Η έγκριση των συνεδριακών ντοκουμέντων εκφράζει αντίσταση στην οπορτουνιστική πίεση για ενσωμάτωση του Κόμματος σε σχεδιασμούς τμημάτων της αστικής τάξης που πλασάρονται μέσα από το λεγόμενο Σχέδιο Β, το μεταβατικό πρόγραμμα την «κυβέρνηση της αριστεράς».

Η δουλειά με τη στρατηγική στην εργατική τάξη δεν εξαντλείται στην αναδιάταξη δυνάμεων, την εξασφάλιση της παρουσίας μας στους εργασιακούς χώρους, πρέπει περισσότερο να μας απασχολήσει το περιεχόμενο της παρέμβασής μας.

Στην Απόφαση της Πανελλαδικής Συνδιάσκεψης για την εργατική τάξη το 2010 εκτιμούσαμε ότι βασικότερος ανασταλτικός υποκειμενικός παράγοντας στην προώθηση της στρατηγικής και τακτικής του Κόμματος έχει να κάνει με την απόσπαση της οικονομικής από την πολιτική πάλη.

Κατά τη γνώμη μου, αυτό το πρόβλημα δεν έχει αντιμετωπιστεί και μπορεί να αναπαράγεται κάτω από το βάρος της υποχώρησης του κινήματος. Δεν αντιμετωπίζεται μέσα από μια σχηματοποίηση που λέει, από τη μια, ενασχόληση με τα προβλήματα και, από την άλλη, γενική πολιτική ζύμωση ασύνδετα πολλές φορές το ένα από το άλλο.

Για να αντιμετωπιστεί το πρόβλημα αυτό πρέπει στο κέντρο της προσοχής μας να μπει το ζήτημα της ιδεολογικοπολιτικής διαπάλης στους εργασιακούς χώρους, με άξονα την πολιτικοποίηση της πάλης σε αντικαπιταλιστική κατεύθυνση. Αφορά τη διαπάλη για ποιο εργατικό κίνημα σε ποια κατεύθυνση, με ποιο προσανατολισμό.

Το προηγούμενο διάστημα είναι γεγονός ότι υπήρξαν βήματα στην εσωκομματική ιδεολογική δουλειά, αξιοποιήθηκαν οι αποφάσεις του 18^ου για μαθήματα στις ΚΟΒ, το Δοκίμιο Ιστορίας, οργανώθηκαν καλύτερα σχολές σε οργανώσεις του Κόμματος και της ΚΝΕ, βελτιώθηκε σχετικά η αξιοποίηση της ΚΟΜΕΠ. Δεν έχουμε όμως ριζική αλλαγή.

Δεν έχει αντιμετωπισθεί το κεντρικό ζήτημα που είναι η αντίληψη για τη σχέση του Κόμματος με τη θεωρία. Η ενασχόληση των μελών και στελεχών του Κόμματος με τη θεωρία και ιδεολογία δεν είναι υπόθεση συγκεκριμένου καταμερισμού δουλειάς, αποτελεί ουσιαστική πλευρά κατοχύρωσης του επαναστατικού χαρακτήρα του Κόμματος.

Με πολλές όμως αφορμές αποδείχτηκε μέσα στην 4ετία ότι η δυσκολία υπάρχει στη γνώση αυτού που ήδη έχουμε επεξεργαστεί, είτε αφορά την κρίση, είτε αφορά τις εξελίξεις στο χώρο του οπορτουνισμού, είτε αφορά τη συγκρότηση του αντιμνημονιακού μετώπου.

Σωστά λοιπόν μιλάμε σύντροδοι για την αντοχή και το ατσάλωμα των στελεχών του Κόμματος. Θεωρώ ότι πρώτη προϋπόθεση για αυτό είναι η σχέση με τη θεωρία, η κατάκτηση της μαρξιστικής - λενινιστικής μεθοδολογίας. Φυσικά δεν φτάνει αυτό. Δε σημαίνει ότι όποιος έχει μαρξιστική κατάρτιση δεν μπορεί να λυγίσει, να υποχωρήσει από την ταξική πάλη. Πρέπει η θεωρητική γνώση, η ιδεολογική συμφωνία να μην έχει ακαδημαϊκό χαρακτήρα αλλά να εκφράζεται με κάθε τρόπο στην πράξη.