Θα πρέπει να ανατρέξει κανείς στους πρώτους μεταχουντικούς χρόνους, για να βρει κάτι ανάλογο. Και μόνο στα έντυπα που απηχούσαν όλη τη μαυρίλα της «εθνικοφροσύνης».

Από την άποψη αυτή, είναι μια ενδιαφέρουσα εξέλιξη ότι προχτές Κυριακή, εν έτει 2009, κυκλοφόρησε μια εφημερίδα (όχι όποια κι όποια, αλλά η πολλάκις αποκληθείσα και ως «ναυαρχίδα» της άρχουσας τάξης στο χώρο του Τύπου), η «Καθημερινή», για να διατρανώσει από την κορυφή της δεύτερης σελίδας της και υπό μορφήν τίτλου ότι:

«Προοδευτικός στη σημερινή Ελλάδα σημαίνει και αντικομμουνιστής»!

*

Καθίσταται δε ακόμα πιο ενδιαφέρουσα η επιλογή της «Καθημερινής», δεδομένου ότι διανύουμε μια μακρά περίοδο όπου στην ΕΕ των 25 εκατομμυρίων ανέργων και 100 εκατομμυρίων πάμφτωχων έχουμε «βιομηχανία» παραγωγής μνημονίων στην κατεύθυνση της ιστορικής παραχάραξης και της επιχείρησης να εμφανιστούν σα «συνώνυμα» ο φασισμός με τον κομμουνισμό.

Οσο για την Ελλάδα, πέραν της γκαιμπελικής προπαγάνδας εναντίον του ΚΚΕ που κορυφώθηκε κατά την προεκλογική περίοδο, υπενθυμίζουμε ότι πριν από την «Καθημερινή» εκείνοι που έχουν διατρανώσει την ιδιότητά τους ως αντικομμουνιστές είναι ο Πάγκαλος, ως εκπρόσωπος της ηγεσίας του ΠΑΣΟΚ, και ο Καρατζαφέρης, ως εκπρόσωπος του εθνικιστικού, ρατσιστικού, παραληρηματικού και φασιστοειδούς λόγου. Ο συντάκτης, δηλαδή, του κυριακάτικου πονήματος, απλώς ακολούθησε τους προαναφερθέντες...

*

Θεωρούμε απαραίτητο να σημειώσουμε ότι το όνομα του εν λόγω συντάκτη είναι άνευ σημασίας, όπως συμβαίνει πάντα με τους «προθύμους» να «εκμυστηρευτούν» τον εκνευρισμό τους, επειδή, όπως μελαγχολικά ομολογεί «οι κομμουνιστές μολονότι συνετρίβησαν στο στρατιωτικό πεδίο, δυστυχώς νίκησαν στο πεδίο των ιδεών...».

Αυτό που έχει σημασία είναι πως

«το τελικό συμπέρασμά μου - όπως αποφαίνεται - είναι ότι προκειμένου να είναι κανείς προοδευτικός (...) πρέπει να είναι και αντικομμουνιστής...»,

αποτελεί απόσταγμα σκέψης, το οποίο εκτιμήθηκε ιδιαίτερα και φιλοξενήθηκε σε περίοπτη θέση στις σελίδες του συγκροτήματος Αλαφούζου, με εκδότη τον κ. Καρκαγιάννη και διευθυντή τον κ. Παπαχελά.

Στο πλαίσιο, πάντα, της δημοκρατίας και της ελευθερίας στην έκφραση των απόψεων...

*

Εκ των ανωτέρω, ο κ. Καρκαγιάννης σίγουρα είχε το χρόνο να ασχοληθεί με την Ιστορία νωρίτερα απ' ό,τι ο εν λόγω συντάκτης του, ο οποίος ομολογεί στο εμβριθές κείμενό του πως άρχισε να διαβάζει Ιστορία μόνο μετά τα τριάντα του...

