Τη θέση του ΚΚΕ ότι το νερό είναι ένα φυσικό αγαθό και όχι εμπόρευμα, αλλά και την πρότασή του για τη δημιουργία ενός και μόνο φορέα που θα διαχειρίζεται τους υδάτινους πόρους σε όλη τη χώρα και θα προσφέρει το νερό στους εργαζόμενους είτε δωρεάν, είτε με ένα ελάχιστο κόστος, επανέλαβε η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ Αλέκα Παπαρήγα τόσο στη Διοίκηση, όσο και στους εργαζομένους της ΕΥΔΑΠ, κατά τη χτεσινή επίσκεψή της στα γραφεία της Επιχείρησης, με αφορμή την Παγκόσμια Μέρα Περιβάλλοντος.

Η Αλ. Παπαρήγα, συνοδευόμενη από τον Κώστα Παρασκευά, μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, τον Θέμη Γκιώνη, μέλος της ΚΕ και άλλα στελέχη του Κόμματος, συναντήθηκε αρχικά με τη Διοίκηση της ΕΥΔΑΠ, με επικεφαλής τον πρόεδρό της Κωνσταντίνο Κωστούλα και τον διευθύνοντα σύμβουλό της Αντώνη Βαρθολομαίο. Κατά τη διάρκεια της συνάντησης η αντιπροσωπεία του Κόμματος τόνισε την αντίθεσή της στην ιδιωτικοποίηση της ΕΥΔΑΠ, αλλά και σε επικείμενες αυξήσεις της τιμής του νερού.

Εθεσε επίσης το θέμα της λυματολάσπης της Ψυττάλειας, για το οποίο υπήρξαν διαβεβαιώσεις της Διοίκησης της Επιχείρησης ότι το πρόβλημα με την κατασκευή του εργοστασίου ξήρανσης και με τη μέθοδο της ασβεστοποίησης έχει περίπου εξαλειφθεί, αφού απομένουν μόνο 900 τόνοι από τους 250.000 τόνους που υπήρχαν στο νησί.

Η αντιπροσωπεία του ΚΚΕ έθεσε επίσης το θέμα του ελέγχου των δικτύων ύδρευσης, ώστε να εξαλειφθούν οι διαρροές, αλλά και να προσφέρεται στους καταναλωτές καλής ποιότητας νερό. Τέλος, τέθηκε η πρόταση του ΚΚΕ για έναν πανελλαδικό φορέα διαχείρισης του νερού.

Στη συνέχεια η Αλέκα Παπαρήγα σε συγκέντρωση των εργαζομένων της ΕΥΔΑΠ παρουσίασε τις θέσεις του Κόμματος τόσο για το ζήτημα του νερού, όσο και γενικότερα για τα ζητήματα του περιβάλλοντος, ενώ απάντησε σε αρκετές ερωτήσεις που της έθεσαν.

Μιλώντας στους εργαζόμενους, η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ σημείωσε σχετικά με την ΕΥΔΑΠ και το νερό:

«Εμείς ως Κόμμα προσπαθούμε να μην πάμε σε αυτή τη λογική που έχει προβληθεί τα τελευταία χρόνια, σε μια κούρσα ποιο κόμμα, ποιος πολιτικός έχει περισσότερο περιβαλλοντική και οικολογική ταυτότητα. Για μας το κοινωνικό και το φυσικό περιβάλλον και το πολιτιστικό περιβάλλον είναι κάτι το ενιαίο. Βεβαίως, μπορεί το καθένα να έχει και την ιδιαιτερότητά του, με αυτή την έννοια εμείς δε θα πούμε ποτέ "ξέρεις εμείς είμαστε ένα κόμμα της οικολογίας". Για μας δηλαδή η οικολογία, η δουλειά, οι μισθοί, το εισόδημα, η Παιδεία, η Υγεία και οπωσδήποτε το φυσικό περιβάλλον, το νερό, είναι ένα σύνολο αδιάσπαστο.

