Πυκνώνουν το τελευταίο διάστημα οι φωνές από βουλευτές της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, από συγκροτήματα του Τύπου, από τις ενώσεις των επιχειρηματιών που θέτουν ανοιχτά το θέμα της ριζικής αλλαγής της «λειτουργίας» και των «δομών» του πολιτικού συστήματος και των ίδιων των αστικών κομμάτων, ώστε να έρθουν πιο κοντά στους πολίτες, να τους δώσουν «χώρο» στις εσωκομματικές τους διαδικασίες και πραγματικό δικαίωμα «συμμετοχής» στο κοινωνικό γίγνεσθαι.

Δεν είναι τυχαίο ότι αυτή η συζήτηση άνοιξε ταυτόχρονα με την εμφάνιση της οικονομικής κρίσης του καπιταλισμού, σε συνθήκες που το αστικό πολιτικό σύστημα έχει δυσλειτουργίες. Δηλαδή, δεν μπορεί να χειραγωγεί όπως πριν, δεν του βγαίνουν για την ώρα τα κουκιά για ισχυρές αυτοδύναμες κυβερνήσεις, για ισχυρή αστική αντιπολίτευση. Η άρχουσα τάξη έχει διαγνώσει αρκετό διάστημα πριν το ξέσπασμα της κρίσης, την έντονη δυσαρέσκεια των λαϊκών στρωμάτων τόσο απέναντι στην εφαρμοζόμενη πολιτική όσο και απέναντι στους δύο πυλώνες του δικομματικού συστήματος που τη στηρίζουν και την προωθούν. Σήμερα, μπροστά στην εξελισσόμενη κρίση, η πλουτοκρατία ξέρει ότι δημιουργούνται προϋποθέσεις έντασης της ταξικής πάλης και μαζικής συμμετοχής λαϊκών δυνάμεων σ' αυτήν, κόντρα στις επιδιώξεις της. Σπεύδει να ανακινήσει ζήτημα λειτουργίας των κομμάτων της, του συστήματός της, έτσι που και την αντιδραστική πολιτική της να εφαρμόζει και τη χειραγώγηση λαϊκών δυνάμεων να επιτυγχάνει. Ηδη ο πρόεδρος του ΣΕΒ, έχει με δημόσιες τοποθετήσεις του κρούσει των κώδωνα του κινδύνου στους εταίρους του δικομματισμού, εγκαλώντας τους για ...«αδυναμία» να ανταποκριθούν στις ανάγκες των καιρών.

Τι προτείνουν κορυφαία στελέχη των δύο κομμάτων; Μιλούν για «ανοιχτά κόμματα», ζητούν από τους πολίτες να διατυπώνουν γνώμες και προτάσεις, αλλά επί της ουσίας στηριζόμενα σε μια τέτοια συμμετοχή να επιβάλλουν τις αντιδραστικές αποφάσεις και τα αντιλαϊκά προγράμματά τους, παρουσιάζοντάς τα ως αποτέλεσμα «συνδιαμόρφωσης» με τους εργαζόμενους τους οποίους θα καλούν στη συνέχεια όχι απλά να τα ανέχονται, αλλά να δρουν για την εφαρμογή τους, εξαπολύοντας μια άγρια επιδρομή σε βάρος κάθε λαϊκού και εργασιακού δικαιώματος, προκειμένου μπροστά στην κρίση να διασφαλιστεί η «ανταγωνιστικότητα» και η κερδοφορία των πολυεθνικών ομίλων. Ακόμη παραπέρα, να εμποδίσουν κάθε συμμετοχή στην οργανωμένη ταξική πάλη. Αυτό που επιζητούν τα αστικά κόμματα είναι, μέσω της συμμετοχής, να εξασφαλίσουν την «κοινωνική συναίνεση» και τη «συνενοχή» των εργαζομένων στη σε βάρος τους επιδρομή.

Οι εργαζόμενοι δεν πρέπει να παραπλανηθούν από τις σχέδια χειραγώγησης που δρομολογεί η αστική τάξη και τα κόμματά της. Η πραγματική συμμετοχή της εργατικής τάξης για τη διαμόρφωση συνθηκών που θα προασπίζουν τα συμφέροντά της είναι μέσα στους καθημερινούς αγώνες. Η μοναδικά ωφέλιμη συμμετοχή για τους εργαζόμενους είναι μέσα στα σωματεία με ταξικό προσανατολισμό που αντιμάχονται τις αντιλαϊκές πολιτικές. Μέσα από πρωτοβουλίες για τη δημιουργία εστιών αντίστασης και πάλης σε κάθε εργοστάσιο, μέσα στους χώρους δουλειάς με επιτροπές αγώνα, με απεργιακές επιτροπές. Το ίδιο και στους αγροτικούς συλλόγους, στις ενώσεις και τα κλαδικά σωματεία των αυτοαπασχολούμενων, μέσα στους φορείς του κινήματος, στις συνοικίες. Στη δημιουργία συσπειρώσεων για τη λύση των προβλημάτων τους κόντρα στα μονοπώλια. Να χτίσουν παντού κάστρα αντίστασης και κοινής δράσης.