Το 1962 στην Αθήνα αντιστοιχούσαν μόλις 20 ΙΧ ανά 1.000 κατοίκους, ενώ το 2006, σύμφωνα με μελέτη του Οργανισμού Αστικών Συγκοινωνιών Αθήνας (ΟΑΣΑ), είχαμε φθάσει στα 374, δηλαδή πολύ κοντά στα όρια κορεσμού που υπολογίζονται στα 500 ΙΧ.

Την ίδια στιγμή αντίστροφη είναι η εικόνα στις μαζικές συγκοινωνίες. Το 1962 αντιστοιχούσαν 450 μετακινήσεις με μαζική συγκοινωνία ανά κάτοικο το χρόνο, στη δεκαετία του '80 έπεσαν στις 140, ενώ από τη δεκαετία του '90 που άρχισε η ανάκαμψη (κυρίως λόγω της κατασκευής του μετρό) οι μετακινήσεις αυτές έφτασαν στις 270 το 2006. Ωστόσο, εξακολουθούν να είναι σχεδόν οι μισές σε σχέση με αυτές της δεκαετίας του '60, όταν είχαν φθάσει ακόμη και τις 480.

Τα στοιχεία αυτά επιβεβαιώνουν απόλυτα ότι επί δεκαετίες οι κυβερνήσεις της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, όχι μόνο δεν πήραν τα αναγκαία μέτρα για να ευνοήσουν τη χρήση των δημόσιων μέσων μαζικής μεταφοράς από τους εργαζόμενους, αλλά έπαιρναν και παίρνουν μέτρα πριμοδότησης του ΙΧ, ευνοώντας τους αυτοκινητοβιομήχανους, τους πετρελαιάδες, κ.ά.

Από αυτήν την άποψη, η πάλη του λαού για δημόσιες σύγχρονες συγκοινωνίες, δωρεάν για τους εργαζόμενους τις πρωινές ώρες και με φτηνό εισιτήριο την υπόλοιπη μέρα, αποκτά ιδιαίτερη σημασία...