«Σήμερα συμμετέχω στην απεργιακή κινητοποίηση του ΠΑΜΕ για πρώτη φορά. Είπα ως εδώ. Πρέπει να συμμετάσχω, να είμαι μαζί με τους χιλιάδες που διεκδικούν. Δουλεύουμε και δεν μπορούμε να εξασφαλίσουμε ούτε τα ελάχιστα και ο όμιλος μόνο σε μια βάρδιά μας βγάζει εκατομμύρια. Ε, δεν γίνεται σε μέρα απεργίας να είμαι σπίτι», μας λέει ο 26χρονος Βαγγέλης, εργάτης στην καπνοβιομηχανία «Παπαστράτος» («Phillip Morris»).

Την 27χρονη Χαρά τη συναντήσαμε στα μαζικά μπλοκ των εμποροϋπαλλήλων και συγκεκριμένα αυτών της «Σκλαβενίτης». «Πρώτη φορά απεργώ. Ξεπατωνόμαστε πηγαίνοντας σε όλα τα πόστα. Εχω αποκτήσει ραχιαλγίες και προβλήματα στη μέση από αυτά που σηκώνω για να παίρνω εγώ 600 ευρώ και να βγάζει ο Ομιλος "Σκλαβενίτη" μόνο από ένα τμήμα 50.000 ευρώ. Θα πρέπει να πάθω χειρότερα για να απεργήσω; Και ας φάω "χαστούκι" αύριο από την εργοδοσία. Πρέπει να αρχίσουμε να σηκώνουμε το κεφάλι. Μπορεί να μην ακολούθησαν πολλοί συνάδελφοι, όμως είναι όλοι μέχρι τον λαιμό από την αγανάκτηση. Μικρός ο μισθός, ακόμα και 3μηνες οι συμβάσεις, δεν μπορείς να ζήσεις έτσι. Θα καταλάβουν όμως ότι το μόνο που έχουν να φοβηθούν είναι αυτή η χαμοζωή που μας καταδικάζουν. Οτι αν είμαστε ενωμένοι, είμαστε στο Σωματείο μας, έχουμε στήριγμα, έχουμε δύναμη. Εγώ ξέρω πως αν με απολύσουν έχω στο πλευρό μου την Ντίνα, τον Γιάννη, τον Νίκο, όλο το Σωματείο μου».

Στην ίδια παρέα που διαδηλώνει είναι και ο Γιώργος, 45 ετών. «Ηθελα να απεργήσω», είπε, «να βγω και εγώ στον δρόμο για να φωνάξω πως με 750 ευρώ, οικογένεια, με νοίκι, ρεύμα και φαΐ, δεν ζω. Οτι είμαι 8 ώρες όρθιος και συνεχώς κουβαλάω βάρη χωρίς να παίρνω ανάσα για να βγάζει τεράστια κέρδη ο επιχειρηματίας. Μπορεί ακόμα να μην έχω προβλήματα σκελετικά και στη μέση όπως άλλοι συνάδελφοι, όμως πρέπει να αποκτήσω δηλαδή; Και δικαιώθηκα σήμερα για την απόφασή μου να πω ότι απεργώ. Γράφτηκα πριν από έναν χρόνο στο Σωματείο και σήμερα με όλο αυτόν τον κόσμο που δεν περίμενα να είμαστε τόσο πολλοί, κατάλαβα αυτό που μου λένε οι συνάδελφοι συνδικαλιστές ότι εμείς είμαστε οι δυνατοί, ότι εμείς μπορούμε να φέρουμε τα πάνω κάτω. Ναι, σήμερα, ένιωσα πιο δυνατός, ένιωσα λίγο αγωνιστής, απέκτησα μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση και θα τα δώσω όλα την επόμενη φορά να φέρω και άλλους συναδέλφους, να καταλάβουν ότι εμείς, με την οργάνωση και τον αγώνα μας, είμαστε η λύση των προβλημάτων μας, ότι εμείς είμαστε αυτοί που μπορούμε να υπερασπιστούμε το δίκιο μας και όχι να το εναποθέτουμε στην όποια κυβέρνηση που έχουμε δει, μάθαμε πια, ποιο είναι στο τέλος το αποτέλεσμα».

Στο τεράστιο μπλοκ του Φαρμάκου βρίσκεται ο Βασίλης, 37 ετών, «νέο αίμα» στην απεργία και στις δυνάμεις του ΠΑΜΕ. «Σήμερα πήρα μεγάλο κουράγιο για να συνεχίσω. Να πω την αλήθεια, δεν περίμενα τόσο κόσμο», μας λέει. Και μιλάει για το Σωματείο: «Πριν από δύο μήνες γράφτηκα στο Σωματείο και κατάλαβα πια, γιατί μας λένε να μην ανακατευόμαστε, να μη γραφόμαστε στα σωματεία. Γιατί μας θέλουν να είμαστε ο καθένας μόνος του και να κλαίει τη μοίρα του, με τα 730 ευρώ που δεν φτάνουν για νοίκι, ρεύμα, βενζίνη, και να δέχεται σαν πρόβατο η πολυεθνική να βγάζει τεράστια κέρδη από τον απλήρωτο ιδρώτα του. Από αύριο που θα γυρίσουμε στη δουλειά θα μεταφέρω όσα είδα σήμερα σε όσους συναδέλφους έχουν ακόμα αμφιβολίες ή φοβούνται. Εμείς είμαστε οι πολλοί και οι δυνατοί».

