Πράγματι, μπορεί τα κρούσματα να είναι λίγα (ή να φαίνονται λίγα, μια και δε βλέπουν όλα το φως της δημοσιότητας, ιδίως όταν δεν είναι γενικότερου ενδιαφέροντος ή πολύ σημαντικά) και να μιλάμε ευγενικά ότι γενικώς η Δικαιοσύνη στέκεται στο ύψος της και «τα συμβάντα αυτά αφορούν ελάχιστες μειοψηφίες, επί των οποίων θα πέσει αμείλικτος ο πέλεκυς της Δικαιοσύνης, η οποία στην Ανεξαρτησία της έχει πολλές δυνάμεις αυτοκάθαρσης» και άλλα ηχηρά παρόμοια...

Ας κάνουμε μια ανίερη παρένθεση εδώ και ας δούμε μια έρευνα της «Καθημερινής», στην οποία αναφέρεται ότι «τα τελευταία 30 χρόνια το αρμόδιο δικαστήριο δεν έχει κάνει δεκτή ούτε μία αγωγή κακοδικίας». Και ας υποθέσουμε ότι αποκαλύπτονται όλες οι περιπτώσεις, μικρές και μεγάλες και «αυτοκαθαίρεται» η Δικαιοσύνη. Εληξε το θέμα; Πρώτο, περιπτώσεις κακοδικίας είναι μόνο όταν ο δικαστής εκδώσει εν γνώσει του άδικη Απόφαση με ίδιο υλικό ή άλλο όφελος; Δεύτερο, κακοδικία δεν είναι και όταν διώκεται ο καταγγέλλων παράνομη πράξη; Και τρίτο, κακοδικίες εμφανίζονται μόνο σε αδικήματα του Αστικού ή του Ποινικού Κώδικα;

Παραδείγματα: Δικάζονται με περισσή αυστηρότητα πρώην χρήστες ναρκωτικών, που είναι σε πορεία απεξάρτησης στις θεραπευτικές κοινότητες, για μικροκλοπές (απόπειρα κλοπής ενός μπουφάν ο ένας - τέσσερις μήνες φυλάκιση, για «ληστεία» 1.500 δρχ ο άλλος - ένα χρόνο προφυλάκιση, ουσιαστικά αναγκαστική επιστροφή στα ναρκωτικά), που διέπραξαν όταν ήταν χρήστες. «Ναρκωμένη Δικαιοσύνη, επιείκεια για τους εμπόρους, αυστηρότητα για τους χρήστες (έρευνα σε 388 υποθέσεις)», «στον Κορυδαλλό στα 2,5 χρόνια της» (ο εισαγγελέας αρνήθηκε αναστολή της ποινής για μια ακάλυπτη επιταγή στη μητέρα διαλυμένης οικογένειας με αποτέλεσμα να φυλακιστεί μαζί με το μωρό της») και πολλές άλλες παρόμοιες περιπτώσεις.

Στο δεύτερο: Στο σημείο αυτό, ανήκουν όχι μόνο έντιμοι πολίτες αλλά (και εδώ είναι το χειρότερο) και διακεκριμένοι έντιμοι δικαστές, που από την εποχή του Πολυζωίδη και του Τερτσέτη αντιμετωπίζουν διώξεις όταν προσπαθήσουν είτε να εκδώσουν δίκαιες αποφάσεις είτε να προβούν σε κάθαρση του δικαστικού σώματος και ας θυμηθούμε κάποιες περιπτώσεις:

