Η ακρίβεια ούτε μοιραίο, ούτε «φυσικό» φαινόμενο είναι. Η λεηλασία των λαϊκών εισοδημάτων είναι μια κατάσταση διαρκείας που προκύπτει ως αποτέλεσμα τόσο των συγκεκριμένων πολιτικών που ακολουθούνται από τις εκάστοτε κυβερνήσεις όσο και της αναπόφευκτης δράσης των νόμων της λεγόμενης «ελεύθερης αγοράς».

Από τη μια πλευρά έχουμε την αέναη πολιτική της λιτότητας, η οποία καταδικάζει πάνω από το 20% του πληθυσμού στη φτώχεια και τα 9/10 των εργαζομένων σε μισθούς πείνας.

Από την άλλη, όλα τα βασικά αγαθά που καλούνται να ικανοποιήσουν τις ανάγκες των εργαζομένων, έχουν υπαχθεί, στα πλαίσια της ιδιωτικοποιημένης λειτουργίας των πάντων, στη δικαιοδοσία του εκάστοτε κεφαλαιοκράτη, ο οποίος λειτουργεί με γνώμονα όχι βέβαια την καταγέλαστη «κοινωνική εταιρική ευθύνη» των επιχειρήσεων, αλλά τη μεγιστοποίηση του καπιταλιστικού κέρδους.

Οι τομείς της ενέργειας, των μεταφορών, των επικοινωνιών, ο τραπεζικός τομέας, ο τομέας της Παιδείας και της Υγείας, οι τομείς της παραγωγής και διανομής των τροφίμων, όπως κυνικά ομολογούν οι ιδιοκτήτες και οι διευθύνοντες σύμβουλοι των επιχειρήσεων που δραστηριοποιούνται στους συγκεκριμένους κλάδους, δρουν αποκλειστικά «προς όφελος των μετόχων τους». Ακόμα δε και στις περιπτώσεις που οι παραπάνω κλάδοι δεν έχουν παραδοθεί πλήρως και απευθείας στο μεγάλο κεφάλαιο, σε κάθε περίπτωση καλούνται να ασκούν την «τέχνη του επιχειρείν» εφαρμόζοντας πλήρως τους κανόνες της ιδιωτικοοικονομικής λειτουργίας. Δηλαδή να λειτουργούν με βάση το νόμο του κέρδους.

Η ακρίβεια, επομένως, δεν είναι το παρεπόμενο των δήθεν «στρεβλώσεων» που επικρατούν στην αγορά. Είναι, αντίθετα, το συνώνυμο της αγοράς, είναι δομικό παράγωγο της εμπορευματοποίησης των αναγκών του λαού. Η ακρίβεια είναι το νομοτελειακό αποτέλεσμα του λεγόμενου «ανταγωνισμού», ο οποίος έχει ως αναπόδραστη συνέπεια την κυριαρχία των καρτέλ και των μονοπωλίων και τη διπλή λεηλασία που αυτά επιβάλλουν: Μια στο χώρο της παραγωγής, αφαιμάζοντας την υπεραξία από τον εργάτη και μια στο χώρο της διανομής των προϊόντων, επιβάλλοντας τις μονοπωλιακές τιμές στα εμπορεύματα.

Ο αγώνας, επομένως, των εργαζομένων δεν μπορεί παρά να κινείται σε όλα τα επίπεδα. Που σημαίνει: Αφ' ενός πάλη για μέτρα κατά της ακρίβειας που δεν μπορεί παρά να ξεκινούν από το βασικό, τη διεκδίκηση και κατάκτηση αυξήσεων στα μεροκάματα ώστε να ανταποκρίνονται στις σύγχρονες απαιτήσεις κάλυψης των λαϊκών αναγκών. Αφ' ετέρου πολιτικός αγώνας με προοπτική την ανατροπή της πολιτικής και της τάξης που εμπορευματοποιεί τις ανάγκες του λαού και κερδοσκοπεί διευρύνοντας τη φτώχεια.