Ο 27χρονος Θεοδόσης και ο 26χρονος Νίκος, οικοδόμοι σε μεγάλη εταιρεία, μπήκαν στο εντυπωσιακό μπλοκ των οικοδόμων κατά τη διάρκεια της πορείας. «Είδαμε το πανό και μπήκαμε. Πήραμε την απόφαση να συμμετάσχουμε αυτήν τη φορά στην απεργία και ήρθαμε εδώ στο Σωματείο μας. Από μέρες το κουβεντιάζαμε να απεργήσουμε και να ανέβουμε σήμερα στη συγκέντρωση. Είπαμε ότι κάτι πρέπει να κάνουμε αυτήν τη φορά. Εδώ είναι η θέση όλων των συναδέλφων. Εκτός αν κάποιος πει ότι ζει μια χαρά με τα 680 ευρώ, ότι του αρέσει η ακρίβεια, να δουλεύει για να κερδίζουν άλλοι, τη βρίσκει να τον δουλεύουν οι κυβερνήσεις και τα κόμματα, όπως ο ΣΥΡΙΖΑ, που τώρα το παίζει ότι και καλά ενδιαφέρεται και θέλει να μας σώσει».

Ενώ ο Νίκος συμπλήρωσε: «Εντάξει σήμερα δεν ζεις. Απλά επιβιώνεις. Γιατί ζωή για έναν άνθρωπο είναι πολύ περισσότερα. Σκέφτομαι να συγκατοικήσω με την κοπέλα μου και δεν μπορώ. Δεν πάει άλλο. Θα πρέπει οι εργαζόμενοι να γυρίσουμε το πράγμα αλλιώς. Η Ιστορία έχει δείξει ότι όταν το αποφασίσουμε μπορούμε να τα καταφέρουμε. Και βέβαια δεν υπάρχει αυτό με την κοροϊδία από τα κόμματα που κυβέρνησαν και θέλουν να ξανακυβερνήσουν. Ο ένας είναι κάθε φορά χειρότερος από τον άλλον. Εμείς οι εργάτες πρέπει να στηριχθούμε στα δικά μας πόδια, στις δικές μας δυνάμεις, στα σωματεία, στην οργάνωσή μας και μπροστά στην κάλπη να το σκεφτούμε καλά με ποιους πρέπει να πάμε».

Στην απεργία και στη συγκέντρωση συμμετείχε για πρώτη φορά και η 33χρονη Μαρία με την 30χρονη Ειρήνη, που δουλεύουν στο check-in του αεροδρομίου «Ελ. Βενιζέλος». «Πεθαίνουμε το καλοκαίρι από τις υπερωρίες με την αύξηση των πτήσεων χωρίς το απαραίτητο προσωπικό, με ατομικές συμβάσεις ακόμα και ενός μήνα, με βάρδιες νύχτα, που ειδικά για μένα με δύο μικρά παιδιά είναι πολύ δύσκολο και οι αποδοχές λίγο πάνω από τα 700 ευρώ. Καμία σχέση δηλαδή με τις ανάγκες μας και όταν γίνεται πάρτι εκατομμυρίων ευρώ μπροστά μας. Είμαστε χιλιάδες οι εργαζόμενοι στο αεροδρόμιο και κάθε μέρα γίνεται φανερή η ανάγκη να οργανωθούμε καλύτερα, να αντέξουμε σε πιέσεις και εκβιασμούς», ανέφερε η Μαρία. Για να προσθέσει η Ειρήνη: «Γι' αυτό σήμερα απεργήσαμε και ήρθαμε στις γραμμές του ΠΑΜΕ που ξέρουμε ότι αυτή η δύναμη πραγματικά διεκδικεί και ότι θα προσπαθήσουμε όλοι μαζί για να συνεχίσουμε ακόμα πιο μαζικά γιατί σίγουρα μόνο έτσι μπορεί να αλλάξει κάτι».