Με αυτή την έννοια ερχόμαστε εδώ πιάνοντας το πράγμα πολύπλευρα. Η ΕΥΔΑΠ μας ενδιαφέρει σαν μια επιχείρηση που διαχειρίζεται το θέμα του νερού σε Αθήνα και Πειραιά, μια επιχείρηση που έχει μπει ήδη στην πορεία της ιδιωτικοποίησης και δεν υπάρχει καμία διασφάλιση ότι δε θα πωληθούν, στην πορεία, μερίδια στους ιδιώτες. Αν δεν έχουν έως τώρα πωληθεί, μπορεί να οφείλεται σε αντιστάσεις που υπάρχουν, αλλά ενδεχομένως οι ιδιώτες, οι επιχειρήσεις, για να πάρουν τα μερίδια μιας δημόσιας επιχείρησης, θέλουν να εξασφαλίσουν ότι έχουν φτάσει στον πάτο τα δικαιώματα των εργαζομένων. Να έχουν επέλθει δηλαδή τέτοιες αλλαγές στις εργασιακές σχέσεις και στους μισθούς και τότε παίρνουν τα μερίδια της επιχείρησης. Δεν παίρνουν την επιχείρηση ως έχει.

Επιτρέψτε μου να πω κάτι ακόμα για το θέμα του νερού, για το πώς γίνεται η διαχείριση του νερού μέχρι σήμερα. Σε Αθήνα - Πειραιά υπάρχει η ΕΥΔΑΠ. Η ΕΥΔΑΠ πουλάει νερό στους γύρω δήμους, ιδιαίτερα της Ανατολικής Αττικής, και οι δήμοι διαχειρίζονται από εκεί και πέρα και εμπορεύονται το νερό. Κάθε νομός, κάθε δήμος έχει τη δική του διαχείριση. Η Θεσσαλονίκη έχει την ΕΥΑΘ, αυτή είναι σε πιο ταχύρυθμη πορεία ιδιωτικοποίησης. Η διαχείριση του νερού γίνεται τοπικά. Μπορεί, ας πούμε, η ΕΥΔΑΠ να αύξησε το νερό τόσο τα εκατό στους κατοίκους Αθήνας και Πειραιά, οι γύρω δήμοι το ίδιο νερό της ΕΥΔΑΠ το έχουν αυξήσει 200%. Και μάλιστα, όπως το ξέρω και επιβεβαιώθηκε και από τη διοίκηση, το νερό δεν το πληρώνουν, το χρωστάνε στην ΕΥΔΑΠ. Βλέπετε, λοιπόν, ότι ενώ το νερό υπάρχει ενιαία στην Ελλάδα - όσο νερό έχουμε και έχουμε πολύ νερό, άλλες περιοχές περισσότερο, άλλες λιγότερο, αλλά το νερό υπάρχει από τη φύση σε όλη την Ελλάδα - η διαχείριση γίνεται κατακερματισμένα.

Γιατί; Για να έχει το κράτος λιγότερα έξοδα και λιγότερες δαπάνες στη διαχείριση του νερού. Και μέσα και από αυτή τη διαχείριση εξελίχθηκαν οι δήμοι σε ένα μηχανισμό που εισπράττει χρήματα, που εμπορεύεται, που χαρίζει κυριολεκτικά το νερό στους βιομηχάνους, που κλείνει το στόμα όταν οι βιομηχανίες μολύνουν το νερό - εμείς δεν είμαστε κατά της βιομηχανίας, είμαστε κατά της ιδιοκτησίας των βιομηχάνων - και μετά λένε: Ολοι έχουμε ευθύνη για το περιβάλλον, όλοι έχουμε ευθύνη για το νερό.

Δεν έχουμε όλοι ευθύνη για το νερό. Για τη διαχείριση του νερού, για το καθαρό και το φτηνό νερό και για τα εργασιακά δικαιώματα των εργαζομένων στις επιχειρήσεις της ύδρευσης την ευθύνη την έχει η εκάστοτε κυβέρνηση, η εκάστοτε κυρίαρχη πολιτική.

