- Παραμονή Πρωτοχρονιάς και το "έθιμο" προστάζει να γιορτάζουμε. Οι χιλιάδες άνεργοι νέοι πώς γιορτάζουν;

- Αυτές οι μέρες για τους ανέργους, αλλά και τους εργαζόμενους, που υποφέρουν από τη συνεχόμενη λιτότητα, είναι που μας κάνουν να σκεφτόμαστε την τεράστια κοινωνική αδικία: Από τη μια μεριά οι πλούσιοι να γίνονται πλουσιότεροι και από την άλλη εμείς με άδειες τσέπες να σκεφτόμαστε και την τελευταία δραχμή σε κάθε βόλτα και γιορτή στο σπίτι, γιατί για μεγάλα πράματα ούτε κουβέντα. Το δικαίωμα για ψώνια από τις βιτρίνες και γλέντια σε κάποιο μαγαζί είναι απαγορευμένο, όπως και το δικαίωμα στην εργασία, που μας το απαγορεύει η συγκεκριμένη πολιτική. Βέβαια, υπάρχει και το επίδομα ανεργίας που μας βάζει σε διλήμματα. Σκέφτομαι: Να κόψω το φαϊ για να πάρω κάτι για το σπίτι, να πληρώσω τους λογαριασμούς ή να πάρω τσιγάρα; Τελικά θα πάω διακοπές στις Αλπεις...

- Η χρονιά που πέρασε σημαδεύτηκε από την άνοδο της ανεργίας όχι μόνο στην Ελλάδα, όπου άγγιξε το 30%, αλλά και σε ολόκληρη την Ευρώπη. Η δυσάρεστη αυτή εξέλιξη πώς συνδέεται με τη γενικότερη πολιτική κατάσταση;

- Για την άνοδο της ανεργίας δεν ευθύνεται κανένας άλλος εκτός από την πολιτική της κυβέρνησης και των ντόπιων βιομηχάνων, που ακολουθούν τις οδηγίες της Ευρωπαϊκής Ενωσης, προωθούν τις ιδιωτικοποιήσεις και την αποβιομηχάνιση μετατρέποντας τη χώρα σε στρατόπεδο ανέργων. Προσωπικά, ήμουν εργαζόμενος σε ιδιωτικοποιημένη επιχείρηση, την "ΕΛΚΑ - Ασπιώτη", που, αφού την "ξεζούμισε" ένας ιδιοκτήτης χωρίς να βάλει δραχμή από την τσέπη του, στη συνέχεια την έκλεισε, κρατώντας τα εκατομμύρια που είχε βγάλει και προσφέροντας ανεργία στους 60 πρώην εργαζόμενους. Σε όλα αυτά, η κυβέρνηση δεν έβλεπε, δεν άκουγε. Αντίθετα, μπροστά στην αύξηση της ανεργίας προσπαθεί με την πλειοψηφία της ΓΣΕΕ και το ΣΕΒ, μέσα από τον "κοινωνικό διάλογο", να καταστρατηγήσουν το 8ωρο, την ασφάλιση και ό,τι έχει κατακτήσει η εργατική τάξη.

- Για το 1998, λοιπόν, η ευχή είναι λιγότερη ή και καθόλου ανεργία. Πώς αυτή η ευχή θα γίνει πραγματικότητα;

- Κατ' αρχήν η ανεργία είναι ένα πρόβλημα που είναι σύνθετο με την κοινωνία του κέρδους στον καπιταλισμό. Εφόσον όλα κινούνται στην οικονομία για το κέρδος του εργοδότη και όχι για το καλό όλων, είναι φυσικό επακόλουθο ότι η ανεργία στα πλαίσια αυτής της κοινωνίας δε θα εξαφανιστεί. Για να αλλάξει η κατάσταση προς όφελος των εργαζομένων δε φτάνουν οι ευχές. Πρέπει όλοι όσοι θίγονται από αυτή την πολιτική, εργαζόμενοι ή άνεργοι, νεολαία, αγρότες, να βγουν στο δρόμο του αγώνα. Μέσα από τους φορείς και τα συνδικάτα τους να απαιτήσουν θέσεις εργασίας και όχι υποαπασχόλησης, όπως θέλει η κυβέρνηση και η Ευρωπαϊκή Ενωση. Αλλά και για τους ανέργους να υπάρχουν ουσιαστικά μέτρα επιδότησης και όχι ψίχουλα ή επιδοτήσεις στους εργοδότες. Αν θα μπορούσα να κάνω μια ευχή για το 1998 θα ήταν να γίνει η χρονιά αυτή χρονιά αντίστασης και αγώνων ενάντια στην πολιτική που γεννά την ανεργία.

Μ. Κ.