Οσο διαβάζεις το άρθρο, την απαρίθμηση δηλαδή κάποιων γεγονότων, τόσο περισσότερο έρχεται στο νου η ρήση του Μαρξ: «Οι φιλόσοφοι απλά ερμήνευσαν τον κόσμο, με διάφορους τρόπους το ζήτημα όμως είναι να τον αλλάξουμε». Πράγματι, κάποια στιγμή ο συγγραφέας φτάνει και στο τι προτείνει να γίνει και ποια θα πρέπει να είναι η στάση του φορέα που εκπροσωπεί. Γράφει λοιπόν:

«1) Ειρηνική, κοινά αποδεκτή λύση στο ζήτημα του καθεστώτος του Κοσσόβου που θα εγκριθεί από τον ΟΗΕ. Οποιαδήποτε μονομερής ανεξαρτητοποίηση του Κοσσόβου, χωρίς απόφαση του ΟΗΕ, θα προκαλέσει ένα πολύ αρνητικό προηγούμενο τόσο για τον ΟΗΕ, του οποίου το κύρος και ο ρόλος θα πληγεί σοβαρότατα για μια ακόμα φορά τα τελευταία χρόνια, όσο και για την κατάσταση στην περιοχή και σε άλλες περιοχές που, ίσως, οδηγήσουν σε ανεξέλεγκτες καταστάσεις».

Δηλαδή το ζήτημα που προβάλλει είναι για τον ΣΥΝ αν απλώς θα είναι «ειρηνική» και νομότυπη, δηλαδή με τη «σφραγίδα» του ΟΗΕ, η «λύση» του καθεστώτος του Κοσσόβου ή αν θα είναι μια δίκαιη λύση για τους λαούς της περιοχής, δηλαδή έξω από τα ιμπεριαλιστικά σχέδια;

Από τα παραπάνω φαίνεται πως στο ΣΥΝ πιο πολύ τους νοιάζει ο τύπος παρά η ουσία! Ομως η ίδια η ζωή (βλέπε π.χ. «Συμφωνία του Ντέιτον», «Συμφωνία του Οσλο»), έδειξε πως η ιμπεριαλιστική «ειρήνη», αυτή που επιβάλλεται από τους ιμπεριαλιστές «με το πιστόλι στον κρόταφο», κάθε άλλο παρά δίκαιη μπορεί να είναι. Εξάλλου, όσοι αυτοπροσδιορίζονται ως μαρξιστές θα 'πρεπε να θυμούνται ότι «ο πόλεμος είναι η συνέχεια της πολιτικής με άλλα (συγκεκριμένα με βίαια) μέσα»... Με το δίκιο τους οι μαρξιστές θεωρούσαν πάντα αυτή τη θέση θεωρητικό βάθρο για να κρίνει κανείς τη σημασία κάθε δοσμένου πολέμου»¹.

Το να ζητά κανείς γενικά και αόριστα «ειρηνική λύση», παρακάμπτοντας το ζήτημα τι είδους θα είναι αυτή, ποιος θα την επιβάλει και με ποιες σκοπιμότητες, απλά χύνει «νερό στο μύλο» του ενός ή του άλλου ιμπεριαλιστή.

'Η μήπως το πρόβλημα είναι αν θα πληγεί το κύρος του ΟΗΕ, όπως γράφει το στέλεχος του ΣΥΝ; Μα το κύρος του ΟΗΕ έχει γίνει εδώ και χρόνια «σμπαράλια» με την υποταγή του στα ιμπεριαλιστικά σχέδια, με την πολιτική των «δύο μέτρων και σταθμών» που ακολουθεί στο Κυπριακό (σχέδιο Ανάν), στο Παλαιστινιακό, στο Γιουγκοσλαβικό, στο ζήτημα της κατοχής ολόκληρων χωρών από τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ (Αφγανιστάν, Ιράκ), στη συγκρότηση κρατών - προτεκτοράτων κλπ. Δεν το έχουν πάρει αυτό ακόμη είδηση στο ΣΥΝ; Τόσο πια τους «τυφλώνουν» οι παρωπίδες της θεσμο-λαγνείας τους;

