Το Πανεπιστήμιο Αθηνών πήρε μια, αξιέπαινη μεν, οφειλόμενη δε από αυτό, πρωτοβουλία, αφού και το κεντρικό, ανώτατο εκπαιδευτικό ίδρυμα της χώρας είναι και η ιστορία του συνδέεται με τον εθνικό ποιητή Κωστή Παλαμά και μεγάλο μερίδιο ευθύνης έχει για το (πανθομολογούμενο από τη διδασκαλική κοινότητα και αποδεικνυόμενο από τα εκπαιδευτικά βιβλία και τη διδακτέα ύλη) γεγονός ότι η παλαμική ποίηση επί δεκαετίες αφέθηκε να περιπέσει, σχεδόν, στη λήθη, αφού και ελάχιστα και λίαν στρεβλώς - καταπώς συμφέρει την κρατούσα ιδεολογία της αστικής τάξης - διδάσκεται σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης. Η συγκεκριμένη πρωτοβουλία του Πανεπιστημίου αξίζει επαίνου και επειδή εμμέσως υπογραμμίζει ένα ακόμα δυσάρεστο γεγονός: Οτι κανένας δηλωμένα κερδοσκοπικός φορέας - στη συγκεκριμένη περίπτωση καμιά δισκογραφική εταιρία - δε θα αναλάμβανε μια τέτοια πρωτοβουλία. Και για να μην αυταπατάται κανείς, αν δεν έπαιρνε το Πανεπιστήμιο αυτήν την πρωτοβουλία ούτε η κερδοσκοπικότατη Ανώνυμη Εταιρία Πνευματικής Ιδιοκτησίας (ΑΕΠΙ) θα γινόταν «χορηγός».

Αναφερόμαστε στο βιβλίο-cd που εξέδωσε το Πανεπιστήμιο, με τίτλο «Δεν ξέρω παρά να τραγουδώ: Δεκαεννέα συνθέτες μελοποιούν Κωστή Παλαμά». Στο βιβλίο (96 σελίδες) περιλαμβάνονται τα κείμενα και τα μελοποιημένα ποιήματα, που είχαν παρουσιαστεί (και ηχογραφηθεί) σε μια εκδήλωση-συναυλία του Πανεπιστημίου το 2003. Επίσης, περιλαμβάνει κείμενα του πρύτανη, Γεωργίου Μπαμπινιώτη, του φιλολόγου, ποιητή, κριτικού και καθηγητή Θεατρολογίας στο Πανεπιστήμιο Κώστα Γεωργουσόπουλου, του Ιωσήφ Βιβιλάκη (καθηγητής Θεατρολογίας στο Πανεπιστήμιο και επιμελητής της έκδοσης), χρονολόγιο του παλαμικού έργου και βίου, καθώς και φωτογραφίες του ποιητή. Οι συνθέτες-μελοποιοί ερωτικών ποιημάτων του Παλαμά είναι οι: Ο. Περίδης, Δ. Παναγοπούλου, Κ. Μακράς, Στ. Κόκκαλης, Γ. Αρχιμανδρίτης, Χρ. Θεοδώρου, Σ. Καμαγιάννη, Γ. Ανδρέου, Φ. Δεληβοριάς, Β. Χατζηνικολάου, Λουδοβίκος των Ανωγείων, Χάικ Γιαζιτζιάν, Ν. Ξυδάκης, Τ. Ρωσόπουλος, Κ. Ζευγαδέλης, Κ. Λειβαδάς, Ν. Ζούδιαρης, Μ. Τανάγρη, Στ. Κραουνάκης. Με τα δεκαεννέα παλαμικά τραγούδια, «που αντιστέκονται στο συρμό της μουσικής επικαιρότητας που απαξιώνει το στίχο και επιμένει ναρκισσιστικά στην επιδερμική εντύπωση και στο θέαμα» (Ι. Βιβιλάκης), ο επί πολλά χρόνια διατελέσας γενικός γραμματέας του Πανεπιστημίου Αθηνών Κ. Παλαμάς «και ίσως ξεχασμένος βάρδος της νεοελληνικής ποίησης ξαναμπαίνει στο Πανεπιστήμιο, με την ιδιότητα του μελοποιημένου ποιητή» (Γ. Μπαμπινιώτης). Πλην, όμως, αυτό δεν αρκεί. Επιβάλλεται, ειδικά στις αφελληνιζόμενες μέρες μας, η εκτεταμένη διδασκαλία όλου του παλαμικού έργου, και πρωτίστως εκείνου που δε διδάχθηκε ποτέ.