Για άλλη μια φορά όμως επιβεβαιώθηκε η απώλεια κάθε μέτρου από την πλευρά της πλειοψηφίας των στελεχών του κυβερνώντος κόμματος, αλλά και από πολλούς εκπροσώπους της αντιπολίτευσης. Δε μιλάμε, βέβαια, για την πλειοψηφία των μέσων ενημέρωσης, στα οποία η απώλεια του μέτρου είναι καθεστώς.

Δε δικαιολογείται, όμως, η εμφανής προσπάθεια της ηγεσίας του ΠΑΣΟΚ να εκμεταλλευτεί το γεγονός, όχι μόνο για να μετατρέψει τη θλίψη που προκαλεί ο θάνατος του Α. Παπανδρέου σε δικαίωση της πολιτικής του, στη συνείδηση του ελληνικού λαού, αλλά και να το χρησιμοποιήσει για την επίλυση των εσωκομματικών προβλημάτων, ακόμα και για να αντλήσει απ' αυτό εκλογικά οφέλη. Θα μπορούσε, σύμφωνα με την πολιτική ηθική που το ίδιο το ΠΑΣΟΚ και ο ιδρυτής του καθιέρωσε, μια τέτοια προσπάθεια να θεωρηθεί θεμιτή σε πολιτικό επίπεδο. Δεν είναι όμως καθόλου θεμιτή - και αυτό με όποιον κώδικα πολιτικής ηθικής - η βιομηχανία έκδοσης ψηφισμάτων από συνδικαλιστικές οργανώσεις και άλλους μαζικούς φορείς, όπου, εκτός από την έκφραση λύπης, εκθειάζεται το πολιτικό έργο του εκλιπόντος και μέσω αυτού η ασκούμενη κυβερνητική πολιτική.

Οσο για την πλειοψηφία των μέσων ενημέρωσης, είχαμε τα διαπιστευτήριά τους από το πρόσφατο παρελθόν. Τώρα απλώς επιβεβαιώνεται η εκμετάλλευση ενός τέτοιου γεγονότος, με τη μετατροπή του σε σόου, με εμφανείς πολιτικές σκοπιμότητες και στόχους θεαματικότητας και ακροαματικότητας.

Το είπαν πολλοί αυτές τις μέρες, έστω και αν αρκετοί δεν το εννοούσαν, ότι τη φυσιογνωμία του Ανδρέα Παπανδρέου θα την κρίνει οριστικά ο ιστορικός του μέλλοντος. Αυτό, βεβαίως, δεν αναιρεί το δικαίωμα του κάθε Ελληνα πολίτη να έχει τη δική του εκτίμηση, χωρίς αυτή να επηρεάζει τα αισθήματα μπροστά στην ανθρώπινη απώλεια, ή να καθορίζεται απ' αυτά. Αλλωστε, η έκφραση λύπης για το θάνατο ενός προσώπου δεν αποτελεί και εκτίμηση για τα έργα του προσώπου.