«Ο πρωθυπουργός λειτουργεί ως Νέρων, το υπουργείο Παιδείας λειτουργεί κάτω από ένα σύνδρομο εκδικητικότητας, η κυβέρνηση λειτουργεί κάτω από το κόμπλεξ της ήττας...»! Με όρους και συμπεριφορές που ανάγονται στο πεδίο της ψυχολογίας επιχείρησε ο πρόεδρος του ΣΥΝ, Αλ. Αλαβάνος, να ερμηνεύσει την επιμονή της κυβέρνησης στην προώθηση της αντιδραστικής μεταρρύθμισης στην Παιδεία, που ανταποκρίνεται στις ανάγκες του κεφαλαίου και της κερδοφορίας του.

Ετσι, ο Αλ. Αλαβάνος ζητά από την κυβέρνηση «να ακούσει τη φωνή της λογικής», η οποία, για τον ίδιο, ταυτίζεται με αυτή «των 4 πρυτάνεων των αρχαιοτέρων πανεπιστημίων της χώρας». Οι 4 - για να μην ξεχνιόμαστε - είχαν ζητήσει από την κυβέρνηση να μεταθέσει χρονικά την εφαρμογή των σχεδίων της - ώστε να καταλαγιάσουν οι αντιδράσεις (δηλαδή, οι κινητοποιήσεις) - για ένα διάστημα λίγων μηνών, και να πάνε σε διάλογο. Μόνο που οι πρυτάνεις έχουν ήδη εκφραστεί υπέρ της ανάγκης των μεταρρυθμίσεων, επιμένοντας, ανάμεσα σ' άλλα, στην «αυτοτέλεια» των πανεπιστημίων, δηλαδή να διαχειρίζονται οι ίδιοι τις σχέσεις με τους επιχειρηματίες, όπως και στη διαβόητη αξιολόγηση. Μικροδιαφορές, δηλαδή, σε σχέση με την ουσία της μεταρρύθμισης, με την οποία συμφωνούν. Στη συνέχεια ο πρόεδρος του ΣΥΝ εξανίσταται που η κυβέρνηση «ανάβει νέα φωτιά στα πανεπιστήμια», με το νόμο - πλαίσιο, «την ώρα που οι φοιτητές, οι διδάσκοντες, οι οικογένειες βλέπουν τη δυνατότητα να ανοίξουν τα πανεπιστήμια, μετά τη θετική εξέλιξη που είχαμε σχετικά με την αναθεώρηση του άρθρου 16». Λες και το όλο πρόβλημα είναι μόνο το άρθρο 16 και όχι και ο ίδιος ο νόμος -πλαίσιο, ενάντια στον οποίο αγωνίζεται το κίνημα.