Οταν, λοιπόν, τους ακούς να μιλάνε για «περιβάλλον» γενικά, να ρωτάς: Γιατί δε μιλάνε για Δημόσια Υγεία;

Η απάντηση μάλλον προφανής, αλλά δεν προκύπτει αν δεν τεθεί η ερώτηση. Είναι εύκολο να μαζεύεις πλαστικές σακούλες στην παραλία, κάνει «τζιζ» να μιλάς για μονοπώλια, που αυτή καθ' αυτή η ύπαρξή τους είναι άμεση απειλή για την ανθρωπότητα. Οταν μοιράζεις χάρτινες σακούλες μεταθέτεις την ευθύνη στον καταναλωτή, όταν μιλάς για Δημόσια Υγεία διαμορφώνεις συνείδηση για άλλου τύπου πάλεμα.

Πάμε γι' άλλα. Αλλά πού να πάμε; Ανοίγεις την εφημερίδα του κυρίου τάδε μεγαλοεκδότη, ιδιοκτήτη επιχειρηματικού ομίλου και πέφτεις πάνω σε κάτι αναλύσεις για το πόσο σπουδαίο είναι να ζεις με τα πάθη σου. Μάλιστα. Γυρνάς σελίδα και συνεχίζεται η πίεση να πειστείς ότι η Τέχνη πάει μαζί με την κόκα! Αλλάζεις εφημερίδα και τρως κατακέφαλα την ανάλυση περί θαρραλέας αυτοδιάθεσης του κορμιού σου. Πάνω που σκέφτεσαι πως έχουνε μπερδέψει τα ρεπορτάζ του «γάμου» με αυτά της κηδείας, καταλαβαίνεις πως δεν έχουνε μπερδέψει τίποτα. Οι «σοβαρές» εφημερίδες, όπως και τα «σοβαρά κανάλια», για το σάπιο και μαγαρισμένο κόσμο τους μιλάνε, τον ενιαίο και αδιαίρετο απ' τη ζωή ως το θάνατο και προσπαθούν να τον επιβάλουν ως πανανθρώπινη αξία. Στον ίδιο βούρκο είναι βουτηγμένοι, αφού είναι βούρκος καμωμένος απ' αυτούς γι' αυτούς. Αλλά για να τον συντηρούν θέλουν να βουτήξουν και εμάς μέσα. Μπας και παλεύουμε για λάθος κόσμο τόσα χρόνια;

Οχι! Ούτε στραβά αρμενίζουμε, ούτε στραβός είν' ο γιαλός. Ζούμε απλά σ' άλλους κόσμους. Πάντα ζούσαμε σ' άλλους κόσμους εμείς κι αυτοί. Απόδειξη; Ο σύντροφός μας Ulises Estrada. Ο 74χρονος σήμερα «Οδυσσέας», από τα 17 του στο βουνό, στη Σιέρα Μαέστρα, δίπλα στον Φιντέλ και τον Τσε. Που ήρθε στη χώρα μας να μιλήσει για μιαν άλλη συντρόφισσα, την Τάνια, που σκοτώθηκε στη Βολιβία με τον Τσε. Και αυτοσυστήθηκε ως «ένας απλός επαναστάτης, ένας μαχητής, από τους χιλιάδες που πολέμησαν στην Κούβα, στην Αγκόλα, στο Κογκό, στο Μπισάο, στη Χιλή...».

Τι σχέση μπορεί να έχει αυτή η αυτοδιάθεση, με την ξεφτίλα που πλασάρουν οι αστοί; Αλλοι κόσμοι! Και θα παραμείνουν άλλοι κόσμοι. Και θα παραμένουν ώσπου να καταργήσουμε τον κόσμο της αξίας της κόκας, για να 'χουμε τον κόσμο ολόκληρο δικό μας.