Εκεί όμως που πραγματικά διαπιστώνεται «τρικυμία εν κρανίω» είναι παρακάτω, ανάμεσα στο (2) και στο (4):

«2) Αναγνώριση του δικαιώματος των Κοσσοβάρων στο συλλογικό αυτοπροσδιορισμό και στη συλλογική αυτοδιάθεση. Το δικαίωμα αυτό μπορεί να επιδιώκεται με κάθε θεμιτό τρόπο, χωρίς να είναι απαραίτητο ούτε απαγορευτικό να φτάνει μέχρι την πλήρη ανεξαρτητοποίηση» και «4) Ρητή αντίθεση στη δημιουργία (Κόσσοβο) ή τη διατήρηση (Βοσνία) προτεκτοράτων στην περιοχή. Απομάκρυνση της βάσης των ΗΠΑ από το Κόσσοβο. Η τυχόν διοικητική και στρατιωτική παρουσία ξένων δυνάμεων στο Κόσσοβο πρέπει να εγκριθεί από τον ΟΗΕ, να είναι βραχείας διάρκειας και να ανανεώνεται σε τακτά χρονικά διαστήματα».

Τώρα, πώς συμβιβάζεται η αναγνώριση «στη συλλογική αυτοδιάθεση... μέχρι την πλήρη ανεξαρτητοποίηση» (το 2) με τη «ρητή αντίθεση στη δημιουργία (Κόσσοβο) προτεκτοράτων» (το 4), δεν είναι κατανοητό, αλλά είναι κάτι το συνηθισμένο για το ΣΥΝ η επιδίωξη να «πατά σε δύο βάρκες».

Η μόνη λογική εξήγηση που μπορεί να δοθεί είναι να εννοεί ο συγγραφέας πως η «ανεξαρτητοποίηση» του Κοσσόβου πρέπει απευθείας να οδηγήσει στη «Μεγάλη Αλβανία», κι όχι σ' ένα νέο κράτος - προτεκτοράτο. Και σ' αυτήν την περίπτωση, που θα έχουμε προσάρτηση εδαφών της Σερβίας (και πιθανόν και της ΠΓΔΜ) από την Αλβανία, όπως και στην περίπτωση που θα έχουμε απόσπαση εδαφών από τη Σερβία («ανεξαρτητοποίηση» Κοσσόβου), μιλάμε για αλλαγή των συνόρων, με πιθανές συνέπειες «ντόμινο» σε μια μεγάλη περιοχή, με κίνδυνο σοβαρών αιματοχυσιών, για την προώθηση των διαφόρων ιμπεριαλιστικών συμφερόντων.

Κι όμως το πρωθυπουργός του Λιβάνουαρνείται να διατυπώσει τα αιτήματα ενάντια σ' αυτές τις επικίνδυνες εξελίξεις για τους λαούς, όπως:

• Καμία αλλαγή συνόρων
• Να μην γίνει αποδεκτή η «ανεξαρτητοποίηση» του Κοσσυφοπεδίου
• Κάτω οι εθνικιστικές και αλυτρωτικές διεκδικήσεις στα Βαλκάνια
• Εξω το ΝΑΤΟ, οι ΗΠΑ, ο ευρωστρατός, οι βάσεις και τα ιμπεριαλιστικά στρατεύματα από τα Βαλκάνια (ακόμη κι αν έχουν την άδεια του ΟΗΕ)
• Να γυρίσουν τα ελληνικά στρατεύματα από το Κόσσοβο, τη Βοσνία κ.ά.

Αιτήματα που προβάλλει με συνέπεια το ΚΚΕ.

Για ποια όμως «συλλογική αυτοδιάθεση» κι «ανεξαρτητοποίηση» κάνει λόγο ο ΣΥΝ, όταν αναφέρεται σε «τυχόν διοικητική και στρατιωτική παρουσία ξένων δυνάμεων στο Κόσσοβο», που θα πρέπει να είναι με την άδεια του ΟΗΕ και να... «ανανεώνεται»;Πρόκειται για... ανέκδοτο! Μπράβο! Ωραία «αυτοδιάθεση», με ξένους στρατούς και ξένη διοίκηση!

