Μετά την εισηγητική ομιλία της Αλέκας Παπαρήγα ακολούθησε ο διάλογος με τους παριστάμενους δημοσιογράφους. Παραθέτουμε τις ερωταπαντήσεις που αφορούν στο Ασφαλιστικό:

-- Πολλοί στηλιτεύουν το ΚΚΕ για το γεγονός ότι ενώ είχε ένα επεξεργασμένο πλαίσιο μέτρων σαν και αυτό που μας το παρουσιάσατε, δεν προσέρχεται στο διάλογο, στον οποίον καλεί η εκάστοτε κυβέρνηση για το συγκεκριμένο θέμα. Το σχόλιό σας.

-- Κοιτάξτε, σε διάλογο τύπου Δικαστηρίου της Χάγης δεν πάμε, για να πάθει έμφραγμα το εργατικό κίνημα.

-- Μπορείτε να μας περιγράψετε ένα-δυο βασικά σημεία της προτάσεώς σας για το τι προτείνετε, για το πώς θα ενοποιηθούν κάποια Ταμεία. Είπατε ότι στόχος είναι να εξισωθούν προς τα πάνω. Κάποια Ταμεία είναι ελλειμματικά, κάποια άλλα είναι πλεονασματικά. Βέβαια, την ευθύνη δεν την έχουν οι εργαζόμενοι ούτε για τα πλεονασματικά, ούτε για τα ελλειμματικά.

-- Υπάρχει ενοποίηση και «ενοποίηση». Η ενοποίηση όπως τη βλέπουμε εμείς δεν έχει καμία σχέση με αυτό που γίνεται τώρα. Μόνο ο τίτλος μοιάζει. Και εμείς δεν πέφτουμε στην παγίδα να συζητάμε αυτές τις ενοποιήσεις. Π.χ., στους τραπεζοϋπαλλήλους τους είπαμε να μη δεχτούν την ενοποίηση και την ένταξή τους στο ΙΚΑ, διότι είναι παγίδα ο όρος «ενοποίηση».

Ενοποίηση είναι να ανακατέψουν τα θετικά-πλεονασματικά με τα ελλείμματα και να υποβαθμίσουν συνολικά την Υγεία. Επομένως, όταν η ενοποίηση έχει έναν τέτοιο στόχο δεν την υποστηρίζεις. Εμείς, με τη δική μας συνολικά διαφορετική πρόταση, λέμε ότι πρέπει να υπάρχει Ταμείο για τους εργατοϋπαλλήλους, όλους, που δουλεύουν δηλαδή στον ιδιωτικό τομέα, για τους αυτοαπασχολούμενους, για τους αγρότες.

Η διαδικασία ενοποίησης, όταν υπάρχει μια πραγματικά λαϊκή κυβέρνηση, πρέπει να γίνει και με επιστημονικούς και με σωστούς πολιτικούς όρους και προπάντων αυτά τα Ταμεία, που προτείνουμε εμείς, θα πρέπει να υπόκεινται στο λαϊκό έλεγχο, στη λαϊκή συμμετοχή. Οχι στον ψευδεπίγραφο διάλογο. Και αυτά τα Ταμεία πρέπει να αυτοδιοικούνται απ' τους ίδιους τους εργαζόμενους.

-- Το ερώτημα που τίθεται ενώπιον αυτής της κατάστασης που επικρατεί στα ασφαλιστικά ταμεία είναι, εάν φερ' ειπείν υπάρχουν ελλείμματα στα ασφαλιστικά ταμεία, αυτά προφανώς και ασφαλώς θα καλυφθούν από τον κρατικό προϋπολογισμό. Και ο κρατικός προϋπολογισμός από πού θα βρει τα χρήματα;

-- Το ερώτημα εύλογο, αλλά έχεις υποκύψει στην αριθμητική και ταμειακή πλευρά του ζητήματος. Εάν συμφωνήσουμε ότι το έλλειμμα είναι η άλλη όψη της κερδοφορίας του κεφαλαίου, τότε τα πράγματα είναι απλά. Δηλαδή, ο κρατικός προϋπολογισμός μιας πολιτικής που έρχεται σε σύγκρουση με την κερδοφορία του κεφαλαίου μπορεί να βρει χρήμα να δώσει στους εργαζόμενους. Δεν μπορεί να υπάρχει δηλαδή χρήμα για το κεφάλαιο και να μην υπάρχει για τους εργαζόμενους.

