Το ΚΚΕ, το κόμμα της εργατικής τάξης, έφτασε στα 88 χρόνια ζωής και πρωτοπόρας δράσης. Ογδόντα οκτώ ολόκληρα χρόνια αγώνων και ελπίδων του λαού για να ξημερώσουν οι πιο όμορφες μέρες που δεν έζησε ακόμη, στη δική του, τη σοσιαλιστική - κομμουνιστική κοινωνία. Εκεί όπου η δουλιά δε θα είναι εξαναγκασμός, αλλά ελευθερία, γιατί δε θα υπάρχει εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο και ο καθένας θα ζει για να δημιουργεί για όλους και όλοι για τον ένα.

Στην ιστορική του διαδρομή αντιμετώπισε και αντιμετωπίζει τη λυσσαλέα επίθεση της αστικής τάξης και των κομμάτων της ως ο υπ' αριθμόν ένα εχθρός τους. Δεν κάνουν λάθος, γιατί γνωρίζουν πως ο τροχός της Ιστορίας κινείται, παρά τα όποια πισωγυρίσματα, προς την κατάργηση του άδικου κόσμου τους. Οι αντιθέσεις και οι αντιφάσεις του συστήματός τους δεν μπορούν να βρουν λύση. Η κοινωνική παραγωγή απαιτεί κοινωνική ιδιοποίηση των αποτελεσμάτων της, αλλά αυτή σκοντάφτει στην ατομική - καπιταλιστική ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής. Επομένως, πρέπει να κοινωνικοποιηθούν και τα μέσα παραγωγής. Αυτό είναι έργο των λαϊκών μαζών με ηγέτη την εργατική τάξη και καθοδηγητή το κόμμα της. Γι' αυτό και αποτελεί τον μόνιμο εχθρό του κεφαλαίου.

Αλλά και οι κάθε λογής οπορτουνιστικές δυνάμεις, έχουν στο στόχαστρό τους το κόμμα της εργατικής τάξης. Υποσχόμενες εφήμερες ουτοπίες περί αρμονικής συνύπαρξης κερδών και ανθρώπων, ευνουχίζουν την ταξική πάλη και τον πολιτικό αγώνα για την εργατική, τη λαϊκή εξουσία.

Το Κομμουνιστικό Κόμμα δημιουργήθηκε ως ιστορική αναγκαιότητα, να αποκτήσει η εργατική τάξη το δικό της κόμμα, που θα καθοδηγήσει τον αγώνα για την εκπλήρωση της ιστορικής της αποστολής, δηλαδή την κατάργηση των εκμεταλλευτικών σχέσεων παραγωγής. Είναι η μόνη τάξη που μπορεί να το επιτύχει, ακριβώς επειδή δεν έχει καμιά ιδιοκτησία σε μέσα παραγωγής. Και προαπαιτούμενο, για να εκπληρωθεί αυτή η αποστολή, ήταν η δημιουργία του δικού της κόμματος. Και βεβαίως για να μπορεί το Κόμμα να αντεπεξέλθει στην αποστολή του, βασικό ζήτημα αποτελεί η ολόπλευρη ενίσχυσή του.

Ο αγώνας για το σοσιαλισμό δεν είναι στόχος του απώτερου μέλλοντος, αλλά αγώνας που επηρεάζει και καθορίζει τη δράση του σήμερα. Ο καπιταλισμός είναι ιστορικά ξεπερασμένος και απαιτεί την αντικατάστασή του από το σοσιαλισμό, προκύπτει αντικειμενικά από τον ίδιο το χαρακτήρα της εποχής. Αυτό το καθήκον το επηρεάζει βεβαίως ο συσχετισμός δύναμης, αλλά δεν το καθορίζει ως στόχο και σκοπό. Το ΚΚΕ έλυσε από στρατηγική άποψη το ιστορικό αυτό καθήκον με την επεξεργασία του Προγράμματος του Κόμματος στο 15ο Συνέδριό του και την παραπέρα επεξεργασία του στο 16 Συνέδριό του.

Βασική προϋπόθεση, όμως, γι' αυτό είναι η ολόπλευρη ισχυροποίηση του Κόμματος. Που αποτελεί πρωταρχικό παράγοντα, προκειμένου να αναπτύσσεται αποτελεσματικά η ταξική πάλη, να δημιουργούνται οι όροι αλλαγής του συσχετισμού των πολιτικών δυνάμεων προς όφελος της εργατικής τάξης και των συμμάχων της, να δημιουργούνται οι προϋποθέσεις συγκρότησης του αντιιμπεριαλιστικού αντιμονοπωλιακού δημοκρατικού μετώπου πάλης ως κοινωνικοπολιτικής συμμαχίας για τη λαϊκή εξουσία. Είναι το βασικό ζήτημα που τέθηκε από το 17ο Συνέδριο του Κόμματος.

