Μία ακόμα «πρωτοβουλία» με τον - κοινότοπο πια - τίτλο «Εκκληση για το διάλογο και την κοινή δράση της Αριστεράς», αυτοσυστήθηκε χτες στα ΜΜΕ, με συνέντευξη Τύπου. Την πρωτοβουλία στηρίζουν - όπως φάνηκε στη σύνθεση του ακροατηρίου - ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, το ΝΑΡ και άλλοι αυτοαποκαλούμενοι «ανένταχτοι», ενώ οι στόχοι της ορίζονται από τις προτάσεις διαχείρισης του καπιταλισμού, στις οποίες συγκλίνουν οι υποστηρικτές της.

Στην «έκκληση» που απευθύνουν, αναφέρουν μεταξύ άλλων σαν «ιστορικό καθήκον όλων των πολιτικών κομμάτων και οργανώσεων της αριστεράς (...) να βρουν εκείνα τα ζητήματα που μπορούν να οδηγήσουν σε ενότητα δράσης (...) να διευκολύνουν κοινωνικές διεργασίες (...) να δώσουν πολιτική προοπτική στους κοινωνικούς αγώνες, συμβάλλοντας στην ανάπτυξή τους».

Η «πρωτοβουλία» έρχεται να αναμασήσει τα γνωστά ιδεολογήματα περί «ενότητας πάνω στο πρόβλημα», με στόχους που επί της ουσίας δεν αμφισβητούν τη στρατηγική του κεφαλαίου, αλλά, αντίθετα, της εξασφαλίζουν περιθώρια νέων ελιγμών, βάζοντας για γαρνιτούρα έναν ψευδεπίγραφο «σοσιαλισμό», με το θολό περιεχόμενο που κάθε μια από τις πολιτικές ομάδες δίνει σ' αυτόν.

Πιο συγκεκριμένα, αναφέρουν στην «έκκληση»: «Χωρίς να εγκαταλείπουν τους στρατηγικούς στόχους τους, οι πολιτικές δυνάμεις της αριστεράς, εντός και εκτός Κοινοβουλίου, μπορούν και πρέπει να συναντηθούν στη διαμόρφωση μιας ρεαλιστικής πολιτικής πρότασης και κοινής δράσης για την αντιμετώπιση της κρίσης προς όφελος των εργαζομένων στην προσπάθεια εξόδου απ' αυτήν. Ζητήματα όπως η αντιμετώπιση θεσμικών μορφών καπιταλιστικής ολοκλήρωσης (ΕΕ, ΟΝΕ, ΔΝΤ), η παύση πληρωμών και η διαγραφή του χρέους, το αίτημα εθνικοποίησης των τραπεζών, η ρήξη με τις πρακτικές του τραπεζικού και του επιχειρηματικού κατεστημένου, καθώς και η αντιμετώπιση της βίαιης επίθεσης του κεφαλαίου με ριζική αναδιανομή του κοινωνικού πλούτου, μπορούν να αποτελέσουν τη βάση τέτοιων διεργασιών».

Αυτό που προβάλλουν σαν «ρεαλιστική πολιτική πρόταση», συνιστά μια σύνθεση απόψεων και προτάσεων που διατυπώνουν κατά καιρούς αστοί οικονομολόγοι με κεϋνσιανές επιρροές, μέχρι και θιασώτες του «δημοκρατικού σοσιαλισμού». Δηλαδή, ενός καραμπινάτου καπιταλισμού, στο πλαίσιο του οποίου τα μέσα παραγωγής θα εξακολουθούν να βρίσκονται στα χέρια της πλουτοκρατίας και ο όποιος «δημόσιος» τομέας θα δρα σε περιβάλλον καπιταλιστικής ανταγωνιστικότητας.

Η «ριζική αναδιανομή του κοινωνικού πλούτου», που περιγράφεται επίσης στην έκκληση, είναι ζήτημα άμεσα συνδεδεμένο με το ποιος κατέχει την εξουσία και σχεδιάζει την οικονομία. Θέμα το οποίο δε θίγεται ούτε στο ελάχιστο, αφού θεωρείται δεδομένο ότι η πρόταση κινείται στα όρια της καπιταλιστικής διαχείρισης. Καθόλου τυχαία, οι υπογράφοντες αναμασούν ανέξοδες κορόνες για την ΕΕ, την ΟΝΕ και το ΔΝΤ, χωρίς να ζητούν την αποδέσμευση της χώρας από αυτούς τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς και τους μηχανισμούς τους.

Με δεδομένα τα παραπάνω, οι εργαζόμενοι τίποτα το καινούριο δεν έχουν να περιμένουν από κινήσεις και προτάσεις σαν κι αυτές που περιγράφονται στην έκκληση και οι οποίες στόχο έχουν να αποπροσανατολίσουν το εργατικό λαϊκό κίνημα και να βάλουν εμπόδια στην αναγκαία όσο πότε ριζοσπαστικοποίηση και πολιτικοποίησή του. Μόνο ένα τέτοιο κίνημα, που θα αντιλαμβάνεται την αναγκαιότητα και θα παλεύει για έναν άλλο δρόμο ανάπτυξης, μπορεί σήμερα να βάλει ισχυρά αναχώματα στο μνημόνιο και τα κόμματά του, να ανοίξει το δρόμο για ριζικές αλλαγές προς όφελος του λαού.