Αυτό να το ξεκαθαρίσουμε, διότι οι τράπεζες έχουν τεράστια κέρδη, οι εφοπλιστές τεράστια κέρδη, όμως τα Ταμεία τους πάνε απ' το κακό στο χειρότερο. Πώς εξηγείται, απ' τη μια μεριά να υπάρχει μεγάλη κερδοφορία και απ' την άλλη οι εργαζόμενοι να παίρνουν συντάξεις πείνας στη μεγάλη τους πλειοψηφία και να αναρωτιούνται αν τα επόμενα χρόνια θα μπορούν να πάρουν και αυτές τις συντάξεις πείνας;

Να ξεκαθαρίσω και ένα άλλο: Αν σήμερα στην Ελλάδα όλοι πηγαίναμε απ' το κακό στο χειρότερο, τότε τα πράγματα θα ήταν σχετικά. Γιατί, ξέρεις, και το πάω καλά ή δεν πάω καλά είναι σχετικό. Η πλειοψηφία πάει απ' το κακό στο χειρότερο. Η μειοψηφία πάει πάρα πολύ καλά. Επομένως, δεν είναι ταμειακό το ζήτημα αλλά το ποιος συγκεντρώνει τον πλούτο και ποιος τον χάνει. Ποιος παίρνει τον πλούτο απ' τον άλλο.

-- Αν δεν κάνω λάθος, αν κάνω διορθώστε με, στην περασμένη συνέντευξή σας για το Ασφαλιστικό σε αυτή εδώ την αίθουσα, είχατε πει όριο ηλικίας 55 για τους άντρες, 50 για τις γυναίκες. Τώρα βλέπω το αυξήσατε κατά μια πενταετία. Γιατί; Μήπως βλέπετε και εσείς ότι το πρόβλημα είναι υπαρκτό και δε λύνεται με ευχολόγια;

-- Δεν ξέρω, αυτό ήταν για τα βαριά και ανθυγιεινά. Το 55 και 50 είναι για τα βαριά και ανθυγιεινά. 60 και 55 είναι κανονικά. Κοίταξε, θα φτάσουμε κάποτε, αλλά δεν μπορούμε να αυθαιρετήσουμε έτσι, όπου οι άνθρωποι θα μπορούν να δουλεύουν τρεις ώρες τη μέρα και να παράγουν τα ίδια που παράγουν και τώρα αυτοί που δουλεύουν 7 ώρες.

Η ελευθερία του ανθρώπου αρχίζει απ' τη στιγμή που φεύγει απ' τη δουλιά. Στην πραγματικότητα οι νέοι άνθρωποι σήμερα και τα νέα ζευγάρια δουλεύουν απ' τις 9 το πρωί μέχρι τις 9 το βράδυ και γυρνάνε 9 το βράδυ και πρέπει εκεί να γνωρίσουν και να θυμηθούν ότι έχουν και μικρά παιδιά!

-- Φαντάζομαι ότι το θεωρείτε αυτονόητο, αλλά επιτρέψτε μου να το ρωτήσω: Πρέπει σήμερα ο χαμηλοσυνταξιούχος, ο χαμηλόμισθος, ο εργαζόμενος εργάτης, μέσω των δημοτικών και νομαρχιακών εκλογών οι οποίες έρχονται, να στείλει πέρα απ' το τοπικό μήνυμα και ένα μήνυμα στα δύο μεγάλα κόμματα που να καταδεικνύει τη δυσαρέσκειά του σε όλα τα δρομολογούμενα μέτρα; Φαντάζομαι ότι είναι αυτονόητο, αλλά θα ήθελα να σας ακούσω.

-- Αυτονόητο είναι. Εμείς έχουμε προσδώσει, γιατί είναι αντικειμενικό αυτό, γενικότερο πολιτικό χαρακτήρα στη μάχη των τοπικών εκλογών και απορρίπτουμε το διαχωρισμό των ψηφοφόρων ότι όταν ψηφίζεις για τη νομαρχία είσαι πολίτης, όταν ψηφίζεις για το δήμο είσαι δημότης. Ενώ στην πραγματικότητα ένα «κοστούμι» φοράς, είσαι εργάτης, υπάλληλος, ελευθεροεπαγγελματίας που υποφέρεις, είσαι φτωχός αγρότης, είσαι γυναίκα που επίσης υποφέρει, νέος που γίνεσαι στόχος των καινούριων μέτρων.

