Μέτρα λιτότητας και σκληροί αγώνες

Η εσωτερική πολιτική της Γερμανίας το 1996 χαρακτηρίζεται βασικά από μια διαρκή πάλη μεταξύ κυβέρνησης και μονοπωλίων για την επιβολή των μέτρων λιτότητας και της αύξησης των μονοπωλιακών κερδών, από τη μια, και των πλατιών λαϊκών στρωμάτων για τη μη μείωση των ισχνών εισοδημάτων τους και των κοινωνικών παροχών, που έχουν κατακτηθεί με σκληρούς αγώνες, από την άλλη.

Με την πάλη αυτή - ας θυμηθούμε για παράδειγμα τις μεγάλες λαϊκές και συνδικαλιστικές κινητοποιήσεις αυτού του καλοκαιριού - έγινε δυνατό σε μεμονωμένες περιπτώσεις, π.χ. στο αίτημα της συνέχισης της παροχής κατά 100% του επιδόματος ασθενείας στις έξι πρώτες εβδομάδες, να σημειωθεί μια νίκη των εργαζομένων. Αλλά και αυτή δεν είναι σταθερή. Ετσι, μόλις στις αρχές Δεκέμβρη στη μεταλλοβιομηχανία της Κάτω Σαξωνίας και της Βαυαρίας, επιτεύχθηκε υπό όρους συμφωνία για την κατά 100% παροχή του επιδόματος αυτού, διαμαρτυρήθηκε αμέσως ο πρόεδρος του Κεντρικού Συνδέσμου Γερμανικής Βιοτεχνίας με το αιτιολογικό ότι με τη συμφωνία θίγονται οι μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις και απαίτησε την εφαρμογή της νομοθετικής μείωσης του επιδόματος στο 80%. Ισως να είναι βάσιμη για τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις η αντίρρηση αυτή, αλλά την ίδια στιγμή βρήκε την ευκαιρία και ο πρόεδρος της Ομοσπονδιακής Ενωσης των Γερμανικών Συνδέσμων των Εργοδοτών, Κλάους Μούρμαν, για να απαιτήσει μείωση των "δευτερευόντων εξόδων" των μονοπωλίων. Αλλοι μονοπωλιακοί σύνδεσμοι δηλώνουν απροκάλυπτα ότι μια και τα οικονομικά βάρη των μεγαλοεπιχειρήσεών τους δε μειώνονται - έτσι ισχυρίζονται - δεν πρόκειται να κρατήσουν την υπόσχεσή τους για μείωση κατά 50% του αριθμού των ανέργων ως το 2000.

Ετσι, το 1996 κλείνει με νέες απαιτήσεις και απειλές των μονοπωλίων, που θα κάνουν πιο σκληρές τις διαπραγματεύσεις με τα συνδικάτα για τις συλλογικές συμβάσεις εργασίας του 1997. Επίσης από την κυβερνητική πλευρά, όπως το 1996 έτσι και στον καινούριο χρόνο δεν αναμένονται Χριστουγεννιάτικα δώρα, αλλά νέες περικοπές θα προχωρήσουν για την κάλυψη των ελλειμμάτων του προϋπολογισμού, που δε θα λείψουν ούτε από τους τομείς της παιδείας και του πολιτισμού.

Στην εξωτερική πολιτική ο χρόνος κλείνει, μετά από πολύμηνες διαπραγματεύσεις, με μια κοινή γερμανοτσεχική δήλωση "συμφιλίωσης" μεταξύ ΟΔΓ και Τσεχίας. Λέγεται ότι έτσι θα κλείσουν τα ανοιχτά ως τώρα ζητήματα στις σχέσεις μεταξύ των δύο χωρών, αλλά ήδη ακούγονται παράπονα και διαμαρτυρίες της Εθνικοτοπικής των Σουδητο-Γερμανών, που υποστηρίζουν ότι δεν εισακούστηκαν τα μόνιμα αιτήματά τους για επανάκτηση των περιουσιών τους κλπ. Μ' αυτόν τον τρόπο μένει ένα τουλάχιστο ζήτημα ανοιχτό.

Γνωστή είναι επίσης η έκδηλη προθυμία της Βόννης για τη διεύρυνση της Ευρωπαϊκής Ενωσης και του ΝΑΤΟ προς τις πρώην σοσιαλιστικές χώρες της Ευρώπης, όπως και η υποστήριξη από μέρους της της Τουρκίας, για να γίνει πλήρες μέλος της ΕΕ. Πολλά έχουν επίσης γραφεί για το γερμανογαλλικό άξονα στο ζήτημα του Μάαστριχτ και της Νομισματικής Ενωσης, όπου βέβαια η Γερμανία θα είναι η ατμομηχανή και ο οδηγός, ενώ η Γαλλία θα αποτελεί τον θερμαστή. Με την πολιτική των ΗΠΑ στη Βοσνία και τα Βαλκάνια η γερμανική πολιτική συμπλέει, αλλά αφήνει να διαφαίνονται και ορισμένες διαφορές, όπως στο ζήτημα της οικονομικής πολιτικής απέναντι στην Κούβα και στη συμφωνία της με τη Γαλλία ο αρχιναύαρχος της Μεσογείου να μην είναι Αμερικανός, αλλά Δυτικοευρωπαίος.