Η εισαγγελέας κ. Χρυσούλα - Μαρία Γιαταγάνα το 1992 είχε καταγγείλει τους δικαστές Αθανάσιο Νατσιόπουλο, Βασιλική Μπούρα και Μαρία Βασματζή ότι άφησαν ελεύθερο τον μεγαλύτερο χονδρέμπορο ηρωίνης ευρωπαϊκού επιπέδου (και στις λίστες της Ιντερπόλ) Σαΐντ Σαμπάν, ο οποίος εξέτιε ποινή 24 ετών γιατί θεώρησαν ότι είχε εκτίσει 19 χρόνια ενώ ήταν μέσα μόνο 19 μήνες! Οι δικαστές που έκριναν την καταγγελία αναγνώρισαν -λάθος στην ανάγνωση ενός εγγράφου που δεν εμφανίστηκε όμως ποτέ στο Δικαστήριο και αθωώθηκαν, και στη συνέχεια μήνυσαν και την κ. Γιαταγάνα για συκοφαντική δυσφήμιση, βάσει της οποίας καταδικάστηκε και εξαναγκάστηκε τελικά σε παραίτηση.

Ο αντιεισαγγελέας Πρωτοδικών Παναγιώτης Κρίθυμος, είχε καταγγείλει τον εισαγγελέα Ρόδου Δημήτριο Χριστόπουλο για «θάψιμο υποθέσεων» και για κυκλώματα στο χώρο της Δικαιοσύνης, με αποτέλεσμα να του κάνει αναφορά με ανακριβή στοιχεία, όπως γράφτηκε στον Τύπο) ο Δ. Χριστόπουλος, με βάση την οποία καταδικάστηκε, και τελικά έπειτα από πολλές υπηρεσιακές ταλαιπωρίες παραιτήθηκε από το Δικαστικό Σώμα.

Και από τους απλούς πολίτες, σωρεία περιπτώσεων, όπως (τυχαία παραδείγματα): «διώκεται υπάλληλος επειδή κατήγγειλε φοροδιαφυγή», «διώξεις αστυνομικών που αποκαλύπτουν τα κυκλώματα στην ΕΛ.ΑΣ», «Η οδύσσεια ενός καταγγέλλοντος» (γιατροί που κατήγγειλαν ατασθαλίες στον Ευαγγελισμό), όμοια στη ΔΕΗ, στο Πανεπιστήμιο Κρήτης και πάρα πολλά άλλα.

Στο τρίτο: Αποφάσεις σε κοινωνικά και πολιτικά θέματα. Παραδείγματα:

Πόσες δίκες έχουν γίνει με θέμα τις απεργίες; Ξέρετε έστω και μία, που το Δικαστήριο να μην κήρυξε «παράνομη και καταχρηστική» την απεργία; Εστω μία, δε ζητάμε δύο! Είναι σύμπτωση, όλες οι απεργίες να είναι παράνομες και καταχρηστικές; Ολοι οι συνδικαλιστές (και δεν αναφερόμαστε στο ΚΚΕ, αυτοί το μυαλό τους όλο στις απεργίες το έχουν και στην αναταραχή), είναι δυνατόν να είναι όλοι τρελοί όσοι κηρύσσουν απεργίες, πασόκοι όταν κυβερνά η ΝΔ και νεοδημοκράτες όταν κυβερνά το ΠΑΣΟΚ και βέβαια η ακομμάτιστη Δικαιοσύνη τους βάζει όλους στη θέση τους; Ποιος θα τιμωρήσει τους δικαστές αυτούς για κοινωνική μεροληψία κατ' εξακολούθηση και κατά συρροήν; Και το αστείο της υπόθεσης, έχουμε και απόφαση δικαστή, του κ. Κωνσταντίνου Γκανιάτσου, που έβγαλε παράνομη την απεργία της... Πρωτομαγιάς!!!!