Πρόκειται για διατύπωση που αναιρεί όλη τη δήθεν «ρητή αντίθεση στα προτεκτοράτα». Είναι το «κερασάκι» στην «τούρτα» των ιμπεριαλιστικών σχεδίων του «διαίρει και βασίλευε», στη συμφωνία με τα σχέδια των ιμπεριαλιστών για το διαμελισμό των χωρών της περιοχής.

Από τα παραπάνω γίνεται σαφές το πρόβλημα που αντιμετωπίζει ο ΣΥΝ. Από τη μια είναι η αγωνία του να δείξει «αριστερός» και «δύναμη φιλολαϊκή» κι από την άλλη το πώς θα γίνεται ταυτόχρονα κι αρεστός στο σύστημα. Δεν μπορείς όμως να είσαι «λιγουλάκι φιλολαϊκός», όπως δεν μπορείς να είσαι «λιγουλάκι έγκυος». Ο ΣΥΝ δεν μπορεί να χαράξει πραγματικά φιλολαϊκή πολιτική γιατί έχει συνειδητά επιλέξει να είναι μαζί με τους ιμπεριαλιστές της ΕΕ. Δεν έχει πρόβλημα ούτε με τις άλλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, αν αυτές τηρούν τις «διαδικασίες» κι έχουν τη «σφραγίδα» των διεθνών οργανισμών.

Επί της ουσίας το αίτημα της «αυτοδιάθεσης» δεν μπορεί να αντιμετωπίζεται από τους προοδευτικούς κι αριστερούς ανθρώπους αταξικά. Ο Λένιν έγραφε: «Ο αστός δημοκράτης (καθώς και ο σημερινός σοσιαλιστής οπορτουνιστής, που βαδίζει τα ίχνη του) φαντάζεται πως η δημοκρατία εξαλείφει την ταξική πάλη και γι' αυτό βάζει όλες τις πολιτικές διεκδικήσεις αφηρημένα, γενικά, "απόλυτα", από την άποψη των συμφερόντων "όλου του λαού" ή ακόμη από την άποψη της αιώνιας και απόλυτης ηθικής αρχής. Ο σοσιαλδημοκράτης ξεσκεπάζει αμείλιχτα αυτή την αστική αυταπάτη παντού και πάντα, είτε αυτή εκδηλώνεται στην αφηρημένη ιδεαλιστική φιλοσοφία είτε στη διατύπωση της ανεπιφύλαχτης διεκδίκησης της εθνικής ανεξαρτησίας»².

Μάλιστα ο Λένιν αναφέρθηκε στη στάση που είχαν τηρήσει οι Μαρξ και Ενγκελς σε αντίστοιχα ζητήματα της εποχής τους, λέγοντας πως: «Το 1848 υπήρχαν ιστορικοί και πολιτικοί λόγοι να γίνεται διάκριση ανάμεσα στα "αντιδραστικά" και τα επαναστατικά - δημοκρατικά έθνη. Ο Μαρξ είχε δίκιο, όταν καταδίκαζε τα πρώτα και υποστήριζε τα δεύτερα. Το δικαίωμα αυτοδιάθεσης είναι μια από τις διεκδικήσεις της δημοκρατίας, που, φυσικά, πρέπει να υποτάσσεται στα γενικά συμφέροντα της δημοκρατίας. Το 1848 και στα επόμενα χρόνια αυτά τα γενικά συμφέροντα ανάγονταν πρώτ' απ' όλα στην πάλη ενάντια στον τσαρισμό»³.

