Ενός κακού μύρια έπονται. Οχι πάντα σε συνεχή χρονική σειρά, αλλά και κατά διαστήματα. Με μεγάλες χρονικές ανάπαυλες, τόσο που να «θολώνεται» η αντιληπτική ικανότητα των ανθρώπων και ολόκληρων λαών και να παύουν να βλέπουν την αλληλουχία του κακού, τη γενεσιουργό αιτία του, την «αφετηρία» και τα εξελικτικά του «στάδια». Παράδειγμα σύγχρονο και μέγα, όσα συμβαίνουν σήμερα στα Βαλκάνια. Η νεοταξική ιμπεριαλιστική παρουσία στα Βαλκάνια σήμερα είναι «παρθενογένεση»; Οχι, βέβαια. Πόσοι, όμως, διακρίνουν τις πρωταίτιες «εστίες» της; Πόσοι βλέπουν ότι, αν δεν είχαν προδοθεί τα κοινωνικά οράματα της Ελληνικής Επανάστασης, αν το νεοσύστατο ελληνικό κράτος δεν είχε προσδεθεί στο άρμα της ιμπεριαλιστικής «Ιεράς Συμμαχίας», άλλη, προς όφελος του λαού, θα ήταν η εξέλιξη της Ελλάδας; Οτι μπορεί να είχαν αποτραπεί οι ολέθριες περιπέτειές της στα τέλη του 19ου και στις τρεις πρώτες δεκαετίες του 20ού αιώνα; Οτι σήμερα δε θα κινδύνευε η Ελλάδα να ξαναβρεθεί σε ανάλογες, οδυνηρές για το λαό, περιπέτειες, προς όφελος της σημερινής ΝΑΤΟευρωπαϊκής «Ιεράς Συμμαχίας»;

Με τα παραπάνω, επιχειρούμε να συμπυκνώσουμε την εξαιρετικά ενδιαφέρουσα, πλουσιότατη σε ντοκουμέντα, επιστημονικής ακρίβειας, διαλεκτικής αντίληψης, λίαν επίκαιρη μελέτη του ομότιμου καθηγητή της Νεότερης Ελληνικής Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών Γεωργίου Β. Λεονταρίτη«Η Ελλάδα στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο (1917-1918)», η οποία δεν παραβλέπει τη γελοία «εκστρατεία» της Ελλάδας στην Ουκρανία εναντίον της Οχτωβριανής Επανάστασης και αντιμετωπίζει κριτικά τον μεγαλοϊδεατισμό και την ιμπεριαλιστική «λογική» της Μικρασιατικής Εκστρατείας. Η ογκώδης μελέτη (709 σελ.), εμπλουτισμένη με εκτενείς σημειώσεις, βιβλιογραφία και ευρετήριο σε μετάφραση από τα αγγλικά του Βασίλη Οικονομίδη, επίβλεψη της Αντιγόνης Φιλιπποπούλου, επιμέλεια των Γιώργου Μ. Ανδρουλιδάκη - Αννας Μιχοπούλου, κυκλοφόρησε από το Μορφωτικό Ιδρυμα Εθνικής Τραπέζης. Ο συγγραφέας αναλύει τις δύο κυρίαρχες και αντίπαλες - εκατέρωθεν ξενοκίνητες - πολιτικές αντιλήψεις και δυνάμεις στην Ελλάδα, την οικονομική, πολιτική και στρατιωτική εξάρτηση της κυβερνητικής πολιτικής από τα τότε ιμπεριαλιστικά κέντρα, τις εξελίξεις στον ευρωπαϊκό και βαλκανικό χώρο. Ο συγγραφέας τονίζει ότι όλες οι εξελίξεις, οι πολεμικές συγκρούσεις στα Βαλκάνια, οι μυστικές συμφωνίες και οι χωριστές συνθήκες ειρήνης που συνάπτονταν ήταν «άρρηκτα συνδεδεμένες με τις ανάγκες του παγκόσμιου ιμπεριαλιστικού συστήματος», με κυρίαρχες τις Γερμανία και Αγγλία. Τη δε πολιτική του Βενιζέλου, το «χαλεπό έργο», τις - εκ προοιμίου καταδικασμένες από τους «Συμμάχους» - πολεμικές βλέψεις του, τις εξετάζει ως μέρος των γενικότερων ιμπεριαλιστικών σχεδιασμών και συμφερόντων.