Τεράστιο είναι το μπλοκ των αυτοαπασχολούμενων με τα ταξί μπροστά του να σφυρίζουν διαρκώς. Ο Ακης είναι ιδιοκτήτης καταστήματος χρωμάτων και σιδηρικών στις Αχαρνές. Οπως λέει, «η θέση κάθε αυτοαπασχολούμενου, μικρού επαγγελματία και εμπόρου, που ενδιαφέρεται για την οικογένειά του, το σπίτι του, το μέλλον των παιδιών του, τον μόχθο του, είναι εδώ, δίπλα στους εργαζόμενους γιατί παλεύουμε με τα ίδια θηρία. Τους μεγάλους ομίλους και τις κυβερνήσεις τους. Πρέπει να πληρώσω δάνεια, ΕΝΦΙΑ, δημοτικά τέλη, φόρους. Και από πάνω έχουμε τον διπλασιασμό του κόστους της πρώτης ύλης. Πώς να τα βγάλω πέρα με όλα αυτά, όταν ο τζίρος έχει μειωθεί δραματικά αφού έχει μειωθεί και το μεροκάματο των εργαζομένων και βλέπεις να σου κάνουν παζάρια σε ένα εμπόρευμα που η τιμή του είναι 2 ή 3 ευρώ; Ενώ οι "μεγάλοι" δεν πληρώνουν μία φόρο και επιδοτούνται με χρήμα. Γι' αυτό εδώ όλοι μαζί να τους δώσουμε την απάντηση».

Το καλύτερο μάθημα αγωνιστικής στάσης και διεκδίκησης παρέδωσαν στους μαθητές τους οι εκπαιδευτικοί που απήργησαν και συγκεντρώθηκαν στην πλατεία Κοραή, πίσω από τα πανό των Συλλόγων τους, συγκροτώντας ένα μπλοκ με πρωτοφανή μαζικότητα. Γιατί «οι εκπαιδευτικοί πρέπει να δίνουμε το καλό παράδειγμα», όπως μας είπε ο Γιάννης, απεργός εκπαιδευτικός στην Πρωτοβάθμια Εκπαίδευση.

«Οπως δώσαμε έναν δυναμικό αγώνα το Σάββατο ενάντια στις ψευτοεκλογές της Κεραμέως, όπου αγγίξαμε σχεδόν το 70% αποχή, έτσι δίνουμε δυναμικό "παρών" και στην πανεργατική απεργία για να διαδηλώσουμε ενάντια στην ακρίβεια, ενάντια στο πάγωμα των μισθών μας που εδώ και 12 χρόνια δεν έχουμε πάρει καμία αύξηση, τα μισθολογικά μας κλιμάκια είναι από το '15 και '16 παγωμένα», επισημαίνει η Δήμητρα, δασκάλα εδώ και 20 χρόνια. «Είναι πολύ δυνατή η απεργία», σημειώνει, «πάρα πολλοί συνάδελφοι απεργούν και τα σχολεία έχουν κλείσει. Εχουμε τους γονείς με το μέρος μας, γιατί κατανοούν τον λόγο που απεργούμε», και τονίζει: Το θέμα είναι το μήνυμα που περνάμε στα παιδιά, ότι οφείλουν να παλεύουν για το δίκιο τους, να διεκδικούν για τα δικαιώματά τους και η απεργία είναι ένας τρόπος για να διεκδικήσεις το δίκιο σου».

Αυτονόητο ήταν για την Εμμανουέλα, δασκάλα σε σχολείο στον Βύρωνα, νεοδιόριστη φέτος, το να απεργήσει: «Μετά από μια 8ετή πορεία περιπλάνησης τώρα ήρθε η μόνιμη δουλειά αλλά με έναν πενιχρό μισθό. Το ίδιο ισχύει και για τους υπόλοιπους νεοδιόριστους συναδέλφους στο σχολείο μου. Ολοι απεργούμε σήμερα». «Σήμερα και σε μια λογική συνέχειας από το περασμένο Σάββατο, θέλουμε να κρατήσουμε όρθια και ζωντανά τα σωματεία μας, πρέπει να είμαστε στην απεργία και γι' αυτό είμαστε εδώ», τονίζει.

«Οι διορισμοί ήταν αποτέλεσμα πολλών αγώνων που κάναμε και αποτελούν μια σταγόνα στον ωκεανό, γιατί είναι πάρα πολλές οι ανάγκες στα σχολεία. Γι' αυτό δεν σταματάμε εδώ», λέει από την πλευρά της η Νίκη, νεοδιόριστη και αυτή μετά από πολλά χρόνια αναπληρώτρια. «Είμαστε όλοι στους δρόμους, νεοδιόριστοι, αναπληρωτές, απαιτούμε ΣΣΕ, ασφαλή κτίρια, θέρμανση για όλα τα παιδιά, για όλα τα σχολεία, δημόσια Υγεία, στήριξη σε οικογένειες που δεν μπορούν να τα βγάλουν πέρα με τα έξοδα».

«Είμαστε εδώ σήμερα μαζί με όλους τους εργαζόμενους, ενώνουμε τη φωνή μας μαζί με όλους τους εργαζόμενους για να δηλώσουμε δυνατά ότι δεν πάει άλλο, θέλουμε τις ζωές τις δικές μας, των μαθητών μας, των παιδιών μας και όλου του λαού πίσω», λέει η Βασιλική, εκπαιδευτικός Αγγλικών σε σχολείο στου Ζωγράφου.