Αδεια τα γραφεία του «Ριζοσπάστη» την Παρασκευή, 24 του Γενάρη. Απομεσήμερο ήταν που μπήκα μέσα και ψυχή σχεδόν δεν υπήρχε και μια απέραντη ερημιά επικρατούσε στις αίθουσες σύνταξης. Κενές οι καρέκλες, σκοτεινές οι οθόνες των υπολογιστών, βουβά τα τηλέφωνα, χωρίς αποτσίγαρα τα τασάκια, χωρίς καπνούς ο αέρας. Τέτοια εικόνα ερήμωσης και σιωπής είχα να δω τελευταία στην εφημερίδα από εκείνο το θλιβερό απόγευμα που κηδευόταν ο αλησμόνητος Θανάσης Παπαρήγας κι είχαν φύγει όλοι για να τον αποχαιρετήσουν. Εκείνη όμως την πένθιμη μέρα ένιωθες μιαν απέραντη θλίψη να πλανιέται στα γραφεία, μια παγωνιά, κάτι που δεν αισθανόσουν ασφαλώς προχτές. Αντίθετα, τώρα μέτραγες απουσίες και χαρά σε πλημμύριζε, γιατί ο Χρήστος, ο Γιάννης, η Γιώτα, η Νατάσα, ο ένας, ο άλλος δεν είχαν πάει αυτή τη φορά για να παραστούν σε μια νεκρική τελετή, αλλά για να βρεθούν σε ένα πανηγύρι της ζωής. Είχαν φύγει όλοι για το Ναύπλιο, να ενωθούν με τις χιλιάδες των εργατών, των αγροτών, των φοιτητών, των συνταξιούχων, για να βροντοφωνάξουν μαζί τους «όχι» στα νέα αντεργατικά και αντιασφαλιστικα μέτρα που προωθεί το Διευθυντήριο των Βρυξελλών. Για να βροντοφωνάξουν «όχι» στην εξαθλίωση, στην εκμετάλλευση, «όχι» και στον πόλεμο που ετοιμάζουν κατά του Ιράκ η «Ευρωπαϊκή Ενωση» και το ΝΑΤΟ, οι δύο ειδεχθείς συνεταίροι του ολέθρου. Είχαν φύγει όλοι, ο Θανάσης, ο Γιώργος, ο Δημήτρης, η Αναστασία, η Μπέρρυ, ο Μάκης, για τη μεγάλη διαδήλωση. Για να κρατούν εκεί στο ένα χέρι το μπλοκ και το μολύβι και στο άλλο το πανό, δίνοντας έτσι όλο το μεγαλείο τής, κατά κυριολεξία, μαχητικής δημοσιογραφίας!

Ερημα σχεδόν τα γραφεία του «Ρ» την Παρασκευή που πέρασε. Λίγους μόνο συντάκτες έβλεπες εδώ κι εκεί, αυτούς που αναγκαστικά έπρεπε να μείνουν στις θέσεις τους για να εκδοθεί το φύλλο της επόμενης μέρας. Αλλά και όλους αυτούς τους «αιχμάλωτους» τους καταλάβαινες πως «μασούσαν σίδερα» από τη σκασίλα τους, από τη φούρκα τους που δεν μπορούσαν να είναι στον τόπο του αγώνα. Που δεν μπορούσαν να βρίσκονται ανάμεσα στο πλήθος για να βροντοφωνάζουν κι αυτοί «όχι». Γιατί, πώς να το κάνουμε, δεν αρκεί ο δημοσιογράφος να υψώνει μόνο φωνή με τα γραπτά του για την αλήθεια, την ελευθερία, την κοινωνική δικαιοσύνη, την ειρήνη και ό,τι άλλο υψηλό. Πρέπει, οφείλει να υψώνει και τη γροθιά του υπέρ των ιδεών και των συμφερόντων του λαού. Ναι, να υψώνει και τη γροθιά του όσο κι αν αυτή η μαχητικότητα θεωρείται, το ξέρω, «ανάρμοστη» από κάποιους «κυριλέ» του επαγγέλματος. Για να μην αναφέρω πόσο αφρίζουν για την ίδια «υπέρβαση» κάποιοι αργυρώνητοι του σιναφιού, κάποιοι κοινώς ξεπουλημένοι στην εξουσία. Οι αργυρώνητοι όμως, έχοντας τις ίδιες επιθυμίες με τους κυβερνώντες που υπηρετούν, δε θέλουν μόνον το δημοσιογράφο «εύτακτο», φρόνιμο, αλλά και ολόκληρο το λαό!

Θυμάμαι, σχετικά, σε μια διαδήλωσή μας για το ασφαλιστικό, πριν τρία χρόνια έξω από την Ενωση Συντακτών, κάποιοι ατσαλάκωτοι συνάδελφοι μας έλεγαν: «Μην κατεβαίνετε στο δρόμο γιατί διακόπτετε την κυκλοφορία και κακοχαρακτηριζόμαστε».