Ρεπορτάζ - τυπικά - σημαίνει καταγραφή. Αυτό το τυπικό σημαίνει ότι ο ρεπόρτερ καταγράφει κάτι. Στην περίπτωση της διαδήλωσης που οργάνωσε το ΠΑΜΕ, όπως καταγράφεται στην «Ελευθεροτυπία» δεν υπάρχει ρεπορτάζ, καθώς απ' την κοιλιά του ο ρεπόρτερ γράφει για κάτι που απλά δε συνέβη. Γιατί το γράφει; Γιατί αυτό είναι ρεπορτάζ για την εφημερίδα στην οποία δουλεύει. Σημαίνει αυτό πως δεν υπάρχει ρεπορτάζ ουδέτερο. Σημαίνει πως «καταγραφή» αυτή καθαυτή άντε να γίνεται από τη Στατιστική Υπηρεσία και μόνο και αν.

Το ρεπορτάζ δεν μπορεί παρά να υπακούει σε συγκεκριμένα ταξικά συμφέροντα. Στο προκείμενο η ιδιοκτησία της «Ελευθεροτυπίας» έχει κάνει καθαρό πως όχι μόνο είναι αντικομμουνιστική η κατεύθυνση - πρίσμα που πρέπει οι συντάκτες της να βλέπουν τον κόσμο, αλλά και οφείλουν να καταγράφουν - κατασκευάζουν την πραγματικότητα έτσι που να εξυπηρετεί το σκοπό της ιδιοκτησίας.

Οταν η ιδιοκτησία πασχίζει να επιβάλει στη λαϊκή συνείδηση ως κίνημα τα μπάχαλα, λογική συνέπεια είναι κάθε ρεπορτάζ όπως αυτό για την απεργία να στήνεται σε κάποιο γραφείο και σε ευθεία αντίθεση με την πραγματικότητα.

Τόσο το χειρότερο για την πραγματικότητα; Μπα. Η πραγματικότητα υπάρχει. Και ως τέτοια απειλεί την αστική εξουσία. Σήμερα είναι το ΠΑΜΕ, ως πανεργατικό μέτωπο. Είναι το ΚΚΕ ως πρωτοπορία του εργατικού κινήματος. Αυτήν την πραγματικότητα θέλουν να εξαφανίσουν. Είτε με την καταστολή είτε με τα κείμενά τους.

Μέρος του ενός και ενιαίου κράτους των αστών όλοι τους, έχουν πλήρη γνώση ποιος είναι ο αντίπαλος. Ορισμένοι δεν κρύβουν λόγια. Μιλούν με παράδειγμα το '85-'87, το άρθρο 4 για την απαγόρευση απεργιών και τις νομοθετικές πράξεις για την απαγόρευση αυξήσεων.

Η δολοφονία του παιδιού ξύπνησε υγιή ανακλαστικά σε λαϊκά στρώματα. Κι αυτό θεωρούν επικίνδυνο όσοι από την αστική δημοσιογραφία καταγγέλλουν το λαϊκισμό και ζητούν περισσότερο κράτος.

Ετσι, αφού λούφαξαν τις πρώτες μέρες, αφού έχυσαν δάκρυα κροκόδειλου, τελικά ξεσκάρισαν. Και ζητάνε ευνομούμενο κράτος. Ποιανής τάξης το κράτος; Για να εφαρμόσει ποιας τάξης τους νόμους; Γαργάρα...

Διαμαρτύρεται δήθεν η «Καθημερινή» για την κατάλυση του κράτους. Οταν οι κουκουλοφόροι είναι μέρος του κράτους των αστών. Αυτό που θέλει να περάσει είναι ένα μήνυμα για περισσότερο κράτος, περισσότερη καταστολή, περισσότερη υποταγή σε ένα δήθεν αταξικό κράτος.

Το κράτος! Είναι ένα σημαντικό πρόβλημα για τους αστούς. Κι έχουν δίκιο. Ξέρουν πως όλα επιτρέπεται να συμβούν εκτός από ένα. Να εμπεδώνεται στο λαό αντίληψη ότι αυτό το κράτος είναι των αστών και σαν τέτοιο πρέπει να καταργηθεί. Μια τέτοια αντίληψη βάζει ήδη θέμα με τι θα αντικατασταθεί. Εδώ η συζήτηση είναι μεγάλη. Και επικίνδυνη γιατί οδηγεί εύκολα στο κράτος των εργατών. Το άνοιγμα αυτής της συζήτησης πρέπει να αποτραπεί. Κι ακόμα καλύτερα, πρέπει να επανέλθει η συζήτηση για το αταξικό κράτος. Ελα που όμως αυτό το κράτος κάνει τα πάντα για να δείξει ότι είναι ταξικό - αστικό.

Γιατί πρέπει να υπερασπίσουν το κράτος τους; Γιατί ό,τι ετοιμάζουν απαιτεί ισχυρό το κράτος τους. Ηδη λένε ότι θα χρειαστεί μια ακόμα πιο σκληρή πολιτική και γι' αυτήν χρειάζεται πιο ισχυρή κυβέρνηση.

Γιατί αυτό που ετοιμάζουν - και δεν είναι θέμα μόνο αυτής της κυβέρνησης - είναι πολύ πιο σκληρό απ' ό,τι γνωρίσαμε.

Απέναντι σ' αυτή την πραγματικότητα και τις προοπτικές της οι κομμουνιστές βγαίνουν καθαρά στο λαό και του λένε τι θα αντιμετωπίσει και με ποιο τρόπο πρέπει να το αντιμετωπίσει. Αυτό εξηγεί και την ένταση της επίθεσης στο ΚΚΕ από εχθρούς και «φίλους». Διά ταύτα; Ακόμα πιο δυνατά: Κου Κου Ε ισχυρό, δύναμη για το λαό!