Σε ό,τι αφορά στην Ελλάδα, η ιστορία με την επιβεβαίωση της αρχής ότι «κόρακας κοράκου μάτι δε βγάζει», είναι σχετικά πρόσφατη.

Ομως, πέραν της Ελλάδας, έχουμε και γενικότερη εμπειρία από τέτοιες ιστορίες που φέρουν τον τίτλο «καθαρά χέρια».

***

Στην Ιταλία, για παράδειγμα, τα «καθαρά χέρια» ήταν τόσο ...καθαρά, που η κατάληξη ήταν να βρίσκεται στην πρωθυπουργία της χώρας ένα υπόδειγμα καθαρότητας, επιχειρηματικής και πολιτικής, ο κ. Μπερλουσκόνι.

Οσο για το πώς λειτούργησε στη Γερμανία η υπόθεση «καθαρά χέρια», με τον Κολ και τις εναντίον του κινήσεις, το είδαμε από τη στιγμή που ανέλαβε ο Σρέντερ και ο Φίσερ. Εξάλλου, μη μας διαφεύγει ότι αυτοί που έβγαλαν ξανά τα γερμανικά στρατεύματα έξω από τα σύνορα της Γερμανίας - για πρώτη φορά μετά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο - δεν ήταν οι χριστιανοδημοκράτες, αλλά οι «καθαρότατοι» Γερμανοί της εντιμότατης «κεντροαριστεράς».

Ιστορίες με «καθαρά χέρια» είχαμε και στη Γαλλία, έως ότου με το πρόσχημα του Λεπέν η βαθύτατη συντηρητικοποίηση του γαλλικού πολιτικού συστήματος κατέστησε τον Σιράκ Πρόεδρο με ποσοστό της τάξης του 80%.

«Καθαρά χέρια» είχαμε ακόμα και μέσα στο NATO, αλλά η αποπομπή του Κλάες από τη θέση του γγ του NATO λόγω της εμπλοκής του στο σκάνδαλο «Αγκόστα» δεν κατέστησε καθαρότερα τα αιματοβαμμένα χέρια των διαδόχων του στη Γιουγκοσλαβία, στο Ιράκ, ή στο Αφγανιστάν.

***

Τα περί «καθαρών χεριών», λοιπόν, όσοι τα επικαλούνται, και όσοι θεωρούν ότι μπορούν να τα αξιοποιήσουν πολιτικά, με στόχο τη μετατόπιση των πολιτικών και κοινωνικών ζητημάτων στα δικαστήρια, μόνον την «κάθαρση» δεν εγγυώνται.

Εκείνο που εγγυώνται - και αυτό όχι πάντα - είναι το γέμισμα του τόπου με μερικές κολυμβήθρες του Σιλωάμ, για όσους τις έχουν ανάγκη.

Πλην, όμως, «νίψον ανομήματα μη μόναν όψιν». Αλλά αυτές οι εκ βάθρων ανατροπές που υποδηλώνει η εν λόγω καρκινική γραφή, δεν είναι υπόθεση εισαγγελικών ...βάθρων. Είναι λαϊκή υπόθεση.