Εξι στελέχη του Σίτι (περιοχή του Λονδίνου, όπου βρίσκονται οι έδρες των μεγάλων επιχειρήσεων) μπαίνουν αργά το απόγευμα στο διάσημο εστιατόριο «Petrus», κάθονται σ' ένα τραπέζι και παραγγέλλουν φαγητό, το οποίο κόστιζε 300 λίρες (περίπου 170.000 δραχμές). Προφανώς, ήθελαν να φάνε ελαφρά οι άνθρωποι. Μετά παραγγέλλουν ποτά και διαλέγουν ένα φημισμένο κρασί, το οποίο τελικά στοίχισε 44.007 λίρες, δηλαδή 25.000.000 δραχμές. Ξόδεψαν, δηλαδή, για ένα και μόνο δείπνο 4 και πλέον εκατομμύρια ο καθένας τους, όσο είναι το ετήσιο εισόδημα ενός σχετικά καλά αμειβόμενου Ελληνα εργαζόμενου.

Το γεγονός βρήκε δημοσιότητα σε όλες τις βρετανικές εφημερίδες και χαρακτηρίστηκε ως «επιχειρηματική απληστία». Και θα μπορούσαμε να συμφωνήσουμε μαζί τους, αν η κριτική αυτή δεν ήταν εξόφθαλμα επιφανειακή και, κυρίως, πασπαλισμένη με μπόλικη υποκρισία. Πρώτον, γιατί η κριτική αφορούσε, πρωτίστως, την προκλητική επίδειξη του πλούτου και όχι τον τελευταίο, αυτό καθ' αυτό και, κυρίως, την εκμετάλλευση και την καταλήστευση που αποτελούν τις πηγές προσπορισμού του. Και δεύτερον, γιατί έκαναν πως εκπλήσσονται, ενώ οι πάντες γνωρίζουν, πως μια ελάχιστη μειοψηφία του παγκόσμιου πληθυσμού συγκεντρώνει στα χέρια της αμύθητα πλούτη και δύναμη, ικανά να εξαλείψουν τη φτώχεια και την πείνα από ολόκληρες ηπείρους, όπως η Αφρική.