Ο Λένιν ξεκάθαρα διατύπωνε τη θέση πως το συγκεκριμένο αίτημα της «αυτοδιάθεσης» πρέπει να υποστηρίζεται μόνο όταν δε συγκρούεται με το συνολικότερο αγώνα για την ανατροπή του καπιταλισμού. Οπως γράφει: «Οι διάφορες διεκδικήσεις της δημοκρατίας, μαζί και η αυτοδιάθεση, δεν είναι κάτι το απόλυτο, αλλά ένα "μέρος" του πανδημοκρατικού (σήμερα: πανσοσιαλιστικού) "παγκόσμιου" κινήματος. Μπορεί σε ορισμένες συγκεκριμένες περιπτώσεις το μέρος να έρχεται σε αντίθεση με το όλο και τότε πρέπει να απορρίπτεται»⁴.

Από τα παραπάνω είναι φανερό πως οι άνθρωποι που σκέφτονται πραγματικά προοδευτικά κι ανατρεπτικά δεν μπορούν να δώσουν καμία υποστήριξη στα μειονοτικά - εθνικιστικά αλυτρωτικά κινήματα που φουντώνουν και οργανώνονται από τις μεγάλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις για την εξυπηρέτηση των σχεδίων τους, ακόμη κι αν αυτά έχουν την «έξωθεν καλή μαρτυρία» του ΟΗΕ.

Θα πρέπει τουλάχιστον να αναρωτηθούν, πώς γίνεται όλοι αυτοί που «σφαγιάσανε» κατά σειρά τους λαούς της Γιουγκοσλαβίας, του Αφγανιστάν, του Ιράκ, τώρα να ενδιαφέρονται για τα «δημοκρατικά δικαιώματα» και την «ειρηνική λύση» στο Κόσσοβο.

Θα πρέπει τουλάχιστον να αναρωτηθούν για το πώς γίνεται αυτοί που κατηγορούν το ΚΚΕ, επειδή θεωρούν απίθανο κι επιζήμιο το αίτημα η χώρα μας να αποδεσμευτεί από την ΕΕ και το ΝΑΤΟ, να τάσσονται αναφανδόν υπέρ της «ανεξαρτητοποίησης», δηλαδή της απόσχισης από τη σύνθεση της Σερβίας, του Κοσσόβου (που είναι τουλάχιστον έξι φορές μικρότερο από την Ελλάδα και πολύ πιο αδύναμο οικονομικά).

Θα πρέπει ακόμη να σκεφτούν τις συμφορές που θα φέρει η συμμετοχή της χώρας μας στους σχεδιασμούς του ΝΑΤΟ και της ΕΕ στην περιοχή των Βαλκανίων, της Ανατ. Μεσογείου, του Καυκάσου, της Μαύρης Θάλασσας, της Κασπίας, της Κεντρικής Ασίας κ.ά.

Αν προβληματιστούν και αναζητήσουν ουσιαστικές απαντήσεις τότε «θα πάρει σάρκα κι οστά» το σύνθημα «ούτε γη ούτε νερό στους φονιάδες των λαών!» κι επιτέλους θα αρχίσει να ορθώνεται το λαϊκό, το μοναδικό πανίσχυρο «αντίπαλο δέος» ενάντια στην ιμπεριαλιστική επαναχάραξη των συνόρων με των λαών το αίμα, κατά της εμπλοκής της χώρας μας στα ιμπεριαλιστικά σχέδια, κατά των στρατών του ΝΑΤΟ, των ΗΠΑ και της ΕΕ στα Βαλκάνια! Γι' αυτό εργάζεται το ΚΚΕ, σ' αντίθεση με το ΣΥΝ, που του φτάνει τα ιμπεριαλιστικά σχέδια να έχουν την «άδεια» από τον ΟΗΕ.

--------------------------------

[1] Β. Ι. Λένιν: «Σοσιαλισμός και πόλεμος». «Απαντα», τ. 26, σελ. 322.

[2] Β. Ι. Λένιν: «Το εθνικό ζήτημα στο Πρόγραμμά μας». «Απαντα», τ. 7, σελ. 233.

[3] Β. Ι. Λένιν: «Η σοσιαλιστική επανάσταση και το δικαίωμα αυτοδιάθεσης των εθνών». «Απαντα», τ. 27, σελ. 264.

[4] Β. Ι. Λένιν: «Τα αποτελέσματα της συζήτησης για την αυτοδιάθεση». «Απαντα», τ. 30, σελ. 39.