«Το ΠΑΜΕ δεν είναι συνδικάτο. Αποτελεί ένα υβρίδιο - μια συνθετική ημι-συνδικαλιστική μορφή. Δεν μπορεί να κηρύξει απεργίες. Αρα επιχειρεί καταλήψεις και αποκλεισμούς.

Τι εξυπηρετούν όμως αυτοί; Δυστυχώς, όχι τον κόσμο της εργασίας. Τρεις εργαζόμενοι σε τράπεζα - εκ των οποίων μία γυναίκα έγκυος - πλήρωσαν με τη ζωή τους τη μεγάλη διαδήλωση της 5ης Μαΐου που κατέληξε σε απόπειρα άλωσης της Βουλής ως Βαστίλλης του ΔΝΤ. Δεν έπεσαν θύματα καταστολής, αλλά ασύδοτων "αντιεξουσιαστών" σε μια πορεία που οι οργανωτές της δεν μπορούσαν να ελέγξουν». Αυτά γράφει στα «Νέα» (29/6/2010) ο Δ. Μητρόπουλος. Το συγκρότημα του ΔΟΛ έχοντας τα ηνία της αντικομμουνιστικής υστερίας (συναγωνίζεται για την πρωτοπορία με το Αλαφουζέικο), στην αστική προπαγάνδα, εξαπολύει για πολλοστή φορά την ποταπή επίθεσή του σπιλώνοντας με ψέματα το ΚΚΕ και το ΠΑΜΕ. Η ανοχή και αντοχή τους έφτασαν στα όριά τους και δεν μπορούν να στηρίξουν διαφορετικά τη στρατηγική του καπιταλισμού που σκοτώνει τη ζωή των εργατικών των λαϊκών οικογενειών. Αυτή η στρατηγική χτυπιέται από την άνοδο της ταξικής πάλης των εργατών, μοχλός της οποίας και ηγέτης αναδεικνύονται το ΠΑΜΕ και οι Ομοσπονδίες και τα Συνδικάτα που συσπειρώνονται στις γραμμές του, και τις απεργίες που έχουν κηρύξει όχι τώρα, το τελευταίο εξάμηνο, αλλά εδώ και χρόνια. Ο δημοσιολόγος των σαλονιών μιλά για υβρίδια γιατί κρίνει εξ ιδίων τα αλλότρια. Βλέπει στον καθρέφτη φαίνεται τον εαυτό του όταν συλλογάται για να γράψει εικονικές πραγματικότητες αφού δεν μπορεί διαφορετικά να πείσει για το δίκιο των αστών. Αυταπατάται αν νομίζει πως οι αγώνες και οι μορφές πάλης που αποφασίζονται δημοκρατικά από τα ταξικά συνδικάτα θα μπαίνουν στην έγκριση των αστών.