ΤΡΕΙΣ είναι οι σταθμοί της νεότερης ιστορίας μας. Είναι πρώτα η περίοδος του ξεσηκωμού του 1821, τα χρόνια που πολέμησαν οι Ελληνες για τη λευτεριά και την αποτίναξη του τουρκικού ζυγού. Ακολουθεί ο αγώνας ενάντια στην ιταλική φασιστική επιδρομή και τα χρόνια αμέσως της Εθνικής Αντίστασης και μετά φθάνει η ώρα του Πολυτεχνείου, που φέτος συμπλήρωσε 33 χρόνια.

ΒΑΘΙΕΣ είναι οι ρίζες της νιότης, που παλεύει για τα μεγάλα οράματα της νέας γενιάς που πάνε στο Εικοσιένα και στα χρόνια της ΕΑΜικής Εθνικής Αντίστασης. Θα θυμίζαμε πως το 1830, ναι το 1830, οι σπουδαστές του πρώτου οργανωμένου στην Αίγινα κεντρικού σχολείου της ελεύθερης Ελλάδας, όλα ορφανά του 8χρονου απελευθερωτικού αγώνα, ζητούσαν αληθινή Παιδεία, άξιους δασκάλους, εκσυγχρονισμένο εκπαιδευτικό σύστημα και ελευθερία ιδεών. Και ποια ήταν η απάντηση στα αιτήματα, που είχαν διατυπώσει σ' αυτούς, που τότε κυβερνούσαν; Βία, εξετευλισμοί, διωγμοί και ταπεινώσεις.

ΚΑΙ τότε, οι πρώτοι σπουδαστές, παρόλο που δεν είχαν στον ήλιο μοίρα, προτίμησαν να εγκαταλείψουν το σχολείο εκείνο, παρά να ζήσουν μέσα στο σκοταδισμό και την καταπίεση. Από τότε, η σπουδάζουσα βρίσκεται στην πρωτοπορία των αγώνων εναντίον κάθε μορφής δεσποτισμού και καταπίεσης.

ΣΤΟΝ ξεσηκωμό του 1862, που γκρέμισε την οθωνική απολυταρχία, η σπουδάζουσα νεολαία έπαιξε και τότε σημαντικό ρόλο, πρώτη στην υπεράσπιση των λαϊκών ελευθεριών, αλλά και κατά της πολιτικής διαφθοράς. Οι σπουδαστές αντιμετωπίζουν τις λόγχες της εξουσίας. Ακόμα και οι σπουδαστές του τότε στρατιωτικά οργανωμένου Μετσόβιου Πολυτεχνείου αγνόησαν απειλές και κινδύνους και βγήκαν στους δρόμους.

ΥΠΑΡΧΕΙ στα αρχεία του Πολυτεχνείου μια προκήρυξη των σπουδαστών του Ιδρύματος, με ημερομηνία 18 Μάρτη 1875. Η πατρίς αναστενάζουσα κράζει: «Τέκνα μου! Ατιμάζομαι παρά των Στηλιτών, οίτινες θέλουν να καταστρέψουν την ελευθερίαν υμών! Καταπατούν τους νόμους. Δεν εσεβάσθησαν ούτε το αίμα των προγόνων σας. Η πατρίς αναμένει εκ του Σχολείου σας φωνήν εκδικήσεως».

ΚΑΙ θα φτάσει του Πολυτεχνείου η ώρα - ύστερα από 130 χρόνια, η εποποιία, που φέτος συμπλήρωσε τα 33 χρόνια, όταν το τανκ στις τρεις παρά δέκα «χτυπούσε» την πύλη του Πολυτεχνείου.

ΚΙ Ο ΦΕΤΙΝΟΣ μαζικός λαμπρός γιορτασμός ξαναβεβαίωσε πως το Πολυτεχνείο ζει στην καρδιά του λαού μας, στην καρδιά της ελληνικής νιότης. Και δε ζει σαν μια τυπική τελετή μπροστά σε βιτρίνες με τα καθιερωμένα λογύδρια, ζει στους αγώνες, που δίνουν οι εργαζόμενοι, οι αγρότες, η νεολαία, οι φοιτητές, για μόρφωση, δουλιά με δικαιώματα, για Παιδεία δημόσια και λαϊκή. Παλεύουν ενάντια στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ.

ΑΥΤΟΙ, που έρχονται σήμερα σαν «συμβουλάτορες», λένε πως τα σύμβολα ξεθώριασαν και τα οράματα έχουν πια από τότε σβήσει, έχουν την απάντηση πως το Πολυτεχνείο ζει και εμπνέει. Είναι κληρονομιά ατίμητη της ελληνικής νεολαίας, του λαού μας.

Η ΙΕΡΗ φωτιά, που άναψε στο χώρο του Πολυτεχνείου, καίει πάντα εκεί στο βωμό, που, αυτές τις μέρες, χιλιάδες και χιλιάδες πατριώτες έφεραν τα στεφάνια, τα λουλούδια τους. Και στάθηκαν εκεί μπροστά σε στάση σκέψης και σεβασμού. Μικροί και μεγάλοι. Και περισσότερο απ' όλους νιάτα, που στα χέρια τους έχουν και το μεγάλο μήνυμα.

ΟΛΟΙ αυτοί οι «αναλυτές», που βλέπουν το ξεθώριασμα του Πολυτεχνείου και των ιδανικών του, χρόνια τώρα, βλέπουν αταλάντευτη την πορεία να βηματίζει πάντα προς την αμερικάνικη Πρεσβεία μαζική, μαχητική. Ούτε έναν πόντο πιο κάτω. Και ακούνε από τις χιλιάδες τους διαδηλωτές, να αντηχεί μέσα στους δρόμους της πρωτεύουσας, αλλά και στις άλλες πόλεις της χώρας δυνατός, ρυθμικός κι αταλάντευτος ο βηματισμός ενός λαού, που απροσκύνητος παλεύει τους ιμπεριαλιστές Αμερικάνους κι όλους τους άλλους, αυτούς τους ξένους γλάρους, που, όπως έλεγε ο Μακρυγιάννης, μας έχουν καταφάει χρόνια τώρα.

ΔΕ χάνονται ποτέ τα οράματα μιας μεγάλης γενιάς, όπως αυτής του Πολυτεχνείου. Οπως δε χάθηκαν, δεν μπόρεσαν να τα βγάλουν από τη μέση, τα οράματα της ΕΑΜικής Εθνικής Αντίστασης κι ας έβαλαν πάνω της τη φωτιά και το σίδερο. Είναι τα μεγάλα ιδανικά, που οι γενιές που τα δώσανε τα 'χουν σφυρηλατήσει με ατσάλι.