Η χτεσινή «Αυγή», με τον τίτλο που βάζει στο «ζωνάρι» της πρώτης σελίδας και το αντίστοιχο θέμα που πραγματεύεται στη σελίδα 4, δείχνει ότι η δύσκολη θέση στην οποία έχουν περιέλθει αυτή και ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, βαφτίζοντας κίνημα οργής τα τυφλά χτυπήματα που οργανώνονται από ομάδες κουκουλοφόρων, την οδηγεί σε χοντρή αντιΚΚΕ προβοκάτσια. Βάζει έτσι για τίτλο στην πρώτη σελίδα «Η Αλέκα Παπαρήγα έκλεισε συμφωνία με τον Καραμανλή και έστειλε το ΠΑΜΕ στην ...Κουμουνδούρου!» και «στολίζει» ανάλογα και το θέμα της στη σελίδα 4. Δύσκολη, λοιπόν, η θέση της. Δεν είναι και εύκολο πράγμα να κάνεις το μαύρο άσπρο. Δεν είναι εύκολο να είσαι αναγκασμένη να υπερασπίσεις μια πραγματικότητα εχθρική για το λαϊκό κίνημα, όπως αυτή ξεδιπλώνεται τις τελευταίες μέρες, και από την άλλη να χτυπάς το μαζικό μαχητικό οργανωμένο ταξικό εργατικό κίνημα που, διαδηλώνοντας στους δρόμους της Αθήνας και όλης της Ελλάδας, βάζει τη σφραγίδα του κόντρα στη γενική πολιτική γραμμή της πλουτοκρατίας και των κομμάτων της, είναι περιφρουρημένο και φράζει το δρόμο σε ενέργειες σαν αυτές των τυφλών χτυπημάτων. Ζήτημα που συνειδητοποιείται από πλατιές λαϊκές και νεολαιίστικες δυνάμεις.

1). Το οργανωμένο ταξικό εργατικό κίνημα που δρα συντονισμένα με το κίνημα των φτωχών αγροτών και των αυτοαπασχολούμενων, που συσπειρώνει το ριζοσπαστικό κίνημα των φοιτητών, των μαθητών, σε γραμμή ρήξης και ανυπακοής απέναντι στα μονοπώλια, αποφασίζει το ίδιο τη μορφή αγώνα, το πού και πώς θα διαδηλώσει έχοντας συνείδηση πως η ταχτική του πρέπει να συμβάλλει στη συνεχή οργάνωσή του, μαζικοποίησή του, μαχητικοποίησή του, στο πλάτεμά του με συσπείρωση ολοένα και ευρύτερων δυνάμεων, κόντρα στην αστική τάξη και τον οπορτουνισμό. Δε δίνει λογαριασμό ούτε πρόκειται να δώσει σε κυβερνήσεις, κόμματα της πλουτοκρατίας, εργοδοτικό και κυβερνητικό συνδικαλισμό, πού και πότε θα κάνει τις κινητοποιήσεις του, ποιο θα είναι το περιεχόμενό τους, ποια μορφή πάλης θα χρησιμοποιήσει, πού θα διαδηλώσει. Ολα αυτά τα αποφασίζει στις δικές του μαζικές δημοκρατικές διαδικασίες και για όλα αυτά δίνει λόγο στην εργατική τάξη και στα άλλα λαϊκά στρώματα. Πουθενά αλλού. Αυτό το ξέρουν οι οπορτουνιστές, αλλά προβοκάρουν.

2). Οποια πολιτική δύναμη αναγορεύει σε κίνημα, ιδιότυπο ή όπως αλλιώς το λέει, το ξέσπασμα μιας μερίδας νέων που οι ίδιοι οι νέοι το μεταφράζουν σε σπάσιμο βιτρινών, κάψιμο μαγαζιών, γενικά σε βανδαλισμούς, που ωθούνται μάλιστα από τους κουκουλοφόρους σε τέτοιες τυχοδιωκτικές δράσεις, αυτή η πολιτική δύναμη βάζει μπουρλότο σε όλες τις αξίες και τα ιδανικά της ταξικής πάλης, για τα οποία έχουν χυθεί ποτάμια εργατικού και νεανικού αίματος σ' όλη τη Γη. Γνωρίζοντας, μάλιστα, αυτή η πολιτική δύναμη πως τέτοιες μορφές πάλης όχι μόνο δε λύνουν τα προβλήματα του πενιχρού λαϊκού εισοδήματος, της ασφάλισης, της Παιδείας, της Υγείας κλπ., από τα οποία ταλανίζονται οι εργαζόμενοι, οι νέοι, αλλά τους απομακρύνουν και από την έννοια της οργανωμένης, επίμονης πάλης στην κατεύθυνση της ρήξης με όλες τις πολιτικές που παράγει το σύστημα, της μόνης πάλης, δηλαδή, που μπορεί να είναι αποτελεσματική, μας δίνει κάθε δικαίωμα να ασκούμε κριτική - και μάλιστα αυστηρότατη, διότι πρόκειται για νέα παιδιά - σ' αυτήν για πολιτικό καιροσκοπισμό. Αλλά και για συνειδητή προσπάθεια αυτό το ξέσπασμα οργής να οδηγηθεί σε ανώδυνους για το σύστημα δρόμους και αυτοί οι νέοι, με το ξεπέρασμα της οργής τους, να επιστρέψουν στις αγκάλες του συστήματος. Τέτοια ακριβώς πολιτική δύναμη είναι - και με την αντιμετώπιση από μέρους του των συγκεκριμένων γεγονότων αποκαλύφθηκε πλατιά στους εργαζόμενους και στη νεολαία - ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ.

Πάντως, ας μας επιτρέψει η «Αυγή» την παρακάτω άποψη: Η προσφυγή στην προβοκάτσια σαν διέξοδος για να ξεφύγει από τη δύσκολη θέση που βρέθηκε μάλλον δεν ήταν ευτυχής έμπνευση. Κάποιες φορές συνεχίζει να είναι περισσότερο αποτελεσματική η εφαρμογή της ρήσης: Κρείττον το σιγάν.