Αγριος, απειλητικός, κυνικός και ελαφροαφελής ο Μπους, ο μικρός. Και από την άλλη πλευρά του δίδυμου του πολέμου και της βίας ο «καλός» της παρέας, ο υπουργός, δηλαδή Εξωτερικών της πλανηταρχίας.

Ο Μπους λοιπόν ο κακός, δε διαψεύδει και αφήνει να αιωρείται η απειλή, ενώ παράλληλα την επιβεβαιώνει, σ' αυτή την κρίση πολεμικής φρενοβλάβειας. Ετσι, βρίσκεται στην τέταρτη φάση το πρόγραμμα αντιπυραυλικής άμυνας - (ο πόλεμος των άστρων) όπως και η δοκιμαστική χρήση πυραύλων που μεταβάλλουν σε εκρηκτικό μείγμα τον ατμοσφαιρικό αέρα, ή αφαιρούν το οξυγόνο για να πάθει ασφυξία, υποτίθεται, ο αόρατος Οσάμα Μπιν Λάντε.

Από την άλλη, ο Πάουελ ο «καλός» υπουργός της εξωτερικής πολιτικής που εκφράζεται με το πολεμικό δόγμα, τις χειρουργικές επεμβάσεις, το πρώτο πυρηνικό πλήγμα και την παγκόσμια κυριαρχία, αναλαμβάνει το ρόλο του ηπιότερου στις εκφράσεις, αλλά αμετακίνητου στην πράξη.

Το δίδυμο αυτό, θυμίζει το ρόλο του κακού και του «καλού» κατά τις ανακρίσεις, μετά βασανιστηρίων, όπου ο κακός τα εφαρμόζει με σαδισμό και ο «καλός» τα αξιοποιεί για την απόσπαση ομολογιών. Η σκηνή στερεότυπη και επαναλαμβανόμενη: Ο σκληρός ανακριτής βγαίνει για λίγο έξω, όπως είχε προγραμματιστεί. Και ο «καλός»... επωφελείται: - Ακου παιδί μου, αυτός είναι άγριος, θα σε λιώσει. Πάρε πρώτα - πρώτα ένα τσιγαράκι, να τα πούμε,... φιλικά, πριν επιστρέψει ο άλλος...