Παπαγεωργίου Βασίλης

Φυσικά, το γεγονός ότι ο κυβερνητικός μηχανισμός - πρωτοστατούντος του πρωθυπουργού - επί δυο συνεχή 24ωρα και αμέσως μετά τη συνεδρίαση του Υπουργικού Συμβουλίου της Πέμπτης επέλεξε να πλασάρει την «κοινωνική ευαισθησία» του με μια ισχυρή δόση «Κου-Κου-Ε-δολογίας», δεν μπορεί να περάσει απαρατήρητο. Μάλιστα την Παρασκευή ο κ. Σημίτης φρόντισε να αξιοποιήσει ακόμα και τη συνεδρίαση της Βουλής για την Αναθεώρηση του Συντάγματος, ώστε να κηρύξει την... «αντεπανάσταση» κατά των Μπολσεβίκων.

Τι ενόχλησε τον πρωθυπουργό;

Αφ' ενός, εκνευρίστηκε επειδή τα λαϊκά στρώματα δεν είναι διατεθειμένα να συναινέσουν στον εξανδραποδισμό τους και με τις κινητοποιήσεις τους, του χάλασαν τη φιέστα που έστησε για να διαφημίσει την πολιτική του... φιλόπτωχου ταμείου, που στην κυβερνητική προπαγάνδα βαφτίστηκε «κοινωνική αλληλεγγύη»! Αφ' ετέρου, τον ενόχλησε που η ΓΓ του ΚΚΕ βρέθηκε την προηγούμενη ακριβώς εκεί, στο πλευρό των εργαζόμενων που κινητοποιήθηκαν έξω από το υπουργείο Εργασίας.

Ακούς εκεί να πηγαίνει η Αλ. Παπαρήγα σε λαϊκές συγκεντρώσεις! Ακούς εκεί οι «συνδικαλιστές του ΚΚΕ» (έτσι είπε ο κ. Σημίτης) να φέρονται λες και είμαστε στο 1917 (έτσι είπε ο κ. Σημίτης)...

Εμείς δυο παρατηρήσεις θα θέλαμε να κάνουμε:

Πρώτον, φυσικά ο κ. Σημίτης δε θα είχε πρόβλημα αν η ΓΓ του ΚΚΕ, αντί με τους εργάτες, συναναστρεφόταν με τους βιομηχάνους, τους τραπεζίτες και τους εργολαβο-καναλαρχο-διαπλεκόμενους, όπως κάνει ο ίδιος. Δε θα είχε πρόβλημα, αν το ΚΚΕ λειτουργούσε σαν «δεκανίκι» του ΠΑΣΟΚ και της «κεντροαριστεράς», που ως γνωστόν (τουλάχιστον έτσι λέει ο μεγιστάνας Ανιέλι) κάνει τη δουλιά (η «κεντροαριστερά) καλύτερα από τη Δεξιά. Αφού αυτά δε συμβαίνουν, ο κ. Σημίτης έχει πρόβλημα. Λογικόν...

Δεύτερον, αν και η πολιτική του κ. Σημίτη έχει σημάδια που θυμίζουν κάτι από Τσάρο Νικόλαο τον Β`, αλλά και από... Ρασπούτιν, είναι βέβαιο ότι απέχουμε πολύ από το 1917. Το ερώτημα, όμως, με όσα λέει ο κ. Σημίτης, είναι άλλο. Πού το πάει όταν μιλά για θεσμούς και νομιμότητα που την «ξεπερνά» το εργατικό κίνημα και το ΚΚΕ;

Ο Ε. Γιαννόπουλος προεκλογικά το είχε πει: «Οι υπηρεσίες του καθεστώτος λειτουργούν» (!), δήλωσε τότε. Πάντως, ακόμα κι αν δεν είχε γίνει εκείνη η επισήμανση από τον πρώην υπουργό Δικαιοσύνης, θα το καταλαβαίναμε έτσι κι αλλιώς ότι «οι υπηρεσίες του καθεστώτος λειτουργούν»: Ο «τρομονόμος», το νομοσχέδιο απαγόρευσης των διαδηλώσεων, οι διώξεις συνδικαλιστών που δεν τους έχουν στο τσεπάκι τους οι κυβερνώντες, καθώς και το γεγονός ότι τώρα επανακάμπτει η θεωρία της «διασάλευσης της τάξης» από τους κομμουνιστές, είναι φαινόμενα που δεν αφήνουν περιθώρια αυταπατών...