«Η πολιτική μας πρόταση ως πρόταση δράσης μπορεί να βοηθήσει να μεταπλαστεί το ρεύμα διαμαρτυρίας και η αμφισβήτηση που υπάρχει σε ώριμη πολιτική συνείδηση. Η πολιτικοποίηση είναι αναπόσπαστα δεμένη με το πρόβλημα "ανάπτυξη από ποιον και για ποιον". Αρα, συνδέεται άμεσα με τη διεκδίκηση αλλαγής στο επίπεδο της πολιτικής εξουσίας.

Να κατανοείται όλο και πιο πολύ από το λαό, στο έδαφος της πάλης για τα προβλήματα, ότι οι πολιτικές επιλογές όλων των κομμάτων δεν είναι τυχαίες, ούτε υποκειμενικές. Καθορίζονται από τα ταξικά συμφέροντα που υπηρετούν και εκπροσωπούν, από τη στάση τους απέναντι στα συμφέροντα των μονοπωλίων, των ιμπεριαλιστικών ενώσεων. Σε τελευταία ανάλυση, καθορίζονται από τη στάση τους στη ρίζα αυτής της αντίθεσης, που δεν είναι άλλη από την αντίθεση μεταξύ κεφαλαίου και εργασίας...

Χρειάζεται σήμερα, μέλη και στελέχη, όλο το Κόμμα, ως συλλογική οντότητα, να κατακτήσει τη διαλεκτική σκέψη ερμηνείας των εξελίξεων και των προοπτικών, να αφομοιώσει τη διαλεκτική σχέση οικονομίας και πολιτικής στο επίπεδο του κινήματος, στο ζήτημα της πολιτικής εξουσίας...

Η ισχυροποίηση του ΚΚΕ έχει πολλές πτυχές, δείκτες, ποσοτικά και ποιοτικά κριτήρια. Δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί γενικά και αφηρημένα, αλλά παίρνοντας υπόψη τις συγκεκριμένες συνθήκες και τις αντικειμενικές δυσκολίες που έχουν. Παίρνοντας υπόψη και τη συγκεκριμένη φάση που βρίσκεται το εργατικό κίνημα, το γενικότερο λαϊκό κίνημα, που βρίσκεται η πολιτική συμμαχιών. Η ισχυροποίηση του Κόμματος επηρεάζεται επίσης και από τις διεθνείς εξελίξεις και τους συσχετισμούς, από το επίπεδο και τη στάθμη του παγκόσμιου εργατικού και γενικότερα αντιιμπεριαλιστικού κινήματος. Οσο εξαρτάται από εμάς, πρέπει να βελτιώσουμε τις υποκειμενικές μας δυνατότητες, ικανότητες, να ανεβάσουμε την αποτελεσματικότητά μας. Εχουμε υποχρέωση να συμβάλουμε στην ανάπτυξη και όξυνση της ταξικής πάλης, στη διαμόρφωση ενός ισχυρού, λαϊκού πλειοψηφικού ρεύματος, που αντιπαλεύει τα μονοπώλια, τις ιμπεριαλιστικές ενώσεις. Είμαστε υποχρεωμένοι να φέρουμε τη δράση μας σε αντιστοιχία με την εκτίμηση για το χαρακτήρα της εποχής, ως εποχής περάσματος στο σοσιαλισμό» (17ο Συνέδριο του ΚΚΕ, ντοκουμέντα, σελ. 17 - 19).

Κρίκο, επομένως, στη δράση για την ισχυροποίηση του Κόμματος αποτελεί η ικανότητα να δρούμε μέσα στο μαζικό λαϊκό κίνημα έτσι που αφενός να συσπειρώνονται πλατιές λαϊκές δυνάμεις στον αγώνα για τη λύση των προβλημάτων τους, αφετέρου να συνειδητοποιούν με τη δική μας ιδεολογικοπολιτική δουλιά, γιατί η μια ή η άλλη λύση είναι αυτή που απαντά στις ώριμες ανάγκες του λαού, αλλά εμποδίζεται από την ύπαρξη των μονοπωλίων, γεγονός που απαιτεί την κατάργησή τους. Η οποία κατάργηση είναι υπόθεση της δικής τους πολιτικής πάλης για την ανατροπή της εξουσίας τους και την εγκαθίδρυση της λαϊκής εξουσίας.

