Παπαγεωργίου Βασίλης

Από την άλλη, βέβαια, καταλαβαίνουν πως δυσκολεύονται να πείσουν για τις προθέσεις τους. Προσπαθούν λοιπόν, όπως - όπως, να δικαιολογηθούν: «Πολλές φορές υπάρχει κριτική από το ΚΚΕ γιατί λέμε ότι δίνουμε τη μάχη ενάντια στο δικομματισμό, όταν σε μερικούς δήμους συνεργαστήκαμε και με οργανώσεις των κομμάτων αυτών. Με τον ίδιο τρόπο που οι φοιτητές των αριστερών παρατάξεων σήμερα συνεργάζονται με την ΠΑΣΠ για το άρθρο 16», αναφέρεται στην ίδια ομιλία του προέδρου του ΣΥΝ.

Και τα δυο αποσπάσματα απ' αυτήν την ομιλία, αν και δε λένε ακριβώς με τ' όνομά της την «αξιόπιστη εναλλακτική πρόταση εξελίξεων της αριστεράς» την προδιαγράφουν με σαφήνεια. Εννοούν, δηλαδή, ότι μια τέτοια πρόταση μπορεί να προέλθει από τη συνεργασία της αριστεράς που πρεσβεύει ο ΣΥΝ με την άλλη σοσιαλδημοκρατία, το ΠΑΣΟΚ. Βέβαια, οι αριστερές παρατάξεις συνεργάζονται με την ΠΑΣΠ για ένα επιμέρους ζήτημα, όπως το άρθρο 16 του Συντάγματος, και όχι για μια Παιδεία στην υπηρεσία και τις ανάγκες των λαϊκών στρωμάτων. Το άρθρο 16, φυσικά, δεν πρέπει να αλλάξει. Ομως, αυτό από μόνο του δεν αλλάζει τη σημερινή άθλια κατάσταση στα Πανεπιστήμια. Κάπως έτσι φαίνεται πως εννοούν την «αξιόπιστη εναλλακτική πρόταση των εξελίξεων». Ως εδώ, άντε και λίγο καλύτερα.

Θα μας αντιτάξουν, ίσως. Μήπως το λίγο καλύτερο δεν είναι πιο συμφέρον από το χειρότερο; Μα, αποτελεί φιλολαϊκή λύση το λίγο καλύτερα ή το μικρότερο κακό; Πρέπει να καλλιεργείται στις λαϊκές δυνάμεις η άποψη της αποδοχής τού «μη χειρότερα» ή πρέπει να διεκδικούν ικανοποίηση όλων των αναγκών τους, επομένως και πολιτική διέξοδο που να τις ικανοποιεί; Γιατί το λεγόμενο μικρότερο κακό, προετοιμάζει τις επόμενες πολύ χειρότερες επιθέσεις του κεφαλαίου. Η πείρα αυτό έδειξε παγκόσμια.

Αποτελεί, όμως, τέτοια διέξοδο για την εργατική τάξη, το λαό γενικότερα η εναλλακτική λύση που προτείνει η ηγεσία του ΣΥΝ; Βέβαια, δεν την κατονομάζουν - πρόκειται για την κεντροαριστερά - γιατί έχει φορτιστεί αρνητικά από την κυβερνητική της δράση σε χώρες σαν την Ιταλία ή τη Γαλλία, όταν βρέθηκε στην κυβέρνηση. Τόσο με την εξωτερική της πολιτική, (συμμετοχή σε ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις όπως στη Γιουγκοσλαβία το 1999), αλλά και στην εσωτερική της πολιτική, αφού και στις δύο αυτές χώρες προώθησε τις αντιλαϊκές καπιταλιστικές μεταρρυθμίσεις, ενώ δεν αντιμετώπισε προβλήματα ανεργίας, φτώχειας, κοινωνικής πολιτικής κλπ.

