Οι αριθμοί αυτοί αναδεικνύουν ταυτόχρονα το δράμα εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων, το αδιέξοδο στο οποίο τους έχει οδηγήσει η περίφημη «ανάπτυξη» μέσα από την ΕΕ, που προπαγάνδιζαν οι ευαγγελιστές του ευρωμονόδρομου, οι στυλοβάτες του Μάαστριχτ και της Λισαβόνας, οι πολιτικές των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, τα «ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα», ότι αρκεί δήθεν «να μεγαλώσει η πίτα» για να ζούνε όλοι καλά.

Και εννοείται ότι μέσα σε μια τέτοια οικονομία, αν είναι μια φορά δύσκολη η θέση του εργαζόμενου, ο άνεργος μετατρέπεται σε άχρηστο αντικείμενο, σε παράσιτο που δεν αξίζει την παραμικρή προστασία. Ετσι η ΕΕ εγκαινίασε το περίφημο δόγμα των «ενεργητικών πολιτικών απασχόλησης» με το οποίο ο άνεργος ρίχνονταν στον Καιάδα του περιθωρίου, τα επιδόματα περικόπτονταν, ενώ οργανισμοί όπως ο ΟΑΕΔ μετατρέπονταν σε ιμάντες χρηματοδότησης των επιχειρήσεων.

Οι πολέμιοι των ταξικών δυνάμεων, οι εκπρόσωποι του εργοδοτικού κυβερνητικού συνδικαλισμού, αυτοί που δεν κουνάνε ούτε το μικρό τους δαχτυλάκι για τους ανέργους και τους απολυμένους, εγκαλούν το ΠΑΜΕ και τις ταξικές δυνάμεις, ότι δήθεν παραπέμπουν όλα τα προβλήματα των εργαζομένων στο μακρινό μέλλον, στο σοσιαλισμό... Ανησυχούν και καταφεύγουν σε τεχνάσματα και κατασκευάζουν καρικατούρες. Γιατί, ο αγώνας του ΠΑΜΕ, ο αγώνας των ταξικών δυνάμεων - παρά τις προσπάθειες των καλοθελητών του συστήματος - πατάει γερά στο σήμερα, βλέπει ξεκάθαρα την προοπτική και το στόχο. Ο αγώνας αυτός απαντά στα άμεσα προβλήματα, για την προστασία των ανέργων, αλλά και δημιουργεί τις προϋποθέσεις για την ανατροπή της κυρίαρχης πολιτικής και των φορέων της. Ενα πράγμα δεν κάνει και δεν πρόκειται να κάνει: Να καλλιεργεί αυταπάτες στους εργάτες. Να πλασάρει κούφιες υποσχέσεις, ότι ΟΛΟΙ μπορούν να βολευτούν μέσα στην κόλαση του καπιταλισμού. Και τα μονοπώλια να αυγατίζουν τα κέρδη και οι εργαζόμενοι και οι άνεργοι να δούνε προκοπή.