Επομένως, πρέπει να ψηφίσει κανείς με βάση την ταξική του θέση και τα συμφέροντά του. Και επιπλέον η Τοπική Αυτοδιοίκηση δεν είναι τώρα ένας αθώος θεσμός. Είναι σήμερα απ' τους βασικούς θεσμούς υλοποίησης της αντεργατικής πολιτικής. Και με την ευκαιρία, δηλαδή γιατί ένας δήμαρχος, ένας νομάρχης, υποψήφιοι σήμερα, δεν έχουν λόγο και ρόλο να βγουν και να καταγγείλουν όλα αυτά τα σχέδια;

Δηλαδή, θα μας μιλάνε για την ανθρώπινη και ανοιχτή πόλη; Σε ποιους μιλάνε; Στους συνταξιούχους με 400 και 500 ευρώ; Σε αυτούς που θα παίρνουν σύνταξη στα 67 και επειδή δε θα έχουν ένσημα θα φτάνουν και να παρακαλούν να δουλέψουν παραπάνω για να πιάσουν τις προϋποθέσεις για τη σύνταξη; Αυτή είναι η ανθρώπινη και ανοιχτή πόλη; Κοιτάξτε να δείτε, όσοι τάζουν κρεμαστούς κήπους της Βαβυλώνας, αυτοί όχι μόνο λένε ψέματα, είναι επικίνδυνοι.

-- Ο κ. Γιαννίτσης σε συνεντεύξεις του το Σάββατο στη «ΝΕΤ 105,8» και χθες στην «Ελευθεροτυπία», εκτός του ότι ψέγει το πολιτικό σύστημα και την Αριστερά διότι δε συζητά θεμελιώδη και μείζονα προβλήματα όπως το Ασφαλιστικό, είπε πως αν είχε εφαρμοστεί η πρότασή του το 2001 και βεβαίως αν μετείχατε και εσείς στο διάλογο και προέκυπταν οι αλλαγές που θα ζητούσατε, θα δινόταν ισόρροπη όπως είπε και αποτελεσματική λύση στο πρόβλημα, χωρίς να αυξηθούν τα όρια συνταξιοδότησης και χωρίς να μειωθούν οι συντάξεις.

-- Κατ' αρχάς να σας πω, είμαστε περήφανοι που μας ψέγει ο κ. Γιαννίτσης.

Δεύτερον. Ανάμεσα σε όλους αυτούς που υποστηρίζουν τις αναδιαρθρώσεις στο ασφαλιστικό σύστημα, δηλαδή την αντιδραστικοποίηση, υπάρχουν και ορισμένες επιμέρους διαφορές. Π.χ., υπάρχουν και εκείνοι που λένε ότι το κυριότερο είναι να πέσουν οι συντάξεις και οι παροχές και να προφυλαχτούμε από την άνοδο του ορίου συνταξιοδότησης.

Είναι άλλοι που λένε ότι καλύτερα να μειωθούν λιγότερο οι παροχές και να ανέβει το όριο ηλικίας. Και είναι και εκείνοι οι οποίοι λένε: Να γίνουν όλα μαζί. Τέτοιες διαφορές υπάρχουν και στηρίζονται δεν ξέρω σε τι μελέτες. Αλλοι μπορεί να είναι υπέρ του σιγά σιγά να παίρνουμε τα αντιλαϊκά μέτρα, άλλοι ταχύτερα. Πάντως, ο κ. Γιαννίτσης είχε τη φιλοσοφία του πετσοκόμματος των παροχών, της αύξησης των ορίων συνταξιοδότησης από το '93 και μετά. Ηταν διστακτικός στο κοίταγμα πίσω.

Αλλά θα σας πω και κάτι άλλο: Και τότε και με το νόμο Ρέππα γινόταν συζήτηση ότι να πάρουμε αυτά τα μέτρα, να τα δοκιμάσουμε και αν δε μας βγουν το ξανασυζητάμε. Δηλαδή, ο «διάλογος» για την Κοινωνική Ασφάλιση ήταν ανοιχτός απ' το ΠΑΣΟΚ. Η ΝΔ, π.χ., τι έλεγε; Τούτο το χρόνο δεν ανοίγει θέμα. Πάμε στο 2005, αυτή τη χρονιά δεν ανοίγουμε θέμα για την Κοινωνική Ασφάλιση.

Δηλαδή, προσπαθούσαν να κερδίσουν χρόνο. Και πρέπει να πω ότι έχουν κερδίσει ένα χρόνο, αλλά οι εργαζόμενοι έχουν τη δυνατότητα να τρέξουν πιο γρήγορα. Την Τετάρτη, π.χ., υπάρχει η απεργία. Δεν μπορεί το θέμα αυτό να μην είναι στο επίκεντρο. Και να είναι στο επίκεντρο με σωστά αιτήματα και με απόρριψη των επιχειρημάτων της κυβέρνησης. Αν δεν απορρίψεις τα επιχειρήματα, ότι οι εργαζόμενοι φταίνε για τα ελλείμματα, άρα πρέπει κι αυτοί να θυσιαστούν, δεν μπορείς να διεκδικήσεις τίποτα. Τότε θα παζαρεύεις τι θα χάσεις.