«Ο "Θούριος" είναι ένα συγκλονιστικό κείμενο, βαθύτατα πολιτικό, βίαιο, αλλά ταυτοχρόνως και βαθιά ανθρωπιστικό. Στα "καμένα" από την υποχρεωτική παπαγαλία μυαλά μας, μένει το "ως πότε παλικάρια" και το "καλύτερα μιας ώρας ελεύθερη ζωή". Τα SOS, σαν να λέμε. Κρίμα. Εχουμε τέτοιο κείμενο στον πολιτισμό μας και το αγνοούμε. Ενα κείμενο που μιλάει απλά και λαϊκά για την αδελφοσύνη των ανθρώπων, ανεξάρτητα με την καταγωγή, τη σημαία, τη θρησκεία ή το χρώμα τους. Ενα κείμενο που θα μπορούσε να είχε γραφτεί σήμερα, ή πεντακόσια χρόνια μπροστά στο μέλλον. Οι φιλόλογοι μιλούν για "αντιφάσεις" και ξύνουν τα κεφάλια τους απορημένοι. Μα είναι ακριβώς οι αντιφάσεις του "Θούριου" το καλύτερο μάθημα των αντιφάσεων της Ιστορίας. Είναι η επιμονή του στο διαχωρισμό των εννοιών "ελευθερίας" και "αναρχίας" (που τη λογαριάζει χειρότερη κι από σκλαβιά) ένα συγκλονιστικό σχόλιο στους προβληματισμούς των καιρών μας (...) Μ' αυτούς τους στίχους μπορούμε σήμερα να ζήσουμε. Και να ξέρουμε γιατί ζούμε» (η Ρίκα Βαγιάνη στο ΕΘΝΟΣ)

«Τις τελευταίες ημέρες κυκλοφορούν από χέρι σε χέρι στην Ουάσιγκτον έγγραφα και τηλεγραφήματα της περιόδου πριν και μετά το δημοψήφισμα του 2004. Ολα αυτά τα αμερικάνικα "χαρτιά" αναφέρονται με απαξιωτικό τρόπο σε μερικούς πολιτικούς στην Κύπρο και στην Ελλάδα. Γιατί, άραγε, διέρρευσαν αυτά τα έγγραφα τώρα; Και για ποιο λόγο απουσιάζουν τα ονόματα κάποιων πολιτικών που τους εξυπηρέτησαν τότε και αναμένεται να τους εξυπηρετήσουν και τώρα; Το πολιτικό και διπλωματικό παιγνίδι για την Ελλάδα και την Κύπρο δεν παίζεται δίκαια στην Ουάσιγκτον. Το Κυπριακό το έχουν ξεγράψει - το νέο κείμενο δε θα ξεφεύγει από τα όρια του κατάπτυστου Σχεδίου Ανάν (...) πρόκειται για καταθλιπτική κατάσταση που προκαλεί φόβο. Αρκετοί ελπίζαμε και προσβλέπαμε στην αλλαγή που σάρωσε την Αμερική και έστειλε στη σύνταξη τους Ρεπουμπλικάνους. Η κατάσταση χειροτέρεψε» (ο Μ. Ιγνατίου στην ΗΜΕΡΗΣΙΑ)