Χρησιμοποιώντας σκόρπια αράδες από όσα κατά καιρούς έχουν πει στελέχη του ΚΚΕ και η ΓΓ της ΚΕ του Κόμματος, ο Γ. Πρετεντέρης ανησυχεί από το κυριακάτικο «Βήμα» γιατί το ΚΚΕ δεν καρπώνεται δημοσκοπικά τη λαϊκή αγανάκτηση. Ενα χαρακτηριστικό απόσπασμα των όσων γράφει: «Αν το ΚΚΕ είναι το μοναδικό κόμμα που αναγνωρίζει ότι ο λαός δεν χρωστάει τίποτε αλλά μόνο του χρωστάνε, τότε είναι αυτονόητο ότι ο λαός θα ρίξει δαγκωτό ΚΚΕ ώστε και να μην πληρώσει τίποτε και να του επιστραφούν τα χρωστούμενα. Δυστυχώς, όμως, μάλλον δεν πιάνει. Δεκαετίες ολόκληρες το ΚΚΕ τάζει και ξανατάζει αλλά δεν το βλέπω να αβγατίζει. Τζάμπα οι φασαρίες και οι ντουντούκες. Η μία εξήγηση είναι ότι ο λαός δεν αναγνωρίζει το συμφέρον του. Η άλλη, ότι τους αναγνωρίζει και από την καλή και από την ανάποδη». Ποτέ και κανείς δεν αμφισβήτησε την ικανότητα του Πρετεντέρη στις εξυπνάδες. Οφείλει, όμως, και ο ίδιος να εξηγήσει στους αναγνώστες του τα αδιέξοδα της δικής τους «λογικής». Αν υποθέσουμε, για παράδειγμα, ότι η δράση του ΚΚΕ δεν πιάνει τόπο και δεν αναγνωρίζεται πλατιά από τις λαϊκές συνειδήσεις, τότε για ποιον λόγο ο ίδιος και η εφημερίδα του δεν κάνουν τίποτε άλλο παρά να ασχολούνται με το ΚΚΕ; Αφού «δεν πιάνει» τα όσα λέει το ΚΚΕ, τότε πώς εξηγείται το γεγονός ότι το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα μαζικοποιείται, το Κόμμα παρουσιάζει αξιοζήλευτη σταθερότητα ακόμα και στις γιαλαντζί δημοσκοπήσεις που δείχνουν τα αστικά κόμματα να καταβαραθρώνονται; Και αν η φωνή του ΚΚΕ δεν είναι αποδεκτή από το λαό, τότε ποια είναι; Της κυβέρνησης και της ΝΔ, που δέχονται την ισχυρότερη αμφισβήτηση από καταβολής τους; Ρητορικά τα ερωτήματα. Τον πόνο του γράφει στην ουσία ο Πρετεντέρης. Τον πόνο του για το γεγονός ότι η αστική τάξη δεν κατάφερε δεκαετίες τώρα να βάλει στο χέρι το ΚΚΕ, με αποτέλεσμα αυτό να δυναμώνει και να διατηρεί επιρροή σε λαϊκά στρώματα πολύ ευρύτερα από το εκλογικό του ποσοστό. Μ' αυτό τον καημό θα μείνει ο Πρετεντέρης. Από εμάς, τo μόνο που μπορούμε να του ευχηθούμε είναι τούτο: Με τις υγείες του.