Η ηγεσία του ΣΥΝ χαιρέτισε την εκλογική νίκη της αντιδεξιάς συμμαχίας στην Ιταλία και μάλιστα την ανέδειχνε ως παράδειγμα εναλλακτικής λύσης. Αλλά ποια είναι η πολιτική της; Μήπως επέστρεψε ο ιταλικός στρατός από το Αφγανιστάν; Μήπως, με τον προϋπολογισμό που κατέθεσε, δεν ξεσήκωσε διαμαρτυρίες επειδή είναι κομμένος και ραμμένος στα μέτρα της ιταλικής πλουτοκρατίας; Και τι αποδεικνύουν αυτά τα παραδείγματα; Οτι η αντιδεξιά, ή η κεντροαριστερά - όπως θέλετε κατονομάστε την - η οποία προβάλλεται ως αξιόπιστη λύση χτυπήματος του δικομματισμού, και μάλιστα ως δήθεν φιλολαϊκή, αποτελεί μια άλλη εξίσου καλή κυβερνητική λύση για το κεφάλαιο και την εξουσία του. Και μάλιστα, εκτός από τη διαχείριση εντός των πλαισίων του συστήματος, καταφέρνει να εγκλωβίζει λαϊκές δυνάμεις και τη δυσαρέσκειά τους από την αντιλαϊκή πολιτική, στη ρότα της πλουτοκρατίας.

Οσο για την παρομοίωση της συνεργασίας των δυνάμεων του ΣΥΝ με το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ στις τοπικές εκλογές με τον τρόπο που «συνεργάζονται» οι αριστερές παρατάξεις με την ΠΑΣΠ για το άρθρο 16, ακόμη και εδώ είναι λίγο διαφορετικά πράγματα. Δεν κατεβαίνουν σε ενιαίο ψηφοδέλτιο στις φοιτητικές εκλογές αυτές οι παρατάξεις - θα μπορούσε βεβαίως και αυτό να γίνει - όπως έκανε ο ΣΥΝ στις τοπικές εκλογές σε κάποιους δήμους.

Ομως, η κοινή κάθοδος με δυνάμεις του δικομματισμού στις πρόσφατες τοπικές εκλογές είναι το λιγότερο. Γιατί, αυτή η κοινή κάθοδος «πατά» στις πολιτικές θέσεις που έχει αυτό το κόμμα και που προβάλλει και προωθεί στα μετωπικά σχήματα που συμμετέχει.

Αλλά πόσο μια πολιτική διαμορφώνει αξιόπιστη «εναλλακτική πρόταση εξελίξεων» όταν στηρίζεται στο «ναι» στη Συνθήκη του Μάαστριχτ και στην αναγόρευση ως μονόδρομου της συμμετοχής της Ελλάδας στην Ευρωπαϊκή Ενωση; Μπορείς να πείσεις τα πλατιά λαϊκά στρώματα πως το δικό σου όραμα για την αυριανή Ελλάδα και το λαό της διαφέρει ριζικά - και προς το καλύτερο - από τη σημερινή σκληρή πραγματικότητα, όταν παραδέχεσαι πως θα το κτίσεις με τα ίδια ευρωενωσιακά υλικά, πάνω στις ίδιες ευρωενωσιακές αντιλαϊκές βάσεις;

Πόσο «εναλλακτική» από αυτή των δύο πόλων του δικομματισμού φαντάζει μια «πρόταση εξελίξεων» που αφορά στα λεγόμενα εθνικά θέματα και τις διεθνείς σχέσεις της χώρας, όταν οικοδομείται σε προτάσεις του είδους «ναι στο σχέδιο Ανάν» για την Κύπρο; Είναι δυνατόν να πείσεις πως τέτοιου είδους θέσεις υπηρετούν τα συμφέροντα των λαών της περιοχής, όταν συμβαδίζουν με τις «λύσεις» που οι ίδιοι οι ιμπεριαλιστές διαμορφώνουν και στη συνέχεια πιέζουν τους λαούς να τις αποδεχτούν;

Πόσο «εναλλακτική πρόταση εξελίξεων» μπορεί να νοηθεί η υιοθέτηση της θέσης «ναι» στο λεγόμενο διάλογο στον οποίο σέρνονται οι εργαζόμενοι να κουβεντιάσουν - μαζί με τους εργοδότες και την κυβέρνηση - τις διαδικασίες και τους τρόπους με τους οποίους θα αυξήσουν τον ιδρώτα που χύνουν, για να γίνουν πιο ανταγωνιστικές οι επιχειρήσεις και να πλουτίσουν ακόμα περισσότερο - και πάντα σε βάρος τους - οι εργοδότες και όχι στον ταξικό αγώνα ενάντιά τους;