Πόσες περιπτώσεις έχουμε, κυρίως σε Πρωτοδικεία (γιατί στις εφέσεις αναγκάζονται οι δικαστές να είναι προσεκτικότεροι), όπου σε περιπτώσεις συλλήψεων σε διαδηλώσεις ή συναφών «εγκλημάτων» οι Αποφάσεις είναι σχεδόν πάντα σύμφωνες με τις καταθέσεις των αστυνομικών μαρτύρων κατηγορίας και λαμβάνονται με συνοπτικές διαδικασίες, ακόμη και αν οι μάρτυρες αυτοί έρχονται σε πλήθος αντιφάσεων ή άλλων που σε κανονικές συνθήκες θα όφειλε το Δικαστήριο να τους δικάσει επί ψευδορκία; Και πώς εξηγείται ότι τα Εφετεία δικαιώνουν τελικά τους κατηγορούμενους όταν υποχρεωθούν να διεξάγουν κανονική πλέον Δίκη; Και δε μιλάμε για τις πολλαπλές δίκες του Γιάννη Σερίφη ή άλλων «συνήθων και μονίμως υπόπτων», αλλά για πλήθος δικών μη επωνύμων νεαρών διαδηλωτών, οι περισσότερες από τις οποίες δεν έρχονται στη δημοσιότητα.

Δε θα αναφερθούμε βέβαια στα Στρατοδικεία, αλλά στη δημοκρατική περίοδο. Πόσες φορές εκτράπηκε η πρόεδρος και ο εισαγγελέας στη δίκη του «ΕΛΑ» (η κ. Μπρίλλη και ο γνωστός από την απαλλακτική του εισήγηση στους εθνικιστές κουμπουροφόρους του ΜΑΒΗ, που εισέβαλαν στην Αλβανία, κ. Πατσής); Να θυμηθούμε τη χρήση των περίφημων «αρχείων της Στάζι», που οι ίδιοι οι Γερμανοί δεν τους αναγνωρίζουν αποδεικτική αξία (τα «Πρωτόκολλα των Σοφών της Σιών» μας λείψανε θα τα δούμε άραγε στην έφεση;) ή την άποψη της κ. Μπρίλλη ότι «το να υπερβαίνουμε το Σύνταγμα είναι επιτρεπτό για λόγους δημοσίου συμφέροντος» (salus populi suprema lex est, σ' αυτό όμως στηρίχτηκαν όλες οι δικτατορίες) ή ότι δικάζουν όχι μόνο την πράξη ή έστω την ηθική αυτουργία, αλλά την «ψυχική συνδρομή», με απλά λόγια το ίδιο το φρόνημα! Η άποψη βέβαια δεν είναι καινούρια. Με το σκεπτικό αυτό δικάστηκαν, καταδικάστηκαν και εκτελέστηκαν εκατοντάδες αγωνιστές, με μοναδική κατηγορία ότι δεν υπέγραψαν δήλωση αποκήρυξης του κομμουνισμού. Εφαρμόστηκε δηλαδή ένας νέος 509, και τελικά χαρακτηρίστηκε η Δίκη αυτή διεθνώς ως «η Δίκη του αιώνα» από την πλευρά της δικαστικής παρανομίας...

Εδώ ούτε το Συμβούλιο της Επικρατείας δεν έμεινε αμόλυντο και έχουμε τη μαρτυρία του ίδιου του Μ. Δεκλερή, (όλα τα έργα της Ολυμπιάδας του 2004 είναι παράνομα). Θα ασκήσει κανείς «Αγωγή Κακοδικίας» στο ΣτΕ ή για παράδειγμα στον σύμβουλο εκείνον που εισηγούνταν την απόρριψη προσφυγής κατά του Κωπηλατοδρομίου του Σχοινιά, με το σκεπτικό ότι μια ιδιωτική επιχείρηση, η περίφημος ΔΟΕ, είναι υπεράνω του ελληνικού Συντάγματος;

Κάτι είχαν επ' αυτού πει και ο Μέγας Κάρολος και ο Ενγκελς, νομίζω στη «Γερμανική Ιδεολογία», ή ο Μαρξ στην «Κριτική της φιλοσοφίας του Δικαίου» και αλλού, για την ταξική βάση της Δικαιοσύνης, ας μην τα ξεχνάμε.