Το άρθρο 11 ορίζει στην παρ. 2 εδ. β' ότι «οι υπαίθριες συναθροίσεις μπορούν να απαγορευτούν με αιτιολογημένη απόφαση της αστυνομικής αρχής, γενικά, αν εξαιτίας τους επίκειται σοβαρός κίνδυνος για τη δημόσια ασφάλεια, σε ορισμένη δε περιοχή, αν απειλείται σοβαρή διατάραξη της κοινωνικοοικονομικής ζωής, όπως νόμος ορίζει».

Σημειωτέον ότι το «δικαίωμα του συνέρχεσθαι» ή η ελευθερία των «συναθροίσεων» - για να χρησιμοποιήσουμε του όρους που υιοθετούν οι Αρχές - τυπικά είναι κατοχυρωμένα με την παρ. 1 του άρθρου 11 του ισχύοντος Συντάγματος. Στην έννοια της συνάθροισης περιέχεται και η συγκέντρωση και η διαδήλωση και η πορεία.

Το Σύνταγμα αφήνει τον περαιτέρω προσδιορισμό των «κινδύνων» - για τη «δημόσια ασφάλεια» και για τη «σοβαρή διατάραξη της κοινωνικοοικονομικής ζωής» - στο νόμο. Τέτοιος νόμος ειδικός δεν εκδόθηκε ακόμη, γι' αυτό και εξακολουθεί να εφαρμόζεται το χουντικό Νομοθετικό Διάταγμα 794/1971 («περί δημοσίων συναθροίσεων»). Εφαρμόζεται αν και περιέχει αρκετές αντισυνταγματικές διατάξεις. Π.χ. δίπλα στη «δημόσια ασφάλεια» προσθέτει και τη «δημόσια τάξη». Η προσθήκη αυτή δεν είναι συνταγματική, διότι αντιβαίνει στο άρθρο 11 του Συντάγματος, που περιλαμβάνει ως όρο μόνο τη «δημόσια ασφάλεια».

Επίσης στην υπ' αριθμ. 957/1993 Απόφαση του Αρείου Πάγου διευκρινίζεται ότι «οι λόγοι που επιβάλλουν την απαγόρευση (σ.σ. μιας συνάθροισης) εναπόκεινται στην κρίση της αστυνομικής αρχής και δεν ελέγχονται από τα ποινικά δικαστήρια, ελέγχεται όμως από αυτά η νομιμότητα της σχετικής απόφασης».

Τυπικά, λοιπόν, η νομιμότητα μιας απαγόρευσης υπαίθριας δημόσιας συνάθροισης ελέγχεται διοικητικά και δικαστικά. Υπόκειται σε ανάκληση κατά τους κανόνες του Διοικητικού Δικαίου και υπόκειται σε προσφυγή με αίτηση ακυρώσεως ενώπιον του Συμβουλίου της Επικρατείας για έλλειψη αιτιολογίας. Ομως πρακτικά ο έλεγχος αυτός δεν είναι αποτελεσματικός, διότι στο μεταξύ έχει ματαιωθεί η συγκεκριμένη άσκηση του δικαιώματος της συνάθροισης. Δηλαδή έχει απαγορευτεί η συγκέντρωση.

Βεβαίως, ανεξάρτητα από το τυπικό του ζητήματος, τι λένε και τι δε λένε ο αστικός νόμος, το Σύνταγμα κλπ, το ζήτημα είναι καθαρά πολιτικό και επομένως μόνο ως τέτοιο πρέπει να αντιμετωπίζεται από την εργατική τάξη, το λαό και τη νεολαία. Η φιλολογία και μόνο που διέρρευσε για την πιθανότητα αναστολής των κινητοποιήσεων, σημαίνει ότι υπάρχουν φωνές εντός κυβέρνησης που βλέπουν στην «εφαρμογή του άρθρου 11 του Συντάγματος», για την αναστολή των λαϊκών κινητοποιήσεων, ένα αυταρχικό - αντιδραστικό μέτρο έντασης της βίας και καταστολής κατά του λαού και του δικαιώματός του να διεκδικεί τα δικαιώματά του από την κυβέρνηση και το κράτος που του τα στερούν, τον καταδικάζουν στην ανεργία, τη φτώχεια και την ανέχεια.

Σ' αυτό το αντιδραστικό επικίνδυνο ενδεχόμενο το λαϊκό κίνημα όχι μόνο πρέπει να επαγρυπνεί, αλλά να είναι έτοιμο για αποφασιστική μαχητική δράση ενάντιά του.

Δεν είναι τυχαίο ότι στο παρελθόν και το ΠΑΣΟΚ ήθελε να περάσει μέτρα για περιορισμό των διαδηλώσεων, ειδικά για την περίοδο των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004. Ο τότε υπεύθυνος Δικαιοσύνης και Δημόσιας Τάξης του Κοινοβουλευτικού Συμβουλίου του ΠΑΣΟΚ, Αλέκος Παπαδόπουλος, είχε δηλώσει: «Ο υπουργός Δημόσιας Τάξης, κ. Πολύδωρας, παραβιάζει για άλλη μια φορά ανοιχτές θύρες. Η ελευθερία του συνέρχεσθαι, με ταυτόχρονη προστασία της οικονομικής και κοινωνικής ζωής, είναι αυτονόητη υποχρέωση της κάθε κυβέρνησης». Ταξικό - πολιτικό το ζήτημα λοιπόν και όχι νομικό. Ταξικά - πολιτικά να αντιμετωπίσει το λαϊκό κίνημα κάθε τέτοιο ενδεχόμενο απαγόρευσης της δράσης του. Ξέρει και μπορεί!