Οσο για την επαναφορά του στη δολοφονία των εργαζομένων στη «Μαρφίν», εκτελεσμένη από προβοκατόρικους μηχανισμούς κράτους και παρακράτους, όποια προβιά και αν της προσδίδουν οι δημοσιολόγοι του συστήματος, και η επιμονή του να τους συνδέει με τις μορφές πάλης των συνδικάτων (το ίδιο ισχύει και με την «άλωση της Βουλής», ξέρει καλά την προβοκάτσια, εκτός και αν είναι δημοσιογράφος του κοπανιστού αέρα, και ψεύδεται), δείχνει την αγωνία τους να δημιουργήσουν άλλοθι αθωότητας σαν τον δολοφόνο που γυρίζει στον τόπο του εγκλήματος. Και το κάνουν οι αστοί ως ένα μέσο επίθεσης, αλλά δεν τους βγαίνει. Δεν μπορούν να συγκαλύψουν τα εγκλήματα της πολιτικής τους κατά των εργατών ούτε με τις προβοκάτσιες τους. Ο κόσμος της εργασίας επιλέγει ο ίδιος με ποιους θα πάει (με το ταξικό κίνημα πάει) και ποιους θα αφήσει. Και δεν περιμένει τους δημοσιολόγους των αστών να εκφράσουν τις αγωνίες τους, το δίκιο τους, τα συμφέροντά τους, ξέροντας πως είναι προπαγανδιστές των αντιπάλων των εργατών. Εκεί που ο δημοσιολόγος εκφράζει το μίσος του, μίσος των καπιταλιστών, είναι η εκτίμησή του ότι: «Το ΚΚΕ ονειρεύεται αστυνομική καταστολή». Εδώ σπέρνει τον τρόμο της δικτατορίας των αστών απέναντι στο εργατικό κίνημα, προβάλλοντάς τον ως πρόθεση του ΚΚΕ. Η ατιμία σε όλο της το μεγαλείο. Και ας κάνει το σοβαρό δημοσιολόγο. Η αγωνία του, και η αδυναμία του ταυτόχρονα, να στηρίξει το σύστημα των αφεντικών τον προδίδει τόσο που οι επιδιώξεις τους δεν μπορούν να κρυφτούν. Η ταξική πάλη θα δυναμώνει, θέλουν δε θέλουν. Είναι νόμος...