Ο ένας εκδότης παρουσιάζει τη σφαγή των εργατικών - λαϊκών δικαιωμάτων, ούτε λίγο ούτε πολύ σαν επιλογή των ίδιων των θυμάτων που - μάλιστα- με αυτή τους την επιλογή εγκαλούν τους αστούς πολιτικούς για ασυνέπεια!

Ο άλλος εκδότης χειροκροτά τον παροπλισμό του λαϊκού κινήματος παρουσιάζοντας και αυτός μια τέτοια εξέλιξη ως θετική επιλογή του ίδιου του λαού.

Ολοι μαζί έχουν ένα πρόβλημα. Δεν έχουν το εργατικό κίνημα στο χέρι τους. Κι ακόμα χειρότερα γι' αυτούς υπάρχει απέναντί τους - ριζωμένο στο λαό - το ΚΚΕ που ξεδιπλώνει το σύνολο της στρατηγικής του καλώντας την εργατική τάξη να βάλει τέρμα σε κάθε αυταπάτη περί καλύτερης διαχείρισης του σφαγείου, να βάλει πλώρη για τη δική της εξουσία.

Η αστική τάξη προσπάθησε το 2008 και δεν της βγήκε να βάλει ταφόπλακα στο εργατικό κίνημα εμφανίζοντας στη θέση του ως κίνημα το «πέτρα και μπουκάλι». Ξαναπροσπαθεί σήμερα και δεν το κρύβει. Αλλαξε τη μορφή της παρέμβασης, διατηρεί ακέραιο το στόχο της.

Προβάλλει σαν εμπόδιο το ΚΚΕ (αυτό δεν είναι νέο, νέο είναι η αυστηρή στοχοπροσήλωση όλης της μηχανής σ' αυτόν τον ένα κύριο στόχο).

Η απάντηση του ταξικού κινήματος δίνεται με μεγαλύτερη στοχοπροσήλωση στους δικούς του στόχους. Δεν χαρίζει κανέναν στην αστική τάξη. Με μεγαλύτερη ένταση οργανώνει τον αγώνα έτσι που αυτός να αναπτύσσεται εκεί που βρίσκεται και ο πυρήνας της αντιπαράθεσης: στους χώρους δουλειάς.

Η αστική τάξη κατανοεί ότι το πολιτικό της σύστημα δεν τα βγάζει πέρα με το λαό στο δρόμο. Θέλει κόμματα νέου καιρού, ικανά να φέρουν σε πέρας την αποστολή για τσάκισμα των λαϊκών δικαιωμάτων σε βάθος χρόνου. Από αυτήν την ανάγκη της προκύπτει το χειροκρότημα «μακριά τα κόμματα». Αναφέρεται κατα κύριο λόγο στο ΚΚΕ, γιατι μόνο το ΚΚΕ υπάρχει σαν ο άλλος πόλος μέσα στο λαϊκό κίνημα. Μόνο το ΚΚΕ καλεί σε συσπείρωση και πάλη για την ίδια την εξουσία, την ώρα που από το σύνολο του αστικού πολιτικού κόσμου γίνεται τεράστια προσπάθεια να προβληθεί μέσα από τις κινητοποιήσεις ως μέγιστο αίτημα να αλλάξουν κάποιες πλευρές της σημερινής πολιτικής και γύρω από ένα τέτοιο αίτημα να συγκροτηθούν και νέα πολιτικά υποκείμενα που θα εγγυηθούν την μακροημέρευση του συστήματος.

Την απήχηση της πολιτικής του ΚΚΕ δεν μπορούν να την εμποδίσουν με τα συνήθη μέσα. Κι έτσι προσπαθούν να απομονώσουν τη διαδήλωση από το ΚΚΕ. Γελιούνται, το ξέρουν, γι' αυτό και γίνεται μόνιμη η εργολαβία που προσπαθεί να παρουσιάσει το ΚΚΕ σαν τον κακό μπαμπούλα του λαού.

Τα προβλήματα των ανθρώπων, όμως, είναι συγκεκριμένα και οδηγούν αναγκαστικά σε αντικαπιταλιστική πάλη. Δεν είναι πάλη απλά για να γίνουν τα ευρώ από 500 - 600. Αλλά πάλη για να μπει ένα φρένο στον κατήφορο και ταυτόχρονα να ανοίγει ο δρόμος για να φύγει από τη μέση η αιτία του κακού, το ίδιο το καθεστώς της εκμετάλλευσης. Μια τέτοια προοπτική αφήνει χωρίς μεροκάματο τους απολογητές του συστήματος. Καλό είναι αυτό. Σ' αυτό θα επιμείνουμε.

Το μπαράζ με το οποίο όλοι μαζί οι υποστηριχτές του συστήματος εξαφανίζουν το γεγονός ότι το ίδιο το σύστημα είναι σε κρίση κι ότι λύση δεν μπορεί να υπάρχει μέσα στο σύστημα, είναι αποκαλυπτικό του γιατί η αστική τάξη χρειάζεται ένα κίνημα ακίνδυνο.

Η αστική τάξη έχει εμπειρία, έχει διδαχτεί (άλλο αν θα της βγει...). Ξέρει πως εδώ έχει ΚΚΕ που πέρασε ξανά και ξανά μέσα από τη φωτιά και επιμένει να οργανώνει τους ανθρώπους όχι γενικά και αόριστα αλλά πολύ συγκεκριμένα έτσι που να κατανοούν από πού και πώς προκύπτει η εκμετάλλευση, γιατί το πολιτικό σύστημα δουλεύει για την εκμετάλλευση και άρα γιατί η εργατική τάξη πρέπει να οργανώσει την πάλη της ενάντια στην αιτία, τις ίδιες τις καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής που για να τις αλλάξει πρέπει να πάρει η ίδια την εξουσία.

Δεν είναι απλός ο δρόμος που προτείνει το ΚΚΕ, είναι όμως δρόμος που βγάζει την εργατική τάξη από τη στρούγκα των αστών. Και γι' αυτό εξοργίζει όσους δεν ανέχονται το «αντιεξουσιαστικό» προφίλ που έχτισαν στα σαλόνια της αστικής τάξης, να μην καρπίζει απέναντι στον πραγματικό του αντίπαλο: το κομμουνιστικό κίνημα και ειδικά το ΚΚΕ.

Με δεδομένο ότι η ταξική πάλη σε πείσμα τους συνεχίζει να διεξάγεται στους χώρους δουλειάς, εκεί δηλαδή που συγκεντρώνει την προσοχή του το ΚΚΕ, η αστική τάξη διαπιστώνει με θλίψη πως ενώ χειροκροτά τις «πλατείες», οι εργάτες στα ξενοδοχεία και στα βαπόρια εξακολουθούν να απεργούν όπως και στα σούπερ μάρκετ, όπως στον ιματισμό και στην κλωστοϋφαντουργία. Δηλαδή οι αστοί διαπιστώνουν πως χρυσοπληρώνουν τις πένες τους αλλά τα φράγκα τους δεν πιάνουν και τόσο τόπο...

Ας φροντίσουμε να χάσουν περισσότερα: Την ίδια την εξουσία.