Ποια είναι η θέση του Κομμουνιστικού Κόμματος: Πανελλαδικό σχέδιο διαχείρισης του νερού, με ευθύνη του κράτους, της εκάστοτε κυβέρνησης, που σημαίνει ενιαίο. Βεβαίως, θα υπάρχει διάρθρωση περιφερειακή, τοπική, υπάρχουν ιδιαιτερότητες από περιοχή σε περιοχή, και το νερό στο ελάχιστο κόστος. Το νερό δεν μπορεί να είναι εμπόρευμα. Με βάση τη δική μας πρόταση σε συνθήκες διαφορετικής εξουσίας, αν θα κάνεις μια πολιτική τιμών, μπορείς σε ορισμένα πράγματα να δίνεις και κάτω του κόστους στο λαό. Κοινωνική ισότητα σημαίνει είτε δωρεάν το νερό ή με ένα πολύ μικρό κόστος. Η θέση μας είναι ότι ο εργαζόμενος παράγει, άρα πέρα από το μισθό, θα του επιστρέψεις ένα μέρος του παραγόμενου πλούτου με τη μορφή είτε δωρεάν ή πολύ φθηνών υπηρεσιών».

Σε άλλο σημείο της ομιλίας της, η Αλ. Παπαρήγα σημείωσε σε ό,τι αφορά στην ακολουθούμενη πολιτική: «Πρέπει να ξέρετε σε αυτό που λέγεται μεταρρυθμίσεις - επί ΠΑΣΟΚ λέγονταν εκσυγχρονισμοί, η ΝΔ λέει μεταρρυθμίσεις, δεν έχει σημασία - είμαστε κάπου στη μέση. Πάντως, δεν είμαστε στο τέλος. Δηλαδή μια σειρά μέτρων, που έχουν περάσει όλα αυτά τα χρόνια, που έχουν σχέση με την αλλαγή των εργασιακών σχέσεων, με τους εργολάβους, τις εργολαβίες και τη μαύρη εργασία. Η τάση μείωσης του προσωπικού που δουλεύει σταθερά σε σχέση με αυτούς που δουλεύουν με ελαστικές μορφές, τα ζητήματα της Κοινωνικής Ασφάλισης, η αύξηση του χρόνου για να πάρει κανείς σύνταξη, η μείωση των συντάξεων, οι ιδιωτικοποιήσεις, όλα αυτά που λέγονται απελευθέρωση αγοράς. Υπάρχουν και άλλα μέτρα μπροστά μας, τα οποία είναι στο συρτάρι. Αυτά τα μέτρα υπάρχουν στο συρτάρι πολλών κομμάτων, είτε με τη μορφή του προγράμματος, όπως της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, είτε με τη μορφή ανοχής στην απελευθέρωση αγοράς ή μιας μοιρολατρικής στάσης μονοδρόμου, είτε με τη μορφή συμβιβασμού. Δυστυχώς. Μέχρι τώρα το κίνημα στην Ελλάδα, αλλά και στην Ευρώπη, κατάφερε να επιβραδύνει τη λήψη μέτρων, αλλά δεν έχει μπορέσει να τα αναστείλει. Το ότι όμως τα επιβραδύνανε είναι και αυτό κάτι. Αυτή είναι η δύναμη του κινήματος.

Η θέση του ΚΚΕ είναι ότι, αν δεν ανασυνταχθεί το εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα, δε θα ανασυνταχθεί και το γενικότερο λαϊκό κίνημα και τα άλλα τμήματα των εργαζομένων. Θα βρεθούμε σε μια επιτάχυνση των αντεργατικών μέτρων. Η άμυνα δε φτάνει, η γκρίνια δε φτάνει, η διαμαρτυρία δε φτάνει, πρέπει να περάσουμε στην επίθεση».