Δεσπόζει στον Οκτώβρη κάθε χρόνου, η μεγάλη επέτειος του έπους του 1940, του μεγάλου λαϊκού «ΟΧΙ» στον ιταλικό φασισμό. Ο υπερογδοηκοντούτης τότε, ποιητής όλων των εποχών Κωστής Παλαμάς (1859 - 1943) είπε γι' αυτήν τον ολιγόστιχο, αλλά μεγάλο, κύκνειο ποιητικό του λόγο: «Αυτό το λόγο θα σας πω δεν έχω άλλο κανένα./ Μεθύστε με τ' αθάνατο κρασί του Εικοσιένα»./ «Αυτό κρατάει ανάλαφρο μεσ' στην ανεμοζάλη/ το από του κόσμου τη βουή πρεσβυτικό κεφάλι...». Ηταν τότε που νέοι πήγαιναν στο μέτωπο της Αλβανίας, έχοντας στις φαρέτρες τους, την υπερχρονική ιστορία.

Ετσι έφτασε σ' όλην την Ελλάδα, η είδηση του θανάτου του Κωστή Παλαμά, στις 27 Φλεβάρη του 1943: Σαν σάλπισμα εναντίον της χιτλεροφασιστικής κατοχής. Και ακολούθησαν όλα τα βήματα του ελληνικού λαού, στην κηδεία του εθνικού μας ποιητή, με το Θούριο του ποιητή Αγγελου Σικελιανού, αψηφώντας τις λόγχες των κατακτητών: «Ηχήστε οι σάλπιγγες... Καμπάνες βροντερές/ δονήστε σύγκορμη τη χώρα πέρα ως πέρα/... Βόγκα, παιάνα! Οι σημαίες οι φοβερές,/ της Λευτεριάς ξεδιπλωθείτε στον αέρα»! Μ' αυτό το κοινωνικοαπελευθερωτικό πρόσταγμα του Σικελιανού, συμφωνούσε και ο Παλαμάς. Το στήριζε πάνω σ' ένα γρανιτένιο βάθρο: «Ανάξιος όποιος ξάφνου ακούει/ το προσκλητήρι των καιρών/ να το φυσάει ή να το κρούει σάλπιγγα ή τύμπανο, τ' ακούει,/ δε λέει "Παρών!"/ Ανάξιος όποιος δεν γνωρίζει/ για μες στο νου του δε σταθεί/ πως κυβερνά και πως ορίζει/ το Λόγο, που είναι σα σπαθί!». Ο ποιητής με τις σοσιαλιστικές - πανανθρώπινες ιδέες του, υπερασπίστηκε τη γλώσσα του «χωριάτη», αγρότη, εργάτη, του «γύφτου Λαού»: «Στην εργατιά,/ στη χωριατιά, το χιόνι, η γρίπη, η πείνα, οι λύκοι/ ποτάμια, πέλαγα, στεριές, ξολοθρεμός και φρίκη./ Χειμώνας άγριος. Κι η φωτιά, καλοκαιριά στην κάμαρά μου./ Ντρέπομαι για τη ζέστα μου και για την ανθρωπιά μου» («Κύκλος των τετραστίχων - 1929»).

Για το διαλεκτικό έργο του Παλαμά, ο Γάλλος συγγραφέας Ρομαίν Ρολάν (1866-1944) - Βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας (1915) - έλεγε: «... Ο Κωστής Παλαμάς, είναι ο μεγαλύτερος ποιητής της Ευρώπης. Είναι θλιβερό για μένα, που περίμενα ως τα εξήντα τέσσερα χρόνια μου, για να γνωρίσω το μεγαλύτερο ποιητή της εποχής μου. Χαρά μου που έζησα αρκετά για να μπορέσω ακόμα, να λούσω τα μάτια μου, μέσα στο αττικό φως, στη μενεξεδένια του πνοή» (22/2/1930). Ο μεγάλος Ινδός ποιητής Ραμπιντρανάθ Ταγγόρ, θα πει: «Εχουμε ανάγκη από παγκόσμιους ποιητές σήμερα... Ο Κωστής Παλαμάς είναι ένας τέτοιος ποιητής. Ανήκει στη χώρα του, σ' όλες τις χώρες του κόσμου». Στο Γιάννη Ρίτσο, θα γράψει για το «Τραγούδι της αδελφής μου»: «Παραμερίζουμε ποιητή, για να περάσεις». Σήμερα ο Ποιητής μάς καλεί, να ανασυντάξουμε την κορυφή, την ψυχή του κόσμου: «ήσυχα τα στάχυα κυματίζουν/ και είναι σα να λαχταρίζουν/ οι κυματισμοί/ το στερνό, τ' αγέννητο θησαύρισμα/ το ψωμί». Στο πνεύμα πάντοτε της αδελφοσύνης των λαών, στο προσκλητήριο των καιρών, με τη διαχρονική ποίησή του.