Επιμονή στο Μάαστριχτ

επιμονή στις κινητοποιήσεις

Αρκετά πολυτάραχη η χρονιά που πέρασε για τη Γαλλία, όπου η κυβέρνηση Ζιπέ δεν κατάφερε, ούτε το 1996, να βγει αλώβητη από τις απεργιακές κινητοποιήσεις που προκάλεσε με την πολιτική της

Η επιμονή του Γάλλου Προέδρου Ζακ Σιράκ και του στενού και πιστού του συνεργάτη πρωθυπουργού, Αλέν Ζιπέ, για όλο και αυστηρότερα οικονομικά μέτρα σε μια ύστατη προσπάθεια η χώρα να κρατηθεί σε πρωτεύουσα θέση στους κόλπους της Ευρωπαϊκής Ενωσης και στο διευθυντικό γαλλογερμανικό άξονα, προκειμένου να ικανοποιηθούν τα κριτήρια της Συνθήκης του Μάαστριχτ και της σύγκλισης, έγινε εμφανής από την αρχή κιόλας του 1996. Μόλις λίγους μήνες μετά το τεράστιο απεργιακό κύμα του Νοέμβρη του 1995, το Φλεβάρη ανακοινώθηκε η έναρξη της διαδικασίας ιδιωτικοποίησης της μεγάλης γαλλικής εταιρίας ΤΟΜΣΟΝ, η συγχώνευση της κρατικής αεροκατασκευαστικής εταιρίας ΑΕΡΟΣΠΑΣΙΑΛ με την ιδιωτική ΝΤΑΣΟ ΑΒΙΑΣΙΟΝ.

Στο "μααστριχτικό" αυτό τοπίο προστέθηκαν και οι αλλεπάλληλες συναντήσεις της ομάδας των επτά ισχυρότερων χωρών του κόσμου, της περίφημης "G7", οι οποίες πραγματοποιήθηκαν στη Γαλλία και έριξαν λάδι στη φωτιά της αγανάκτησης των Γάλλων εργαζομένων. Η πρώτη διάσκεψη της "G7", που έγινε στη Λιλ τον Απρίλη, είχε ως θέμα την προώθηση της οικονομικής ανάπτυξης και μετά από πολύωρες συζητήσεις κατέληξε στο συμπέρασμα ότι πρέπει να οριστούν διεθνή εργασιακά στάνταρντ. Οι γενικόλογες αποφάσεις που λήφθηκαν στο εσωτερικό των πολυτελών αιθουσών συνεδριάσεων της Λιλ, λίγο ανακούφισαν, βέβαια τους χιλιάδες Γάλλους ανέργους, των οποίων το ποσοστό έχει φθάσει, πια, το 12,6%, ενώ ακόμα περισσότεροι είναι εκείνοι οι εργαζόμενοι που ζουν σε καθεστώς εργασιακής αβεβαιότητας. Χαρακτηριστικό είναι ότι τον Ιούνη, μόνο, απολύθηκαν από τη γνωστή γαλλική τράπεζα Κρεντί Λιονέ, τουλάχιστον, 5.000 εργαζόμενοι!

Η αντίδραση και δυσαρέσκεια των εργαζομένων δεν άργησε να εκδηλωθεί και έτσι, ήδη, από τα τέλη Σεπτέμβρη πολλοί εργασιακοί κλάδοι βρίσκονται σε απεργιακό αναβρασμό, που εκφράζεται με 24ωρες ή 48ωρες απεργίες και με συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας. Καθηγητές, δάσκαλοι, γιατροί, εργαζόμενοι στα νοσοκομεία, δημόσιοι υπάλληλοι, εργαζόμενοι στις αερομεταφορές, αλλά και στα μέσα μαζικής μεταφοράς διαδέχονται ο ένας τον άλλο στις απεργιακές κινητοποιήσεις. Ανάμεσά τους και οι Γάλλοι δημοσιογράφοι, που πραγματοποιούν μέσα στον Οκτώβρη αλλά και το Νοέμβρη, τρεις 24ωρες απεργίες, διαμαρτυρόμενοι για τα σχέδια της γαλλικής κυβέρνησης να προχωρήσει σε κατάργηση της φοροαπαλλαγής ύψους 30% που έχει κερδίσει ο κλάδος τα τελευταία 62 χρόνια.

Κορύφωση των απεργιακών κινητοποιήσεων η απεργία διαρκείας των οδηγών φορτηγών, που έφερε τη χώρα σε ιδιαίτερα δύσκολη θέση, τόσο σχετικά με την εσωτερική της αγορά, όσο αναφορικά με τις σχέσεις της με τις γείτονες ευρωπαϊκές χώρες - συνοδοιπόρους στο "όραμα του Μάαστριχτ". Με συντονισμένες και καλά προγραμματισμένες ενέργειες, οι οδηγοί φορτηγών, ακολουθώντας το αρχικό τους σχέδιο με το όνομα "Επιχείρηση Σαλιγκάρι", περικύκλωσαν και απέκλεισαν με τα οχήματα τους τις κεντρικότερες οδικές αρτηρίες της χώρας. Ο αποκλεισμός άρχισε στις 16 Νοέμβρη μέχρι και το τέλος του μήνα. Οι απεργοί έμειναν σταθεροί στις θέσεις τους, αποκλείοντας κάθε μεταφορά εμπορευμάτων από και προς τη Γαλλία, αλλά και ανάμεσα στις γαλλικές πόλεις. Οι ελλείψεις στην αγορά και ιδιαίτερα στα καύσιμα δεν άργησαν να φανούν. Παρά τις κυβερνητικές απειλές, όμως, οι απεργοί έμειναν στους δρόμους, υποστηριζόμενοι από την κοινή γνώμη, αλλά και τους αγρότες, ζητώντας την ικανοποίηση των αιτημάτων τους, κάτι που, τελικά, πέτυχαν στο μεγαλύτερο βαθμό. Ετσι, οι γαλλικοί αυτοκινητόδρομοι άδειασαν στις 29 Νοέμβρη και οι απεργοί έφυγαν με το κεφάλι ψηλά, έχοντας εξασφαλίσει τη μείωση του ηλικιακού συνταξιοδοτικού τους ορίου από τα 60 χρόνια στα 55, την ιατροφαρμακευτική τους περίθαλψη, την κάλυψη των εξόδων τους στα ταξίδια τους, την αργία της Κυριακής, την καταμέτρηση όλων των εργασιακών τους ωρών και μια μικρή μισθολογική αύξηση.

