΕ. Δεν μπορεί να λένε να υπάρχουν δυνάμεις που να λένε "άμα μπει το ΠΑΜΕ θα τους χτυπήσω". Αυτή η πλατεία και όλες οι πλατείες πρέπει να χωράνε όλους. Και μάλιστα σε μέρα απεργίας - δεν είναι μια οποιαδήποτε μέρα που ο ένας κολλάει δίπλα στον άλλο, είναι μέρα απεργίας. Και αυτό το πράγμα δημιουργεί πάρα πολλά προβλήματα γιατί έχεις ευθύνη. Οταν υπάρχουν, ας πούμε, μηχανισμοί περίεργοι, οι οποίοι πατάνε και στην κυβέρνηση και σε κρατικούς και άλλους μηχανισμούς, ούτε μπορεί να είναι κάποιοι ιδιοκτήτες της πλατείας και να λένε "μπαίνουμε εμείς, δεν μπαίνετε εσείς".

Από την άλλη μεριά, και να μπεις θέλεις και ξέρεις ότι υπάρχουν ορισμένοι μηχανισμοί και ο αγώνας έχει πολύ δρόμο μπροστά του. Αν ήταν σήμερα να τελειώσουμε και να πείσουμε - αν θέλετε και με θύματα - να μην ψηφιστεί, θα άξιζε τον κόπο. Αλλά δεν είναι έτσι. Τα πράγματα είναι σημαδεμένα και πρέπει να έχουμε πολλές δυνάμεις και για τη συνέχεια, γιατί θέλουν το κίνημα να το χτυπήσουν. Εγώ, τουλάχιστον, τους είπα στην ομιλία ότι τους προβοκάτορες ξέρουμε να τους αντιμετωπίσουμε και δεν τους φοβόμαστε. Αλλά κάθε φορά πρέπει να δίνεις τη μάχη όπως πρέπει, κλιμακώνοντας.

Και τέλος, ξεσηκώθηκε ο Καρατζαφέρης από κάτω και ο ΛΑ.Ο.Σ. Εγινε μια φασαρία. Φώναζαν ότι εμείς δε θέλουμε τις σημαίες, γιατί τους είπαμε το εξής πράγμα: Οτι εμείς καταλαβαίνουμε ότι πρέπει να υπάρχουν κι ελληνικές σημαίες στους αγώνες, αλίμονο. Αλλά κάποιοι περίεργοι τύποι, οι οποίοι κρατάει ο ένας πέντε σημαίες, οι οποίοι λένε και εθνικιστικά συνθήματα, είναι οι λεγόμενοι Ελληναράδες που είναι έτσι λίγο περίεργοι. Δεν ονοματίστηκε ο Καρατζαφέρης και ο ΛΑ.Ο.Σ. Ε, ξεσηκώθηκαν απάνω, "είστε κατά της ελληνικής σημαίας" κ.λπ. Τέλος πάντων, έγινε μια σχετική φασαρία.

Τους είπαμε "σας ενοχλεί, ας πούμε, το ΠΑΜΕ στην Ακρόπολη και δε σας ενοχλεί όταν λένε κρεμάλα στους 300;". Γιατί στο κάτω κάτω το ΠΑΜΕ και το ΚΚΕ έβαλε το σφυροδρέπανο στην Ακρόπολη υπογράφοντας. Αν έμπαινε χωρίς υπογραφή εκεί, παραβίαζες και τις αντιλήψεις του ελληνικού λαού και δεν μπορείς να ταυτίσεις την Ακρόπολη με το σφυροδρέπανο. Αλλά να κάνεις ένα φιλολαϊκό σύνθημα. Εγινε μια σχετική φασαρία στη Βουλή και εδώ αποκαλύφθηκε και τους είπαμε ότι είναι ευαίσθητοι σε μερικά ζητήματα. Γιατί δυστυχώς οι θύλακες που υπάρχουν σε αυτούς τους χώρους είναι από πολλές μεριές και από πολλούς.

Βεβαίως η μαζικότητα και η καλή περιφρούρηση μπορεί να τους αντιμετωπίσει, αλλά θέλει πολύ πιο σοβαρά να το δούμε, γιατί ποντάρουν και σε φοβίες και στην απογοήτευση από την ψήφιση. Επομένως, εκεί που πρέπει να ποντάρουμε εμείς, είναι όχι στην υπομονή και στο γιαβάς - γιαβάς - θέλει πολύ γρήγορα να ανασυγκροτηθούμε - αλλά αυτό που λέμε οργανώνοντας τη μάχη, ξέροντας κάθε φορά πώς διαμορφώνεται ο συσχετισμός, να επιλέγεις και πότε θα κάνεις τη μεγάλη επίθεση και πότε θα προετοιμάσεις την επόμενη».