Προφανώς, λοιπόν, ο εκδότης της «Καθημερινής» γνωρίζει ότι ο «αντικομμουνισμός» είναι εκείνη η πολιτική ιδεολογία που αποτελεί το νήμα που ενώνει από τον Πινοσέτ μέχρι τον Παττακό και από τον Φράνκο μέχρι τον Μακάρθι. Πρόκειται για τον ελάχιστο κοινό παρονομαστή κάθε αντιδραστικής, ανελεύθερης, καταπιεστικής, τρομοκρατικής και δικτατορικής συμπεριφοράς απέναντι σε χώρες και λαούς, μια στείρα και άκρως συντηρητική ιδεολογία, που δεν κατάφερε να οικοδομήσει ουσιαστικά κανένα σοβαρό θεωρητικό επιχείρημα ενάντια στον κομμουνισμό, παρά μόνο τη συμμαχία της με τα πιο ολοκληρωτικά και φασιστικά καθεστώτα.

*

Οσο για τον κ. Παπαχελά, μιας και λόγω της θέσης του διευθυντού της «Καθημερινής» έχει καλύτερη πρόσβαση στο αρχείο της «Καθημερινής», ας βοηθήσει τον ημιμαθή συντάκτη του να βρει απαντήσεις στο γιατί «οι κομμουνιστές μολονότι συνετρίβησαν στο στρατιωτικό πεδίο, δυστυχώς νίκησαν στο πεδίο των ιδεών...».

Μια καλή αρχή θα ήταν να του προσκομίσει το ακόλουθο κείμενο:

*

«Ο αθηναϊκός λαός αντιμετωπίζει τα γεγονότα με σταθεράν πεποίθησιν ότι όλα βαίνουν προς το καλύτερον, ότι λήξαντος του πολέμου, διά την Ελλάδα τουλάχιστον, ανοίγεται η περίοδος της ειρήνης και της εντός των πλαισίων της ειρήνης αυτής παραγωγικής δραστηριότητος. Η θέλησις των Ελλήνων, όπως εντός του ειρηνικού πλαισίου, το οποίο εξασφαλίζει εις αυτούς ο τερματισμός του πολέμου, αναπτύξουν όλας των τας ικανότητας και όλας των τας πρωτοβουλίας, θα δώση ασφαλώς αφορμήν διά να εκδηλωθούν όλαι εκείναι αι κεκρυμμέναι αρεταί της φυλής μας, αι οποίαι είτε εξ αδιαφορίας, είτει εξ αισθημάτων ηλαττωμένης αλληλεγγύης δε είχον ανέλθει εις την επιφάνειαν τους τελευταίους καιρούς. Αι γερμανικαί αρχαί εμφορούμεναι από τας φιλικωτέρας των διαθέσεων απέναντι του ελληνικού πληθυσμού, τας αρετάς και τα προτερήματα του οποίου δεν ήργησαν να γνωρίσουν, θα τον συντρέξουν - περί τούτου δεν υπάρχει αμφιβολία - εις πάσαν θετικήν και οικοδομητικήν του προσπάθειαν».

*

Είναι το κύριο άρθρο της εφημερίδας «Καθημερινή», στις 29 Απρίλη 1941. Δυο μέρες αφότου μπήκαν τα «Ες - Ες» στην Ελλάδα.

Οταν, δηλαδή, οι κομμουνιστές έπαιρναν τα όπλα εναντίον του φασισμού και του Χίτλερ, άλλοι - όχι αναγκαστικά από την ίδια καρέκλα του «προοδευτικού αντικομμουνιστή» μας - έγραφαν τότε (στην ίδια εφημερίδα με αυτόν) ότι «ο πόλεμος τελείωσε» και ότι οι Γερμανοί είναι... φίλοι μας.

Ετσι γράφτηκε η Ιστορία στην Ελλάδα. Και ίσως αυτό να εξηγεί γιατί ορισμένοι ζουν με την ίδια δυστυχία που βίωσαν και οι χειροκροτητές των Γερμανών, των ναζί και των Ες - Ες. Οτι, δηλαδή, παρά τα τόσα «πέτρινα χρόνια», οι κομμουνιστές νίκησαν στο πεδίο των ιδεών...