Ομως και η "μεταναστευτική" τακτική της γαλλικής κυβέρνησης έφτασε στο απώγειό της με την εισβολή των ειδικών δυνάμεων της Αστυνομίας στην εκκλησία Σαν Μπερνάρ του Παρισιού στις 23 Αυγούστου, όπου είχαν βρει καταφύγιο δεκάδες παράνομοι μετανάστες από τη Βόρεια Αφρική, ζητώντας άδεια παραμονής στη χώρα. Στο πλευρό τους βρέθηκαν γνωστές προσωπικότητες του θεάματος, αλλά και ολόκληρη η γαλλική Αριστερά, η οποία και καταδίκασε την προσφυγή της κυβέρνησης στο Ανώτατο Δικαστήριο με στόχο να αλλάξει η μεταναστευτική νομοθεσία. Η βίαιη είσοδος των Γάλλων κομάντος στην εκκλησία έκανε το γύρο του κόσμου και προκάλεσε τη διεθνή κατακραυγή. Παρ' όλα αυτά, η γαλλική κυβέρνηση απτόητη, απέλασε, τουλάχιστον, 80 ανθρώπους και φυλάκισε αρκετούς άλλους.

"Πόλεμο με τις γαλλικές αρχές" διακήρυξαν στις 20 Δεκέμβρη και οι Κορσικανοί αυτονομιστές, οι οποίοι είχαν, ήδη, καταπατήσει την εκεχειρία από τις αρχές του 1996 με αλλεπάλληλες βομβιστικές επιθέσεις τόσο στην Κορσική όσο και στην υπόλοιπη γαλλική επικράτεια, από τις οποίες ξεχωρίζουν εκείνες στο Δημαρχείο του Μπορντό (ο Αλέν Ζιπέ είναι δήμαρχος) στις 6 Οκτώβρη και στην κρατική Στατιστική Υπηρεσία στο Παρίσι στις 22 Δεκέμβρη, οι οποίες, μαζί με άλλη μία στο Περπινιάν, είναι οι μόνες εκτός κορσικανικού εδάφους.

Το 1996 φεύγει παίρνοντας μαζί του, όπως φαίνεται, και τις ημέρες υψηλής δημοτικότητας του Γάλλου Προέδρου Ζακ Σιράκ και του πρωθυπουργού Αλέν Ζιπέ, οι οποίοι, τη χρονιά που πέρασε, άγγιξαν το ναδίρ. Ο θάνατος του ηγέτη των σοσιαλιστών και επί χρόνια Προέδρου, Φρανσουά Μιτεράν, τις πρώτες ημέρες του 1996 (8/1), έκανε αναπόφευκτη τη σύγκριση και βέβαια την ήττα του Σιράκ. Ο γαλλικός λαός είχε μια σειρά από άλλες ευκαιρίες για να "αντιπαθήσει" τον Πρόεδρο, με πρώτη και κύρια, βέβαια, την οικονομική του πολιτική. Ακολούθησαν οι πυρηνικές δοκιμές, που τερματίστηκαν το Γενάρη στα νησιά Μουρουρόα και η απόφαση του Σιράκ να προχωρήσει στη διάλυση του γαλλικού στρατού και στην αντικατάστασή του με ένα "μικρό και ευέλικτό επαγγελματικό σώμα".

Σαν να μην έφθαναν αυτά, η γαλλική κυβερνητική ηγεσία εμφανίστηκε αδύναμη να ελέγξει και απρόθυμη να δώσει δυναμικές απαντήσεις στην ακροδεξιά, η οποία με επικεφαλής τον Ζαν Μαρί Λεπέν, του "Εθνικού Μετώπου", προκάλεσε όσο το δυνατόν περισσότερο. Το Σεπτέμβρη ο Λεπέν δήλωνε σαφώς ότι οι ανθρώπινες φυλές δεν είναι ίσες και συνεπώς δε χρειάζονται ίση μεταχείριση, χωρίς καμία επίπτωση παρά τις εκκλήσεις, για δικαστική δίωξη, της Αριστεράς. Το Δεκέμβρη οι 3 ακροδεξιοί δήμαρχοι της χώρας αποφάσισαν να ελέγξουν την κουλτούρα και τη γνώση των δημοτών τους και επέβαλαν λογοκρισία και απαγόρευση συγκεκριμένων προοδευτικών φυλλαδίων (για την αφρικανική μουσική, η εφημερίδα "Λιμπερασιόν" κλπ) στις δημοτικές βιβλιοθήκες. Το 1997 δεν προμηνύεται εύκολη χρονιά για το πολυσυζητημένο κυβερνητικό δίδυμο Σιράκ - Ζιπέ.