Τα ντοκουμέντα... | ΔΙΑΚΡΙΤΙΚΑ | ΤΗΛΕ ...ΠΑΘΗ

ΤΗΛΕ ...ΠΑΘΗ

Τα ντοκουμέντα...

«Στου κόσμου τους θησαυριστές το βιος σου εργάτη, νόμοι/ στο τρώνε αδικητές χωρίς ντροπή./ Αγκαλιαστείτε, αδέλφια, ορθοί! / Με μια καρδιά μια γνώμη, Δικαιοσύνη βρόντηξε και λάμψε, Προκοπή».

(Κ. Παλαμάς)

Φίλοι, σύντροφοι από τα παλιά, μιλούσαμε σε ταβέρνα της Καισαριανής για τον ταξικό γιορτασμό της Πρωτομαγιάς. Σ' ένα πακέτο τσιγάρα κρατούσα κωδικοποιημένες σημειώσεις, για τους ύμνους της εργατικής τάξης. Πληρούσαν τις καρδιές μας, με το κρασί! Μεθούσαν τα γεγονότα τις καρδιές, «με νέους έρωτες» για τους αγώνες μας. Την ιστορία: Τα γεγονότα του 1886 στο Σικάγο, την προκήρυξη: «Εργάτες ο πόλεμος των τάξεων άρχισε», την εξέγερση των εργατριών του Λονδίνου (1891), τη δράση των πρώτων σοσιαλιστικών συνδέσμων στην Ελλάδα (1894), τα γεγονότα του '36 στη Θεσσαλονίκη, την Πρωτομαγιά του '44 στην Καισαριανή με την εκτέλεση των διακοσίων πατριωτών από τους Γερμανούς κατακτητές.

Η Πρωτομαγιά με την πικρή γεύση της σε χιλιάδες χείλη: Για το δικαίωμα στην Κοινωνική Ασφάλιση, η πάλη μας, να περνά από τα μάτια του «εκσυγχρονισμού»! Με την «παγκοσμιοποίηση» των ολίγων του κεφαλαίου να ανασυντάσσονται για ακόμη πιο ληστρικές διαθέσεις. Οι λαοί να οδεύουν το «Γολγοθά» τους. Με τους αμέτρητους νεκρούς και θυσίες και τις εκατόμβες, η εργατική τάξη να μετράει τα παιδιά της - από την παλινόρθωση του καπιταλισμού - καταντώντας το σημερινό τοπίο αγνώριστο, από το χτες.

Και όμως οι «ρυτίδες», τα λουλούδια, τα δάκρυα της εργατικής τάξης, η αλληλεγγύη έγιναν φωλιές, όπου οι καρδιές των εργαζομένων ξαπόσταιναν: Οι περατάρηδες, οι εργάτες, οι απόμαχοι της δουλειάς, στο προσκήνιο της Ιστορίας. Σαν άνεμοι μ' αλάτι, οι σπόροι του μίσχου οδηγούν σε βάθος τους αγώνες της εργατιάς. Με την πάλη των τάξεων, τη φύση, να 'ναι ταυτισμένη η διαλεκτική μας. Και το κρασί των αγώνων να βελτιώνεται με τον καιρό. Το κόκκινο σ' έναν κόσμο ονειρικό - του ήλιου, της ευλογίας και της ελευθερίας.

Σα φωνές οι αγώνες, αιώνες τώρα και τα λαμπερά μας μάτια να καρφώνονται στα πανό και τα συνθήματα: νόμος είναι το δίκιο του εργάτη. Οι ήχοι του σφυροδρέπανου, οι πορείες μέχρι τη δύση του εσπερινού όρθρου, τα δυνατά χέρια μας δε σταματούν με τίποτε! Τραγουδούν σ' όλες τις νότες τη φωνή της εργατιάς και τους καρπούς της. Δύναμη: η ανάσα μας! Λέξεις όπως ελευθερία, ισότητα, δικαιοσύνη, έρχονται από τα αποθέματα του παρελθόντος. Η βαθιά θάλασσα των ιδεών, οτιδήποτε γεννιέται από την εργασία, φθάνει αιώνες τώρα. Αγγίζει ό,τι αγαθό ονομάζεται ελευθερία.

Οι κατακτήσεις της εργατικής τάξης λάμπουν, ευλογούν τους καρπούς, τον ιδρώτα μας. Η αφθαρσία των ιδεών της μέχρι τις μέρες - η αγωνία για το μεροκάματο είναι τα ντοκουμέντα της εργατικής ιστορίας. Δίδει ονόματα στα βάσανά μας. Μέχρι ν' «ανοίξει» η Ιστορία ξανά τα βλέφαρά της, σα ρόδο δυνατό, η φύση της εργασίας, είτε με φόρμα είτε χωρίς, θέλει να αγαπήσει όλο και πιο πολλούς. Το έπος της εργατικής τάξης, μπορεί να βρει συμμαχίες όπου υπάρχει μόχθος. Στην αγωνία αυτού του κόσμου για τη ζωή.

Παναγιώτης ΚΑΡΑΒΑΣΙΛΗΣ