Χρειάζεται όμως ταυτόχρονα και αποκάλυψη της πολιτικής των άλλων κομμάτων πάνω στα προβλήματα και του γεγονότος ότι αυτή υπηρετεί τα μονοπώλια. Για παράδειγμα, γιατί σήμερα η ΝΔ, όπως και το ΠΑΣΟΚ πριν ως κυβερνήσεις προωθούν τις ιδιωτικοποιήσεις, τις ευέλικτες εργασιακές σχέσεις, την κατεδάφιση της Κοινωνικής Ασφάλισης, την εμπορευματοποίηση της Υγείας, της Πρόνοιας, της Παιδείας, της σύνδεσης όλων των βαθμίδων της εκπαίδευσης, με την επιχειρηματική δράση; Τι είναι αυτές οι αντιδραστικές μεταρρυθμίσεις; Είναι αναγκαίες για την αύξηση του βαθμού εκμετάλλευσης, προκειμένου να αντεπεξέρχεται όσο μπορεί το κεφάλαιο, στο πλαίσιο της συμμετοχής του στους διακρατικούς καπιταλιστικούς οργανισμούς, στους όρους που διαμορφώνει ο ανταγωνισμός που ολοένα οξύνεται. Απ' αυτό καθορίζεται και το αδύνατο άλλης μορφής διαχείρισης, προκειμένου να βελτιώνεται η θέση της εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών στρωμάτων. Αυτό καθορίζει και την κοινή στρατηγική της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ. Επομένως, και η πολιτική διέξοδος σε όφελος του λαού δεν μπορεί να προέλθει από μια άλλη κυβερνητική «κεντροαριστερή» λύση. Γιατί θα διατηρεί ανέπαφη τη δράση των επιχειρηματικών μονοπωλιακών ομίλων. Να γιατί αυτή η διέξοδος που προτείνει π.χ. ο ΣΥΝ, όχι απλά σπέρνει αυταπάτες, αλλά ωθεί στο συμβιβασμό και την υποταγή στους όρους που διαμορφώνουν τα μονοπώλια, το κεφάλαιο.

Η ικανότητα να αποκαλύπτεται η στρατηγική του κεφαλαίου και των κομμάτων του σε συνδυασμό με την προβολή και πάλη στο κίνημα στόχων και αιτημάτων που αντιστρατεύονται την πολιτική τους, μέσα από την ανάπτυξη διεκδικητικού κινήματος, πρέπει να συνοδεύεται με την ολόπλευρη διαφωτιστική δουλιά, την ιδεολογικοπολιτική δράση, προκειμένου να πείθει ότι η προοπτική της πάλης ενάντιά τους απαιτεί σύγκρουση και ρήξη με το σημερινό καθεστώς, ανατροπή της πολιτικής του κεφαλαίου. Και αυτό, βεβαίως, πρέπει να γίνεται με όρους μαζικού λαϊκού κινήματος. Δουλιά, λοιπόν, μέσα στις μάζες, με πρωταρχική επιδίωξη τη δική τους συσπείρωση και πάλη, αλλά όχι οποιαδήποτε πάλη. Πάλη με διεκδικήσεις που να ικανοποιούν τις δικές τους ανάγκες και συμφέροντα. Μέσα στο κίνημα μπορεί να δημιουργούνται όροι και προϋποθέσεις απόκτησης εμπειρίας, για το ποια πολιτική δύναμη είναι με το λαό και ποια ενάντιά του. Μέσα στο κίνημα, με τη δική μας, βεβαίως, ιδεολογικοπολιτική δράση, μπορούν να δημιουργούνται ρήγματα, στις εργατικές, στις λαϊκές συνειδήσεις, χειραφέτησης από την αστική πολιτική. Να ωριμάζει η ιδέα για την αντιιμπεριαλιστική αντιμονοπωλιακή πάλη ως γραμμή συσπείρωσης και ρήξης. Να ξεχωρίζει η αναγκαιότητα ενίσχυσης του ΚΚΕ, ως της μόνης πολιτικής δύναμης σήμερα που μπορεί να υπηρετήσει τα λαϊκά συμφέροντα. Σ' αυτό το δρόμο της δράσης για την οργάνωση της λαϊκής πάλης, με στόχους - διεκδικήσεις που να έρχονται σε σύγκρουση με τη σημερινή πολιτική σε συνάρτηση με τη δική μας πολιτική διεξόδου για το λαό, μπορεί να επιτυγχάνεται η συσπείρωση δυνάμεων για το Μέτωπο, και το δυνάμωμα του ΚΚΕ.

Το σημερινό ιστορικό αφιέρωμα αναφέρεται στη μακρόχρονη ωρίμανση των προϋποθέσεων για την ίδρυση του Κόμματος της εργατικής τάξης στην Ελλάδα.