Του Κώστα Μητρόπουλου από τα ΝΕΑ

Καλά, οι πρυτάνεις, και όχι μόνον αυτοί, φροντίζουν να γίνει πιο σφιχτή η σχέση με το μεγάλο κεφάλαιο, που είναι ήδη μέσα στο πανεπιστήμιο.

Αλλά κάποιοι δημοσιογράφοι τι βιολί βαράνε; Δεν πρόλαβε να κάνει κιχ ο υπουργός κι άρχισαν τις αναλύσεις για την «παράβαση καθήκοντος» απ' όσους δε σπεύδουν να εφαρμόσουν το νέο νόμο - πλαίσιο. Ετσι και εκ του αποτελέσματος ο νέος νόμος αναδεικνύεται σε λαιμητόμο.

Αλλο: Στα ψιλά του ρεπορτάζ για τον ΟΤΕ, περνάει και μια είδηση ότι ο Παπαδημούλης του ΣΥΝ ζητάει να μάθει αν είναι «σύννομη» με το κοινοτικό δίκαιο η μετοχοποίηση. Ο ευρωβουλευτής του ΣΥΝ δεν εκφράζει καμιά διαφωνία με το παζάρι. Ρωτάει να μάθει μόνο αν είναι σύννομο. Και κάτι ακόμα: Αν έπρεπε να γίνει δημόσια το παζάρι, ώστε να πάρουν κι άλλοι μέρος. Αυτό στην πράξη. Γιατί στα λόγια πάνε σύννεφο οι κορόνες για τον «πνεύμονα» (έτσι τον χαρακτήρισε ο Λαφαζάνης), που άμα τον χάσει η Ελλάδα θα πεθάνει. Αυτός ο «πνεύμονας», βέβαια, έχει πάψει προ πολλού να είναι έστω και κρατικής ιδιοκτησίας καπιταλιστική επιχείρηση. Μια ιδιωτική καπιταλιστική επιχείρηση είναι, οι μετοχές της οποίας αλλάζουν χέρια όπως συμβαίνει σε κάθε τέτοιου τύπου εταιρεία. Ο ΣΥΝ είναι συνεπής. Θέλει «δημοκρατικό καπιταλισμό» με κανόνες. Το πρόβλημα είναι πως οι καπιταλιστές το βλέπουν αλλιώς, καθώς δικό τους το παιχνίδι, δικοί τους και οι κανόνες. Αφήνουν στους υπαλλήλους τη χρέωση να ψάξουν τρόπους, ώστε να εξασφαλιστεί και η αναγκαία κοινωνική συναίνεση. Η συζήτηση για τους κανόνες ιδιωτικοποίησης είναι συζήτηση για την εξασφάλιση συναίνεσης.

Τρίτο παράδειγμα: Τη μια λένε πως για να υπάρχουν φτηνές τιμές στα προϊόντα, χρειάζονται φτηνούς εργάτες και άρα - εκτιμούν - λογικά οι καπιταλιστές πρέπει να πάνε να επενδύσουν εκεί που υπάρχουν φτηνοί εργάτες. Την άλλη, διαπιστώνουν πως η κρίση επιβάλλει μέτρα προστατευτισμού για τα προϊόντα από τις χώρες χαμηλού εργατικού κόστους. Τι θέλουν; Χαμηλότερους μισθούς παντού. Οι μισθοί, βέβαια, δεν καθορίζουν την τιμή των προϊόντων, το ύψος τους, όμως, επηρεάζει το καπιταλιστικό κέρδος, καθώς αυτό βγαίνει από την όσο το δυνατόν μεγαλύτερη εκμετάλλευση ζωντανής εργασίας.

Και στον ΟΤΕ, και στα Πανεπιστήμια, και στις τιμές ένα αναδεικνύεται: Κοροϊδεύει χοντρά τον κόσμο όποιος διακηρύσσει πως μια καλύτερη διαχείριση του καπιταλισμού είναι η λύση.

-- Οποιος κι αν έχει τις μετοχές του ΟΤΕ, όταν αυτός ο οργανισμός δε λειτουργεί για την ανάπτυξη προς όφελος του λαού, είναι ενάντια στο λαϊκό συμφέρον. Κέρδος και λαϊκό συμφέρον είναι ασυμβίβαστα, άρα η συζήτηση δεν μπορεί να γίνεται για το ποιος θα είναι ο καπιταλιστής που κερδίζει. Το θέμα είναι να μην υπάρχει καπιταλιστής σ' αυτόν τον τομέα.

-- Ιδιωτικά ή όχι τα πανεπιστήμια, ΑΣΟΕΕ ή Deree, το κρίσιμο είναι ότι δουλεύουν για το μεγάλο κεφάλαιο ήδη. Και, άρα, η συζήτηση δε γίνεται μόνο για το αν το Deree θα έχει δικαίωμα να ονομάζεται πανεπιστήμιο (δεν το έχει, δεν πρέπει να το έχει αυτό το δικαίωμα), αλλά για το πώς θα πάψει η ΑΣΟΕΕ να είναι σχολή από και για τους καπιταλιστές.

-- Τρακόσιες αγορανομικές υπηρεσίες να βγάλεις στο δρόμο, όταν το κύκλωμα της διατροφής το έχουν στα χέρια τους 2-3 πολυεθνικές, το πολύ πολύ που θα κάνει ο ελεγκτής θα είναι να επικυρώνει ως νόμιμες τις υπερτιμολογήσεις. Αντε να χώσει μέσα κάποιον μικρομανάβη, που θα αναδειχτεί από τα ΜΜΕ ως ο μέγας κερδοσκόπος.

Και στις τρεις ιστορίες, το καπιταλιστικό κέρδος είναι ο αντίπαλος.

Για να φύγει αυτό από τη μέση, θέλει μάχη με συγκεντρωμένες δυνάμεις σ' αυτόν το στόχο. Οι διαχειριστικές προτάσεις χαϊδεύουν αυτιά, αλλά και διαιωνίζουν το πρόβλημα, που από καιρό ζητάει ριζική λύση.

Διά ταύτα ΚΚΕ, λαϊκό μέτωπο, για ρήξη και ανατροπή. Τ' άλλα λόγια είναι για να βασιλεύουν οι καπιταλιστές και να θεωρούν οι εργάτες πως το επίδομα ανεργίας είναι σοσιαλισμός.