Η σχετική εμπειρία και πρόσφατη είναι και διδακτική: Οι αγρότες, οι εκπαιδευτικοί, οι μαθητές, οι ναυτεργάτες, ούτε λίγο ούτε πολύ κατηγορήθηκαν τα τελευταία χρόνια σαν «αντικοινωνικά στοιχεία». Τώρα οι «τρομοκράτες» είναι οι πάντες, είναι το εργατικό λαϊκό κίνημα στο σύνολό του, αφού, ιδού ποια ήταν η εξήγηση που έδωσε ο κ. Σημίτης για τις πολύμορφες κινητοποιήσεις που εκδηλώθηκαν την Πέμπτη σε όλη τη χώρα: Πρόκειται για «οργανωμένο σχέδιο» (!), υποστήριξε! Μέχρι και την κινητοποίηση των αρχαιολόγων στην Ακρόπολη σε «οργανωμένο σχέδιο» την απέδωσε!

Βεβαίως, το «κέντρο» της «τρομοκρατίας» που «υποκινεί» τον «εχθρό λαό», ο «δάκτυλος της ανωμαλίας», κατά τον κ. Σημίτη, δεν είναι η βάναυση εκμεταλλευτική πολιτική του, που ωθεί σε κινητοποιήσεις, αλλά το ΚΚΕ!

Το ερώτημα που τίθεται είναι γιατί η κυβέρνηση έχει ανάγκη να καταφεύγει σε ένα εν πολλοίς πρωτόγονο αντικομμουνισμό αυτό το διάστημα; Πού οφείλεται ότι ανάμεσα στα άλλα «γρυλίσματά τους» έφτασαν στο σημείο να... κατηγορήσουν το ΚΚΕ για «αντιδημοκρατική βία», για «αποτυχημένες πρόβες κατάληψης της εξουσίας» και για «υποστήριξη της άποψης της κατάλυσης οποιασδήποτε έννοιας δημοκρατικής λειτουργίας ενός ευνομούμενου κράτους» (Γιαννίτσης)!

Κατά τη γνώμη μας, εκείνο που αναμφίβολα ισχύει είναι κυρίως τούτο: Η σφοδρότητα με την οποία έδωσε το «παρών» ο αντι-ΚΚΕ παροξυσμός τα τελευταία 24ωρα αποτελεί από μόνη της απόδειξη για τη σφοδρότητα της αντιλαϊκής λαίλαπας που ετοιμάζεται στο κοινωνικο-ασφαλιστικό σύστημα. Αποτελεί, επίσης, σαφή απόδειξη ότι η κασέτα του ψεύδους περί της «κοινωνικής ευαισθησίας» της κυβέρνησης - κασέτα που παίζεται και ξαναπαίζεται τις τελευταίες μέρες - είναι τόσο κακόηχη που πρέπει να εμπλουτιστεί και με τους αναγκαίους εκφοβιστικούς ήχους, με τα αναγκαία ηχητικά εφέ, από τα «γρυλίσματα» των επιτιθέμενων.

Σε ό,τι αφορά ειδικά το ΚΚΕ, ας μην ξεχνάμε ότι από το περασμένο καλοκαίρι το εσωτερικό οργανόγραμμα του ΠΑΣΟΚ ήταν σαφές: «Υπ' αριθμόν ένα αντίπαλος της κυβερνητικής πολιτικής το ΚΚΕ - υπ' αριθμόν ένα στόχος το ΚΚΕ», έλεγαν τότε στη Χαρ. Τρικούπη. Αλλιώς «θα φτύσουμε αίμα» για να περάσουμε τα μέτρα στο ασφαλιστικό, στα εργασιακά, στην Παιδεία, στην Υγεία, έλεγαν τότε.

Και είχαν δίκιο. Πράγματι, το ΚΚΕ είναι ο πραγματικός αντίπαλός της πολιτικής τους. Εκεί που κάνουν λάθος είναι ότι με τέτοιου είδους «νταηλίκια» θα... «νουθετήσουν» τους κομμουνιστές, θα κάνουν το λαϊκό κίνημα να υποστείλει τη σημαία στο μονόδρομο της ταξικής πάλης. Είναι βαθιά νυχτωμένοι. Πράγμα που αποκλείεται να το καταλάβουν, πριν τη στιγμή που θα ξημερώσει μια άλλη μέρα, με μια άλλη πολιτική για την Ελλάδα.