Ζήτω οι καθαρίστριες! | Πατριδογνωμόνιο | ΠΟΛΙΤΙΚΗ

ΠΟΛΙΤΙΚΗ

Ζήτω οι καθαρίστριες!

Σέρνομαι στα κανάλια, ξημερώματα και νύχτες. Η θεματολογία της μπόχας «απαιτεί» και συζητήσεις για κάθαρση, αυτοκάθαρση κι άλλα τέτοια πιο βαριά κι από το νερό στη ματωμένη μπανιέρα του Μαρά... Κι εκεί, σε κάποιο καμπινέ, σε κάποιο περισπούδαστο γραφείο, τη βλέπω πάντα με ποδιά ή χωρίς, με γάντια (την τυχερή...) ή χωρίς (την άτυχη...), με τη μάπα και τον κουβά να καθαρίζει σκόνες και σκατά και πεταμένα χαρτιά, στοιβαγμένα αποτσίγαρα. Καθαρίστρια. Φιγούρα βουβή και πάντα κουφή, να μαζεύει τα απορρίμματα της εξοντωτικής «σκέψης, ανάλυσης, πολιτικής ή του θεάματος» που παράγονται αφειδώς μαζί με χρήμα αυτές τις μέρες.

Σέρνομαι σε γραφεία, κτίρια, σχολεία, δημόσια κι ιδιωτικά - η καθαριότητα είναι μισή αρχοντιά - απ' όπου μπορεί να λείπουν ή να παρίστανται, να δουλεύουν ή να κοροϊδεύουν προοδευτικοί (;) πολίτες κάθε λογής. Δε λείπουν ποτέ μήτε η βρόμα, μήτε η μπόχα, μήτε τ' αφοδευτήρια του νου και του κορμιού.

Η καθαρίστρια είναι πάλι εκεί. Αλλη τη φέρνει η γαλέρα του ενοικιαστή δούλων - επιχειρηματία που πουλάει καθαριότητα ως προσοδοφόρα επένδυση. Αλλη ξεχάστηκε σε κάποια μισθοδοσία παλαιότερων καιρών κι άλλη επιβίωσε δεχόμενη να καθαρίζει δέκα ορόφους στη βάρδια, μετά την απαραίτητη μείωση του πλεονάζοντος προσωπικού που στο σύγχρονο κόσμο αρχίζει από την καθαρίστρια ή σπανιότερα τον εργάτη καθαριότητας.

Είτε στα είκοσι πέντε με τη δροσιά της, είτε στα πενήντα πέντε με τα τρία παιδιά της, είναι πάντα εκεί με την ίδια όψη της αναγκαστικής χλωρίνης. Με τα ίδια πρησμένα πόδια. Με τα ίδια σκασμένα χέρια. Με την ίδια μυρουδιά της μπόχας μας στα ρουθούνια της. Με την ίδια απαντοχή που... επιβάλλει η... φύση του επαγγέλματος. Είναι αυτή που θα πάει σπίτι της και θα καθαρίσει, θα ξεσκονίσει, θ' αερίσει και το δικό της σπίτι, θα τρίψει κατσαρόλες, θα ξεβρομίσει φούρνους, θα σκατοσκουπίσει ενδεχομένως γέροντες, θα περιμένει στην ουρά στο ΙΚΑ για να δει γιατρό, για να πάρει σύνταξη, για να χαζέψει τις εξωγήινες στα γυαλιστερά περιοδικά που ξεμένουν στις τουαλέτες, ντυμένες με τουαλέτες αυτές που για μυρουδιά ξέρουν μόνο τ' αρώματα και χρυσά καμώματα μιας προσωρινής αθανασίας.

Δεν έχω δει ορέ σύντροφοι ποτέ μια Παναγιά την Καθαρίστρια να γίνεται 'κόνισμα να προσκυνάνε οι πιστοί του γιου του Ανθρώπου. Να την λιβανίζουνε ολημερίς κι ολονυχτίς για να ζητάνε συγχώρεση για έναν «πολιτισμό πολιτικό» που λένε πως «υπηρετούν» οι βρομολάτρες, οι μποχολάγνοι, αυτοί οι διάφανοι και καθαροί που γεννήθηκαν στα μεταξωτά γυαλιά και χέζουνε με επιδέξιους κώλους.

Ζήτω οι καθαρίστριες που συντηρούν σ' αυτή τη γη την υγεία της αυριανής μας μέρας.

ΥΓ: Κι ύστερα σου μιλάνε για... ποσόστωση.

Της
Λιάνας ΚΑΝΕΛΛΗ