Είναι αλήθεια ότι τα υψηλά ποσοστά του δικομματισμού είναι ενάντια στα συμφέροντα των λαϊκών στρωμάτων, όχι μόνο γιατί αυτοί οι δύο πόλοι κυριαρχούν στην πολιτική σκηνή του τόπου αλλά γιατί, πρώτα και κύρια, και οι δύο υπηρετούν αντιδραστικές και αντιλαϊκές πολιτικές. Και συνεπώς χτύπημα, αποδυνάμωση, ήττα του δικομματισμού δεν μπορεί υπάρξει αν δε γίνει επίμονη, μακρόχρονη προσπάθεια να συνειδητοποιήσουν ευρύτερα στρώματα του λαού την ανάγκη να ηττηθεί η πολιτική που παράγουν - υπηρετούν. Και γι' αυτό το λόγο να γυρίσουν για πάντα την πλάτη και στους δύο πόλους του αλλά και σε άλλους πολιτικούς φορείς που στηρίζουν τέτοιες ή παρόμοιες «προτάσεις εξελίξεων». Να τους αποδυναμώσουν ουσιαστικά και να αναδείξουν στη θέση τους, στην πολιτική εξουσία του τόπου, τους φορείς που υπηρετούν μια πραγματικά ριζικά διαφορετική πολιτική πρόταση. Και γι' αυτό χρειάζεται ανάπτυξη της ταξικής πάλης ενάντια στην πολιτική των μονοπωλίων, διεκδικήσεις που να ικανοποιούν τις ανάγκες των λαϊκών στρωμάτων, κόντρα στην πολιτική ενίσχυσης των μονοπωλίων και του ιμπεριαλισμού, κοινωνική συμμαχία στη βάση και σ' αυτό το πλαίσιο διεκδικήσεων, πλατιά συμμετοχή στη μαζική λαϊκή πάλη.

Ομως, την αντιλαϊκή πολιτική των πόλων του δικομματισμού, για την οποία και είναι κατακριτέος και πρέπει να ανατραπεί, ο ΣΥΝ δεν την αντιμετωπίζει. Και δεν μπορεί αντικειμενικά να το κάνει, όταν οι βασικές πολιτικές θέσεις του όχι μόνον δε σκιαγραφούν μια «διαφορετική πρόταση εξελίξεων», αλλά αλείφουν βούτυρο στο ψωμί της «πρότασης εξελίξεων» που και οι δύο πόλοι του δικομματισμού προπαγανδίζουν και υλοποιούν.

Και όχι μόνον αυτό. Αλλά επιπλέον, πολεμάει σφόδρα την ολοκληρωμένη πρόταση που το ΚΚΕ έχει καταθέσει από τα 15ο και 16ο Συνέδριά του. Οχι γενικά και αόριστα μια «διαφορετική πρόταση εξελίξεων», έκφραση που ο καθένας μπορεί να την ερμηνεύει κατά το δοκούν, αλλά μια πρόταση συγκεκριμένη, πρόταση με ονοματεπώνυμο: Λαϊκή εξουσία και λαϊκή οικονομία. Πρόταση που φέρνει τα πάνω κάτω και καθιστά την εργατική τάξη, το λαό κυρίαρχους στην πολιτική σκηνή, ιδιοκτήτες του πλούτου που παράγουν.

Η υλοποίηση αυτής της πρότασης δε βολεύεται στις δαγκάνες της Ευρωπαϊκής Ενωσης, απαιτεί την οργάνωση της πάλης των εργαζομένων ενάντια στους στρατηγικούς στόχους που υπηρετεί όχι μόνον η πολιτική της αλλά και η ίδια της η ύπαρξη. Δε συμβιβάζεται με τα σχέδια των ιμπεριαλιστών για το λαό μας και τους άλλους λαούς της περιοχής και καλεί σε αντιιμπεριαλιστική συσπείρωση και αγώνα, με στόχο την αποτυχία αυτών των σχεδίων και στην ευρύτερη περιοχή και σ' όλο τον κόσμο. Οικοδομεί μέτωπο αντιμονοπωλιακό, μέτωπο δηλαδή που βρίσκεται σε διαρκή ρήξη και όχι σε συνεχές κουβεντολόι με τις εργοδοτικές οργανώσεις και τους πολιτικούς τους εκφραστές, όπως συμβαίνει στους περίφημους «κοινωνικούς διαλόγους».

Δεν μπορεί, λοιπόν, αντικειμενικά η στρατηγική του ΣΥΝ, να αποδυναμώσει, πολύ περισσότερο να ανατρέψει, το δικομματισμό. Ας συνεχίσει στη δική του ρότα. Εμείς θα συνεχίσουμε στη δική μας. Ενισχύοντας τη δράση μας κάθε μέρα, κάθε ώρα, κάθε στιγμή στην εργατική τάξη, σ' όλα τα φτωχά λαϊκά στρώματα.