Είναι να ...πονάει κανείς, παρακολουθώντας τις αγωνιώδεις και κοπιώδεις προσπάθειες του Γιώργου Παπανδρέου να πείσει τον κόσμο ότι υπάρχουν ουσιαστικές διαφορές ανάμεσα στο ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ, ανάμεσα στον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης και στον πρωθυπουργό. Στόχος του είναι να εμφανίσει προοδευτικό το ΠΑΣΟΚ και συντηρητική τη ΝΔ, αριστερό τον εαυτό του και δεξιό τον Κ. Καραμανλή. Και τι δεν κάνει για να το πετύχει!

Αγορεύοντας στη Βουλή, χρησιμοποιεί «βαριά λόγια» κατά της κυβέρνησης και του πρωθυπουργού, βάζει τους βουλευτές του να αποχωρήσουν σε ένδειξη, τάχα, πλήρους και καθέτου διαφωνίας, φτάνει μέχρι το σημείο να φορέσει κόκκινη γραβάτα. Ροβολάει στο θεσσαλικό κάμπο και συνομιλεί με χωρικούς, για να δείξει ότι είναι «λαϊκός ηγέτης» κι όχι ένα «Αμερικανάκι» που είναι προορισμένο να γίνει πρωθυπουργός, επειδή ήταν και ο παππούς του και ο πατέρας του. Στέλνει προσωπικές επιστολές και σε κομμουνιστές, ψαρεύοντας σε θολά νερά και επιχειρώντας να δείξει ότι το κόμμα του εξακολουθεί να έχει ρίζες και δεσμούς στην Αριστερά.

Πλην, όμως, μάταιος κόπος. Στη συνείδηση του φτωχού, του λαϊκού ανθρώπου, το ΠΑΣΟΚ έχει, πλέον, καταγραφεί ως ένα από τα δυο κόμματα της πλουτοκρατικής αστικής τάξης και ο Γ. Παπανδρέου ως «ο πιστότερος πολιτικός φίλος των Αμερικανών ιμπεριαλιστών» στην Ελλάδα και ως ιδεολόγος υπηρέτης της δικομματικής συναίνεσης και συνεργασίας...